Αλληλοθαυμαζόμενοι
εκλαμπρότατοι…
«Οι άνθρωποι βρίσκονται σε ακατάπαυστη κίνηση, σαν μανιακοί. Άλλοι
τρέχουνε από δω, άλλοι από εκεί. Άλλοι κάνουνε λογής – λογής συνέδρια και
συζητάνε περί ανέμων και υδάτων, άλλοι μαζεύονται κι αλληλοθαυμάζονται κι
αλληλομισούνται σε σωματεία, σε συλλόγους,
σε εταιρείες…». Αυτά έγραφε ο
Φώτης Κόντογλου. Σας θυμίζουν τίποτε;
«Σκότωμα τον Καραϊσκάκη, ότι δεν είναι κόλακας του Μαυροκορδάτου, δεν
είναι ποταπός καθώς εκείνοι οπού τον κολακεύουν… και οι άλλοι του όμοιοι, οπού
τον θυμιατίζουν και τους θυμιατίζει, τον λένε "Εκλαμπρότατον" και τους λέγει "Γενναιότατους", πού αγωνίστηκαν αυτείνοι, οι φίλοι σου
οι Γενναιότατοι;» αναφέρει στα
Απομνημονεύματά του ο Μακρυγιάννης.
Αυτά επαναλαμβάνονται και σήμερα σε μια διαρκή πορεία ανταγωνισμού και σύγκρουσης των ανθρώπων, στις σχέσεις των οποίων εναλλάσσονται η συμμαχία με την αντιπαλότητα, η περιστασιακή φιλία με την υποβόσκουσα έχθρα. Ειδικά στην κάθε προεκλογική περίοδο...
Ποιος θα
βγει δήμαρχος;
Το Καφενείο
σήμερα δεν κάνει μια απλή πρόβλεψη και εκτίμηση αποτελέσματος. Με τα στοιχεία
που έχει, το ξέρει και σας το αποκαλύπτει με απόλυτη βεβαιότητα. Δήμαρχος στην
Αργιθέα θα βγει αυτός που το επώνυμό του
έχει οχτώ γράμματα.
Το
σπουδαιότερο είναι ότι ταυτόχρονα μαθαίνω και τι θα ψηφίσει ο καθένας στον
οποίο το λέω. Τον κοιτάζω στα χείλη κι αυτός ασυναίσθητα συλλαβίζει το επώνυμο
του εκλεκτού του. Ένα πράγμα που με παραξενεύει και δεν μπορώ να καταλάβω,
είναι γιατί μετά φεύγουν όλοι χαρούμενοι.
Το
ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας
Παρακαλώ,
βαράτε παλαμάκια να εμψυχώσουμε τους χορευτές! Με ενωμένα τα δάχτυλα των
χεριών, παρακαλώ! Όχι, απρέπειες!
Ακολουθεί το 19 νούμερο, η παρέα
του Κυριάκου… (ξανακάντε στην μπάντα!...).
Ας έρθουμε ξανά στη στροφή 360
μοιρών. Πολύ επικίνδυνη, βρε παιδί μου… Έχει μία εκεί παραπάνω απ’ το
Πευκόφυτο. Κόβεις, κόβεις και νομίζεις ότι γυρίζεις πάλι προς το Μουζάκι. Αμ,
κι εκείνη στον Τυρολόγο καλύτερη είναι;
Επικίνδυνη κι
ως λέξη. Έτσι και της κόλλησες κάποιες προθέσεις όσο καλή πρόθεση κι αν έχεις
σου βγαίνουν και διάφορα σκάρτα προϊόντα: επι-στροφή, κατα-στροφή, ανα-στροφή, δια-στροφή, μετα-στροφή, απo-στροφή, περι-στροφή, αντι-στροφή (ούτε στον Τύμπανο δεν έχει τόσες στροφές). Προσθέστε και τον «στρόφο» που έπιανε τα μουλάρια και δεν τη γλιτώνετε τη ναυτία, θα σας λυθεί ο
αφαλός...
Όσο σκέφτομαι πως θα χάσω τόσες
στροφές αν γίνει η σήραγγα Τυμπάνου, ανακαλώ ως Αργιθεάτης το αίτημα και
ευχαριστώ τους αρμοδίους παράγοντες που πρόβλεψαν την επιθυμία μου και δεν
προχώρησαν σ’ αυτό το... καταστροφικό
έργο.
Προσέξτε με! Είμαι κι ΕΓΩ εδώ…
Έχουν μεγάλη πλάκα όσοι επιχειρούν να γίνουν
προεκλογικά αρθρογράφοι από την
ανάγκη να δηλώσουν την παρουσία τους και να γνωστοποιήσουν την υποψηφιότητά
τους ή την υποστήριξή τους σε κάποια παράταξη. Άλλοι γίνονται αθλιογράφοι και άλλοι προκαλούν το
γέλιο κι ας μην είναι γελοιογράφοι.
Διάβασα κάπου αρχές Φλεβάρη ένα τέτοιο άρθρο που είχε στον τίτλο του και τη φράση ο επαναπροσδιορισμός του αυτονόητου! Τώρα, τι σόι αυτονόητο είναι αυτό που θέλει επαναπροσδιορισμό, θα σας γελάσω. Πάντως, αν θέλει αποκλείεται να είναι αυτονόητο. Αδυνατώ να δώσω εξήγηση. Ρωτήστε καλύτερα τον αρθρογράφο…
Στην έκτη
μόλις σειρά είχα εικόνα: «Οι Αργιθεάτες ψυχαγωγούνταν
στα γεμάτα καφενεία και έκαναν
συζητήσεις που συνήθως καταλήγανε σε καυγάδες και διχόνοιες. Ήταν συζητήσεις που αφορούσαν
προβλήματα που έψαχναν λύση στα καφενεία...»
(δεν τα λέω εγώ, ο αρθρογράφος). Δίνει
έτσι μια «καλή» εικόνα για τους
Αργιθεάτες.
Η αλήθεια είναι ότι μαλώναμε.
Κάποιοι π.χ. ήθελαν τη σήραγγα Τυμπάνου με κλίση 5% και κάποιοι άλλοι 7%. Αυτή
είναι και η επίσημη δικαιολογία για «την μη προχώρηση της σήραγγας Τυμπάνου σε
εποχές με παχείς αγελάδες» (με
τα κόκκινα γράμματα το σχετικό ερώτημα του αρθρογράφου…). Ασήμαντη λεπτομέρεια και ποιος
νοιάζεται γι’ αυτό που είπε (περίπου) κι ο Δημοσθένης στον Α΄ Ολυμπιακό του (Ολυνθιακό του), ο γαύρος!...
«Δει δη
χρημάτων, ω άνδρες Αργιθεάτες κατασκηνωτές, και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθει
των δεόντων» παρά τις
δεήσεις των δεομένων…
Άλλο τεράστιο πρόβλημα η ανυπαρξία εγκεκριμένων παιδικών χαρών.
Επιτέλους, τώρα κατάλαβα από πού προήλθαν τα παιδικά
τραύματα πολλών της γενιάς μου. Ήταν που μας έλειπαν οι παιδικές χαρές και
ειδικά οι εγκεκριμένες. Ευτυχώς, που μας έστελναν στα βετούλια και στα ζυγούρια
και ξεχνάγαμε κάμποσες ώρες ότι δεν είχαμε παιδικές χαρές (εγκεκριμένες
εννοείται).
Σοβαρή και
η μη αντικατάσταση των λαμπτήρων. Αν και
καμένοι οι λαμπτήρες μάς άναψαν τα
λαμπάκια, γιατί πια καταλάβαμε πως φρενάρουν την ανάπτυξη του τόπου.
Ανέφερε, όμως, μερικές φορές και τη
λέξη «καφενεία». Ευχαριστούμε για
την αναγνώριση του ρόλου των επιχειρήσεων ημών των καφετζήδων στο… γίγνεσθαι
(αυτήνη η λέξη μας ήρθι απού σια κάτ’).
Και καταλήγει:
«Ο δρόμος
είναι δύσβατος. Το μέλλον ελπιδοφόρο!»
Όπως ακριβώς λέμε: «πίσσα σκοτάδι, μέρα φεγγαράκι…».
Προτείνω:
Κάθε χωριό να έχει υποχρεωτικά ένα καφενείο και μια παιδική χαρά... (εγκεκριμένη).
Για κάθε λάμπα που καίγεται να εμφανίζεται αμέσως ένδειξη στο κινητό του
δημάρχου, ο οποίος να σπεύδει αυθωρεί και παραχρήμα να την αλλάζει, γιατί θα
χάσει ψηφοφόρους κι είναι κρίμα… (τσακίσ’, δήμαρχι!).
Άλλος αρθρογράφος ρωτούσε τι έκαναν
οι δήμαρχοι, να κρατήσουν τους νέους στα χωριά μας. Δίκιο είχε… Έπρεπε να
κάθονται στον Τύμπανο και στην Οξιά με τα πολυβόλα και να τους γυρίζουν πίσω
όσους έφευγαν. Όμως, εκτός του Χρήστου Καναβού, αυτοί που ήταν δήμαρχοι, δεν
τσάκωναν όπλο στο χέρι, λες και ήταν αντιρρησίες συνείδησης. Φύλαγε ο Χρήστος
στον Τύμπανο, έφευγαν απ’ την Οξιά. Φύλαγε στην Οξιά, σκαπέταγαν οι νέοι στον
Τύμπανο… (Φύλαγε στη Σμίξη, βάραγε κάνα αγριογούρουνο που πήγαινε κι αυτό να
φύγει). Άλλοι διέφευγαν από την περαταριά, αλλά οι δήμαρχοι Αχελώου δεν
έπαιρναν μια ψαλίδα να κόψουν το συρματόσχοινο. Κρατιούνται έτσι οι νέοι;
Να γράφει
κανείς ή να μη γράφει;
Αυτό το ερώτημα το απαντάει καθένας
μόνος του. Οι Αργιθεάτες που αποφασίζουν και γράφουν, καλό είναι να τηρούν δυο
βασικές αρχές. Πρώτον να γράφουν με ευθύνη και γνώση (όσο το δυνατόν πληρέστερη
περί των αργιθεάτικων θεμάτων) και
δεύτερον να γράφουν με σεβασμό απέναντι σ’ αυτούς που μπορεί να μην ήξεραν να
γράφουν, αλλά ήξεραν τη δημιουργία χωρίς
υπογραφή, όπως λέει κι ο Ζαχαρίας
Παπαντωνίου σε ένα πεζοτράγουδό του με τίτλο: «εργάτες». Η υστερόβουλη
γραφή διακρίνεται εύκολα και τότε τίποτε θετικό δεν προσφέρει.
Για όσους, όμως, φιλοδοξούν να
διαχειρίζονται τα κοινά του τόπου μας είναι υποχρέωση και να γράφουν. Κατ’
αρχάς να γνωρίζουμε τις θέσεις τους. Πώς θα τους επιλέγουμε; Θα διαβάζουμε τα
προεκλογικά τους δήθεν προγράμματα ή τα ανούσια βιογραφικά και τη φωτογραφία
τους; Πώς θα δημοσιοποιηθούν τα προβλήματα και οι ανάγκες της Αργιθέας, ώστε να
απαιτηθούν απαντήσεις και λύσεις; Ξέρετε να
υπάρχει κανένας άλλος τρόπος παρουσίασης των αιτημάτων μιας περιοχής; Κι αν δε
γράφουν πώς τα παρουσιάζουν στους αρμόδιους; Με ζωγραφική, με παντομίμα, με τον
χορό της κοιλιάς ή με νοήματα;
Με άλαλα τα
χείλη των προεστών δεν έχουμε αποτέλεσμα. Τα
δημόσια πρόσωπα αποκαλύπτονται και δεσμεύονται με τον δημόσιο λόγο, κρίνονται
και αξιολογούνται από τη δημόσια δράση. Παραφράζοντας γνωστή φράση θα πω: Αυτός που φοβάται μην
καταποντιστεί εμφανιζόμενος, δεν πρόκειται
και να δοξαστεί κρυπτόμενος… Τα
διπλώματα αρχιστρατηγίας παίρνονται στη μάχη, κατά τον
Μάρκο Μπότσαρη τουλάχιστον.
Ας
προβληματιστούν λίγο οι νεοφανείς αρθρογράφοι, ευπρόσδεκτοι οπωσδήποτε, αλλά θα
χρειαστεί να απαντούν και στο ερώτημα, τι τους εμπόδισε να
γράψουν τα προηγούμενα χρόνια και να πιέσουν ή βοηθήσουν τους τοπικούς μας
άρχοντες, για να επιλυθούν τα χρονίζοντα προβλήματα της περιοχής και προπαντός
στο ερώτημα: που ’σουν μάγκα τον
χειμώνα; (του χειμώνα στην κυριολεκτική του και μεταφορική έννοια).
Ρωτάτε και κάναν Μήτσιο να σας πει…
Προσοχή! Προσοχή!
Τώρα που ’πα Μήτσιου, του θ’μήθ’κα.
Μη βασίζιστι στου Μήτσιου π’ σας λέει πόσις μέρις έμειναν, μέχρι να πάτι στου
Προυτουδικείου! Θα σας γιλάσι κι θα πάτι ικπρόθισμοι κι κουντά θα γιλάσουμι
ιμείς. Να μιτράτι μαναχοί σας, αλλά άμα μιτράτι όπους μιτράτι τ’ς ψήφοι θα τα
λαθώσιτι. Αν δε σφραΐσει ου δικαστικός μι του κουτσιάνι, θα μείνιτι κουτσιάνι
απού συνδυασμό κι δε θα ιπικηρυχτείτι ντιπ για υπουψήφιοι. (Αντί του
ιπικηρυχτείτι, μπουρεί να θέλει του ανακηρυχτείτι. Ρουτάτι κάνα δικηγόρου, αλλά
μακριά απού Μήτσιου!)
Νυχτοπούλια
και χαζοπούλια
Ο
γκιώνης γλέπει το φεγγάρι και λέει: Γκιών, γκιών…
Ο
μπούφος γλέπει κι αυτός το φεγγάρι, αλλά δε λέει τίποτε, γνωρίζοντας ότι είναι
μπούφος…
Η κουκουβάγια (χουχουβάια), ως πουλί της
σοφίας, γνωρίζει ότι η σιωπή είναι χρυσός, γι’ αυτό ούτε αυτή λέει τίποτε, αλλά
προβληματίζεται γιατί γελάνε όλοι με την άποψή της, που νομίζει ότι έχει και το
ομορφότερο παιδί ανάμεσα στα πουλιά.
Το
τσιρόνι είναι ψάρι των Πρεσπών κι από χρυσόψαρον ολίγον πιο χαζόν.
Ο
Τσιρώνης δεν είναι νυχτοπούλι ούτε οψάριον, είναι ανήρ οικολόγος. Κάθε πρωί
σηκώνεται και κάνει μια δήλωση, πιθανόν πριν ρίξει και λίγο νερό στα μούτρα του, για να ξυπνήσει…
«Οικολογιώτατοι, οικολόγοι και οικολόγες, οικολόγεροι, οικολόγριες και οικολόπαιδα!... Το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο... Τσιρώναινα, καφέ!...».
ακούσανε και φρίξανε τη δήλωση Τσιρώνη.
Σε πανηγύρι και γιορτή μες στην Αγιά Μαρκέλλα
πιάστε καλά και δέστε τον σε μια γερή κρικέλα.
Ρεφραίν
Άλλος για Λέσβο τράβηξε, πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη
κι άλλος στη Θήρα διάβηκε και πάει για Σαντορίνη.
Γριές
Γριές είναι οι γριές… Ακόμη κι εκείνες οι
γριές που δεν παραδέχονται ότι είναι γριές. Τέτοια πληροφορία μόνο η ΕΥΠ
μπορούσε να σας δώσει. Τελουσπάντους…
Γριές,
όμως, είναι και οι τρεις τελευταίες μέρες του Μαρτίου. Κατά την παράδοση και τη
λαϊκή μετεωρολογία αυτές τις μέρες έχει κακοκαιρία. Ο Μάρτης, για να τιμωρήσει
τη γριά που τον πικάρισε (τρολάρισε, για να καταλαβαίνουν και οι νεώτεροι) μ’
εκείνο το «πριτς, Μάρτ’ς, τα ’βγαλα τ’ αρνουκάτσ’κα
μ’», δανείστηκε τρεις μέρες απ’ τον τοκογλύφο Φλεβάρη (κι ως
κακοπληρωτής δεν επέστρεψε ποτέ) κι έκανε τέτοιον παλιόκαιρο που ο δήμαρχος
(δεν ήταν ο Τσιβόλας τότε) κήρυξε την περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και
την γριά πεθαμένη, μιας και τη βρήκαν κάτω απ’ το καζάνι που κρύφτηκε για να
γλιτώσει.
Αύριο
είναι η τελευταία γριά. Μπορεί να έρθουν και με το παλιό ημερολόγιο. Πού να
ξέρεις, απρόβλεπτες είναι οι γριές. Η άνοιξη, όμως, είναι εδώ. Η ανθισμένη
κρανιά προστάζει να αποχωρήσουν τα χιόνια κι απ’ τις ψηλές κορφές των βουνών
μας…
3/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου