ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 98 - Βλέποντας και κάνοντας

Ευνουχισμένοι διανοούμενοι,

μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες…

Γιώργος Σεφέρης

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
 
ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  98
 

…κρατία

  Με τίτλο μισό κι ανέσωστο, ξεκινώ το πρώτο σημείωμα του παρόντος Καφενείου. Αν ήμουν εργολάβος, θα έλεγα ότι δεν έφτασαν οι πιστώσεις, για να βάλω και το πρώτο συνθετικό της λέξης. Αν ήμουν πολιτικός, θα σας έδινα την υπόσχεση ότι θα τη συμπληρώσω στη δεύτερη τετραετία, με την ολοκλήρωση του προγράμματός μου. Ως καφετζής, όμως, θα είπω την αλήθειαν και μόνον την αλήθειαν. Μία είναι η αιτία: αφήνω στη δική σας διακριτική ευχέρεια να τη συμπληρώσετε, με συνθετικό της επιλογής σας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τον βασικό τίτλο «βλέποντας και κάνοντας».  
  Θα προτιμούσα, χωρίς να απαγορεύω, να αποφύγετε τα συνθετικά: αξιο και δημο. Είπαμε να κάνουμε σοβαρές συνθέσεις, όχι να περιγράφουμε ανύπαρκτες ή προβληματικές καταστάσεις… Επίσης, καλά είναι να αποφύγετε λέξεις που θα βρείτε παρακάτω, γιατί θα θεωρηθεί ότι αντιγράψατε και δε θα αποφύγετε τον μηδενισμό… Αφού καταλήξετε σε κάποια λέξη, σκεφτείτε σε δεύτερο χρόνο πόσο συμβάλλουν στην κατάσταση που περιγράφει αυτή η λέξη οι διανοούμενοι και οι κυβερνήτες. Μετά συμφωνήστε ή διαφωνήστε με τη διαπίστωση του Σεφέρη!…
  Μπορεί να σας μπέρδεψα, αλλά κι εγώ μπερδεμένος είμαι που ζητάω να κάνετε σύνθεση στον καιρό της γενικευμένης αποσύνθεσης. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είμαι σε θέση να σας βοηθήσω περισσότερο. Άλλωστε και το Καφενείο σε αποσύνθεση βρίσκεται: αλλού τα μπρίκια του, αλλού τα καφοκούτια του… και σ’ άλλα καφενεία οι πελάτες του… Μ’ αυτά τα δεδομένα, η επιχείρηση πάει για κλείσιμο…
 

Βλέποντας και κάνοντας

  Επανέρχομαι για λίγο και στον αρχικό τίτλο. Το «βλέποντας και κάνοντας» είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται συχνά. Τι υποδηλώνει, όμως, κάθε φορά που τη λέμε ή την ακούμε; Διακρίνω δυο πιθανές και αντικρουόμενες μεταξύ τους εκδοχές:...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 97 - Ορατότης υπό το μηδέν

Αγαπάτε αλλήλους,

αλλά να ψηφίζετε καταλλήλους!

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  97

Εν περιλήψει… συμπερίληψις 

  Στην ανατολή του καινούργιου χρόνου, ένα άγραφο βιβλίο, με ετικέτα τη νέα χρονολογία στο εξώφυλλό του, βρίσκεται μπροστά μας. Θα καταγραφούν σ’ αυτό  όσα θα συμβούν στη ζωή μας, στην κοινωνία μας, στην πατρίδα μας και στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Κανένας δεν ξέρει ποια και πόσα γεγονότα θα αποτυπωθούν στις σελίδες του. Γι’ αυτό και κάθε φορά το υποδεχόμαστε και το παραλαμβάνουμε δίνοντας και παίρνοντας ευχές για ό,τι καλύτερο.

  Γνωρίζουμε πως ο χρόνος κυλάει αδιάκοπα και δεν κόβεται, όμως, έχουμε και την ανάγκη να νιώσουμε ότι μας δίνεται η ευκαιρία μιας νέας αρχής. Τι πιο φυσικό από το να βρίσκουμε μια τέτοια ευκαιρία και στην αρχή του νέου έτους;  

  Ακριβώς έτσι, υποδεχτήκαμε και το 2024. Όμως, ακόμη κι από την  πρώτη μέρα του διαπιστώσαμε ότι ο χρόνος μπορεί  να άλλαξε, αλλά, τίποτε δεν άλλαξε... Οι ίδιες θλιβερές ειδήσεις κυριαρχούν στην καθημερινότητα. Πόλεμοι, εγκληματικότητα, βία, ανασφάλεια, ακρίβεια… Αυτή η πραγματικότητα εγκαταστάθηκε για τα καλά, σαν μια πυκνή ομίχλη  που αναβαθμίζει τη συνθήκη από το «ορατότης μηδέν» στο «ορατότης υπό το μηδέν»… 

  Βέβαια, το έτος ούτε φέρνει ούτε ευθύνεται για τα γεγονότα που συμβαίνουν κατά τη διάρκειά του. Αλλού βρίσκονται οι αιτίες και οι ευθύνες (πολλές φορές και σ’ εμάς τους ίδιους). Ωστόσο, ειδικά τα δυσάρεστα, δε διστάζουμε να τα χρεώσουμε στο έτος, στη γρουσουζιά του ή επειδή έτυχε δίσεκτο. Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, που έλεγε κι ο Δημήτρης Καμπούρογλου: «Όλοι βρίζουν την θάλασσαν, ενώ πταίει ο άνεμος». 

  Ήδη πέρασε ο Ιανουάριος και βρισκόμαστε στον Κουτσοφλέβαρο, οπότε έχουμε αρκετά δείγματα γραφής και γι’ αυτόν τον ενιαυτόν (και τον κακό μας τον καιρόν…), ώστε σε συνδυασμό με διάφορα προαναγγελθέντα να περιμένουμε κι άλλα χειρότερα.

Όμως, το Καφενείο δεν είναι Καζαμίας να σας ενημερώνει εκ των προτέρων γι’ αυτά, αλλά μια πρόβλεψη θα την καταθέσει: η λέξη συμπερίληψη, που έγινε της μόδας τα τελευταία χρόνια, φέτος θα αποκτήσει τη μεγαλύτερη εμπορική της αξία…

  Συμπερίληψη!... Συμπεριληπτική κοινωνία, συμπεριληπτικό σχολείο και εκπαίδευση όπου θα συμπεριλαμβάνεται και η εκπαίδευση για την αειφόρο συμπεριληπτικότητα (δεν κάνω πλάκα…). Συμπεριληπτική συμπερίληψη… εν περιλήψει συμπερίληψις…  Όλα συμπεριληπτικά. Απορώ, γιατί δεν έκανα ακόμη το Καφενείο συμπεριληπτικό!...

  Συμπερίληψη!!! (με τρία θαυμαστικά)… Τι είπε, ρε, ο μεγάλος!!! (άλλα τρία…).

  Συμπερίληψη: «Βρήκαν οι άπλυτοι νερό κι οι άλουστοι σαπούνι». (παροιμία)

  Φταίει η λέξη; Όχι!... Φταίει το νόημα που προσπαθεί να της αποδώσει ο κάθε συμπεριληπτικός και να το παίξει μ’ έναν ακόμη τρόπο προοδευτικός… Θα το υπομείνουμε κι αυτό. 

Λέξη είναι θα περάσει, κάποτε θα ξεθωριάσει,

θα ξεφύγει απ’ τη μόδα, τη γωνιά θα μας αδειάσει… 

Ρεκόρ και πρωτιές

  Υποδέχονται οι άνθρωποι τον νέο χρόνο στις πλατείες με τα βεγγαλικά (τα οποία θα πληρώσουν στα δημοτικά τέλη, για να μην ξεχνιόμαστε), τα ιπτάμενα φαναράκια με τις ευχές και  με άλλες πολλές... αμερικανιές. Την ίδια στιγμή άλλοι άνθρωποι είναι κρυμμένοι στα καταφύγια και σε καταυλισμούς, για να γλυτώσουν από τις βόμβες και τους πυροβολισμούς...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 96 - Τι είχες Γιάννη; Τι είχα πάντα…

Ο πόλεμος κατά της βλακείας τελείωσε.

Χάσαμε!...

(Αρκάς)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

 

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  96

Παράκληση

 

  Παρακαλώ να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, μη μου προγκήσετε τα πρόβατα!... Χάσαμε τον πόλεμο, μη χάσουμε και τα πρόβατα!...

  Μη θορυβείτε! Μην κάνετε απότομες κινήσεις! Μην ομιλείτε δυνατά! Κοντολογίς μην κάνετε σάλαγο και μου τα σαλαγήσετε!...

 

Μία από τα ίδια…

  Πλησιάζουμε προς τη λήξη του έτους. Άλλοι θα κάνουν απολογισμούς, άλλοι θα μαστορεύουν προϋπολογισμούς κι άλλοι θα ψάχνουν λύσεις κι απαντήσεις στους ατομικούς τους συλλογισμούς.

  Το Καφενείο προσαρμόζεται (όσο μπορεί) σ’ αυτή την κατάσταση, επιχειρώντας (με την υποκειμενική του ανάγνωση) την ερμηνεία των πραγμάτων και των γεγονότων… Μόνο που δεν έχει και μην περιμένετε απαντήσεις στις εύκολες ή δύσκολες ερωτήσεις σας! Άλλωστε, υπάρχουν άλλα μαγαζιά, τα οποία μπορούν να σας τις πουλήσουν πρόθυμα και σε χαμηλές τιμές, αρκεί να δηλώνετε πελάτες τους…

  Στον χρόνο που ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες, διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά ότι: «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», που έλεγε ο Νίκος Παπάζογλου ή ότι και φέτος είχαμε: «μία από τα ίδια», από ελαφρώς έως πολύ χειρότερα που θα συμπλήρωνε κι ο καφετζής.

  Έτσι, δικαιολογώ και τον σημερινό τίτλο με τη γνωστή παροιμία του Γιάννη. Ωστόσο, για να μη μας βγει κι ο Γιάννης αυτοδύναμος με συντριπτική νίκη (πόσους συντριπτικούς ν’ αντέξουμε!...), θα κλείσω το παρόν με την άλλη παρόμοια παροιμία: «Τα ίδια, Παντελάκη μου, τα ίδια, Παντελή μου» κι όποια θέλετε… ψηφίζετε…

 

Αυτοδιοικητικές εκλογές και άλλα τινά…

  Με συγχωρείτε που σας οδηγώ πάλι στις κάλπες για να ψηφίσετε παροιμίες, αλλά, αν δίνατε σημασία στις παροιμίες, δε θα ψηφίζατε αυτούς που ψηφίσατε…

  Δεν ξέρω τι προσδοκίες είχατε στο 2023, όμως, μη μου πείτε πως έχετε παράπονο από εκλογές… Από μαθητές είχατε να βρεθείτε τόσο συχνά στο σχολείο του χωριού σας. Υπομονή!... Καιρός είναι, θα περάσει και θα ξαναπάτε του χρόνου στις ευρωεκλογές. Βλέπετε, πρέπει να ψηφίζουμε κι αυτούς που θα πάνε στην ευρωβουλή, έστω κι αν κάποιοι μας έκαναν ρεζίλι  και στο εξωτερικό.

 

  Για τις εθνικές εκλογές τα σχολιάσαμε, ήδη απολαμβάνουμε τα αποτελέσματα των επιλογών μας, κυτίον παραπόνων δεν υπάρχει ούτε προβλέπεται… Ξανά συνιστώ: υπομονή!…

 

  Ας ρίξω μια ματιά στα πρόβατα, πριν αλλάξω σελίδα κι ας πούμε πια για τις αυτοδιοικητικές! Όποιος βαριέται τις περασμένες ειδήσεις, μπορεί να αποχωρήσει.

 

  Έγιναν οι εκλογές στις 8 και 15 Οκτωβρίου σε δυο συνεχόμενες Κυριακές. Πρώτη επίπτωση: μας χάλασαν και το κυνήγι. Αυτός που θα πήγαινε να ψάξει για ντορό και σκαψίματα αγριογούρουνων, ήταν υποψήφιος και έψαχνε για ψήφους κι ο άλλος που είχε τα σκυλιά και έμπαινε παγάνα, τον έβαλαν εφορευτική επιτροπή. Χώρια που και η ομάδα ήταν διχασμένη ως προς τις προτιμήσεις της για τον δήμαρχο. Γίνεται χωριό έτσι;

 

  Οι εκλογές κάποτε τελειώνουν. Όσοι δεν εκλέγονται… κλαίγονται. Οι νικητές χαίρονται, πανηγυρίζουν τη νίκη τους (ιδίως, αν είναι συντριπτική) και ρίχνουν κι ένα ευχαριστήριο με τις τελευταίες μεγαλοστομίες τους, διότι την επαύριον αρχίζουν τα ζόρια… και τα ζόρια αυτά δεν είναι παίξε-γέλασε…

 

  Γέμισε η χώρα από «μεγαναπολέοντες», οι οποίοι αγνοούν το επερχόμενο «Βατερλώ» τους και (δυστυχώς) το «Βατερλώ» που οδηγούν τον τόπο τους.

  Γέμισε ο τόπος από καλαμοκαβαλάρηδες που κάνουν παρέλαση, ανυποψίαστοι ότι γίνονται του κόσμου ο περίγελος.

  Παιδιά, αφιππεύσατε των καλάμων!... Διότι κάλαμοι είναι, μπορεί να σπάσουν και να έχουμε ατυχήματα…

 

  Ουδείς μη εκλεγμένος απαξιώνεται, ουδείς εκλεγμένος αποκτά μόνο για την εκλογή του αξία… Άλλωστε, είναι γνωστό παλαιόθεν ότι πολλές φορές συμβαίνει να είναι: «Οι καπετάνιοι στο κουπί κι οι ναύτες στο τιμόνι». Επίσης, η κάλπη δεν είναι «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για κανέναν, δε δίνει ποτέ απόλυτη αποδοχή ή έγκριση πεπραγμένων ούτε δίνει λευκή επιταγή με την εντολή της.

 

  Εκτός αυτών, να μη σας διαφεύγει και του Ζωρζ Κλεμανσώ η άποψη: «Στην πολιτική, διαδέχεται κανείς ηλίθιους και αντικαθίσταται από ανίκανους».

  Επιτέλους, να κι ένας Γιωργάκης που του κόβει το κεφάλι!…

 

  Βέβαια, για όλα αυτά και πάντοτε την πρώτη ευθύνη την έχουμε συλλογικά εμείς οι πολίτες. Δικές μας είναι οι επιλογές και δικαιολογίες δε σηκώνω… 

  Ο Γιάννης Αγιάννης πήγε φυλακή για ένα καρβέλι ψωμί.

  Άλλος αμάρτησε για μια τυρόπιτα.

  Κι άλλος ψήφισε για ένα τσουβάλι τσιμέντο στη ρούγα του (τοιούτος ψηφοφόρος, τοιούτον πολιτικόν…). 

  Όμως, έχουν και οι εκλογές τα θετικά τους:

  Πρώτον, εκλέγονται και καλοί πολιτικοί. Δεν είναι όλοι σκάρτοι κι επικίνδυνοι. Γι’ αυτό δεν είναι και σωστό να τους τσουβαλιάζουμε όλους μαζί.

  Δεύτερον, χάνουν κάποιοι και αποφεύγουμε ή περιορίζουμε το κακό. Δεν το λες και λίγο…

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 12 - Αποχωρώ κι αναχωρώ, κανέναν δε στεναχωρώ

Μετάνιωσα, δεν  κατεβαίνω,

δεν  κάνω για πολιτική εγώ,

μ’ αρέσει μόνο ν’ ανεβαίνω

στ’ αγαπημένο  μου  βουνό!

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ 12 

Δε θα είμαι υποψήφιος

    Προς όλους τους Αργιθεάτες

  Ανακοινώνω σήμερα ότι δε θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Γνωστοποιώ την απόφασή μου αυτή, που είναι αποτέλεσμα αλλοπρόσαλλης και επιπόλαιης σκέψης αλλά και ανύπαρκτου προβληματισμού, στην ίδια θέση και με τα ίδια τυπογραφικά στοιχεία, όπως επιτάσσει η δημοσιογραφική δεοντολογία. (Χειροκροτήστε με γιατί, αν δε σας το ’λεγα, ούτε που θα γνωρίζατε πως υπάρχει και τέτοια δεοντολογία, όπως δε γνωρίζετε κι αν είχαν φέτος οι κρανιές κράνια κι οι κράταιγοι τσάπουρνα). 

  Η σημερινή ανακοίνωση είναι το τέλος μιας πορείας που δεν ξεκίνησε ποτέ. (Τουλάχιστον γλυτώσαμε τις σόλες απ’ τα παπούτσια. Κάτι είναι κι αυτό!). 

Μην κλαίτε που φεύγω, μη λυπάστε, ως αύριο θα με ξεχάστε…

  Γνωρίζω πόσο σας συγκλονίζει αυτή η εξέλιξη. Γκρεμίζονται οι ελπίδες και τα όνειρα  που εναποθέσατε στην υποψηφιότητά μου και κατανοώ το γοερό κλάμα σας. Όμως, μη στεναχωριέστε! Ο Μενέλαος αναστηλώνει κι απ’ αυτά. Ήδη περιφέρεται μαζί με τον Αντώνη Κοσσυβάκη και τον Χρήστο Καπερώνη στα χωριά των Τζουμέρκων και κάνει αναγκαστική επιστράτευση στους φημισμένους Τζουμερκιώτες μαστόρους, καλφούδια και τσιράκια τους. Σε λίγο θα γίνεται στη Γέφυρα Κοράκου συναυλία  από τσιόκια, σκεπάρνια και μυστριά. Η επίσκεψη Σπίρτζη άνοιξε τον δρόμο για το μεγάλο έργο. Οι  υποσχέσεις που έδωσε, παραλίγο να φράξουν τον Αχελώο και να γίνει το φράγμα σε μια μέρα. Δικαίως θα του γράψει κι ο Μήτσιος τον σπιρτζοΰμνιον ύμνον. Και μετά θα του τον ψάλλει…

  Τέλος τα κλάματα! Το Καφενείο το ’χουμε για να γελάμε, όχι να κλαίμε… 

Γιατί αποχωρώ…

  Για να φτάσω στην ανάκληση της υποψηφιότητας, μόλις μια βδομάδα μετά την αναγγελία της, πολλοί ήταν οι λόγοι που με ανάγκασαν  και συνέβησαν πολλά. Ο λαός δικαιούται να γνωρίζει και πρέπει να μάθει, κυρίως αυτά που δεν τον ενδιαφέρουν, ενώ αυτά που τον ενδιαφέρουν, καλά είναι να μην τα γνωρίζει.

  Πρώτον. Όταν έγινε γνωστή η υποψηφιότητά μου, δημιουργήθηκε μια πρωτοφανής αναστάτωση στη χώρα. Εκατομμύρια πολίτες έσπευσαν στα ΚΕΠ και ζητούσαν επίμονα μεταδημότευση για Αργιθέα, για να με ψηφίσουν. Στο ΚΕΠ Ανατολικής Αργιθέας για παράδειγμα η ουρά ξεκινούσε απ’ τα Πετρίλια και έφτανε στα Στουρνέα. Ο Βασιλός στις Γούρνες έκανε τον μεγαλύτερο τζίρο από τότε που άνοιξε.

  Ρωτάτε και τη Βάσω στο ΚΕΠ να σας πει. Την πόνεσε το χέρι να πρωτοκολλάει αιτήσεις. Τον Βασιλό μην τον ρωτάτε, μπορεί να θέλει να κρύψει και τίποτε απ’ την εφορία. Κατεπειγόντως άνοιξε πάλι για τον ίδιο λόγο και το ΚΕΠ Αργυρίου.

  Η κυβέρνηση και τα κόμματα δεν ήξεραν τι να κάνουν. Το θέμα ήρθε σε προ ημερησίας διάταξης συζήτηση. Ο Αλέξης είπε πως τα σκυλιά προχωρούν κι ας ουρλιάζει το καραβάνι. Ο Κυριάκος ότι θα ακυρώσει τον νόμο Κατρούγκαλου. Η Φώφη μίλησε επ’ ευκαιρία για τον τυφώνα Ξενοφώντα και ζήτησε την απομάκρυνση του Ξενοφώντα Κουτή απ’ την Αθήνα. Ο Κουτσούμπας είπε να αντισταθούμε στα ξένα και ντόπια κεφάλαια  και να καταργήσουμε τα κεφαλαία γράμματα.

  Οι άλλοι αρχηγοί κομμάτων, των μπαίνω δεν μπαίνω στη Βουλή, δεν ξέρω τι είπαν. Πετάχτηκε κάποια στιγμή ο Κουβέλης (νόμιζε ότι είναι ακόμη αρχηγός) και είπε πως δεν τον πειράζει αν γίνει όλη η Ελλάδα ένας δήμος (δήμος Αργιθέας), αρκεί να διοικείται από ένα δημοτικό συμβούλιο σε προοδευτική κατεύθυνση.

  Τους άκουγε ο Παυλόπουλος που ήταν όλοι εκτός θέματος, μαύρισαν τα μαλλιά του απ’ την οργή και κοκκίνισε σαν τον Ομπράντοβιτς, όταν τρώει καλάθι απ’ τον Σπανούλη. Με πήρε τηλέφωνο…

─ Σε παρακαλώ, Γιάννη, μου είπε, ανακάλεσε την υποψηφιότητά σου. Είναι η χώρα ένα απέραντο φρενοκομείο, ας μη γίνει και ένα απέραντο δημαρχείο. 

─ Πρόεδρε, θα το σκεφτώ, θα ρωτήσω και τον Αχιλλέα και θα σου απαντήσω.

  Σκέφτηκα τότε διάφορα… Αν χαλάσει, λέω, το νερό στην Κoρνοφωλιά Έβρου, πρέπει να στείλω τον Κώστα Πέτσα και τον Βαγγέλη Μόσκοβο για να το φκιάσουν. Ο Κώστας θα φύγει ξυρισμένος και θα γυρίσει μετά από έναν μήνα με μια πιθαμή μούσι, ο Βαγγέλης δεν πετυχαίνει να ξαναγυρίσει, το πιθανότερο είναι να περάσει στην Τουρκία, θα τον πιάσουν και θα μας εκβιάζουν πάλι τα μεμέτια: «Δώστε μας τους οχτώ, να πάρετε το Βαγγέλη». Τι τους απαντάς;...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 95 - Απευθείας ανάθεση

Δήμου σφαλέντος,

πας αγύρτης άρχεται...

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

 Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  95

Πνιγήκαμε…
  Απ’ το κάηκαμαν στο πνί’καμαν... Από τις πυρκαγιές στις πλημμύρες... Από το ένα κακό στο άλλο. Με ανυπολόγιστες ζημιές και επιπτώσεις:
·      Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους
·      Αφανίστηκαν σπίτια, καλλιέργειες, ζώα, μηχανήματα, περιουσίες, υποδομές
·      Τεράστια οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντος
·      Απροσμέτρητη οικονομική ζημία στη χώρα μας και στους πολίτες της

  Γνωστά σε όλους αυτά, όμως, δεν μπορώ να τα προσπεράσω χωρίς μια αναφορά, έστω επιγραμματική. Άλλωστε, θα μας απασχολούν για πολύν καιρό ακόμη τα τραγικά αυτά γεγονότα και τα αποτελέσματά τους.

  Θα προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου, μακριά από εκείνους που αναζητούν δικαιολογίες να κρύψουν τις ευθύνες τους, μακριά κι από εκείνους που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν με οποιονδήποτε τρόπο την κατάσταση. Όσοι κυβέρνησαν τη χώρα «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν», που έλεγε κι ο Μένιος. Όλοι, τώρα, οφείλουν από κοινού να συμφωνήσουν και να αποφασίσουν τις αναγκαίες λύσεις... Το επιβάλλουν οι πομπές απ’ τις κηδείες των αδικοχαμένων... Καλά τα λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν στο αριστούργημά του «ο κήπος του προφήτη»:
  «Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας. Που δε συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες στα ερείπιά του...».

  Το φαινόμενο του τελευταίου κυκλώνα ήταν κατά τη γνώμη μου αδύνατο να αντιμετωπιστεί με τα έργα που υπάρχουν και είναι προσαρμοσμένα στις συνήθεις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην πατρίδα μας.  Είναι, όμως, βέβαιο ότι με μια πραγματική κι όχι στα χαρτιά αντιπλημμυρική προετοιμασία μέσα στο καλοκαίρι (με έργα και σχέδια) θα είχαν αποτραπεί ή μετριαστεί οι κίνδυνοι και οι καταστροφές. Ο κυκλώνας, αν και ασυνήθιστος στα μέρη μας, είναι φυσικό φαινόμενο. Κι αφού συνέβη, θα ξανασυμβεί. Πώς θα προετοιμαστούμε γι’ αυτό;

  Οι παλιοί άνθρωποι είχαν την απλοϊκή αλλά στέρεα γνώση τους: «Μην παίρνεις δίκιο ορφανού ούτε τόπο ποταμού» έλεγαν σε μια παροιμία τους. Εμείς «έξυπνοι» κτίζουμε μέσα στα ρέματα, στα βαρκά, στις ακροποταμιές και μετά μετράμε πληγές. 

  Αν είχε διατεθεί το ¼ (ίσως και λιγότερο) όσων θα χρειαστούν τώρα, για να αποκατασταθούν οι ζημιές, θα είχαμε αποφύγει τον όλεθρο. Θα γλυτώναμε και τα ¾.

 Δηλαδή, ακόμη μια φορά: «Για το καρφί χάνουμε το πέταλο». Εκτός αυτού,  υπάρχει και η αμφιβολία αν τα ποσά που δίνονται για αντιπλημμυρικά γίνονται έργα ή καταλήγουν με απευθείας αναθέσεις στις... ξέρετε και μόνοι σας πού... Έτσι, ένα τεράστιο ποσό που θα ανακούφιζε τους πολίτες της χρεωκοπημένης χώρας μας, οι οποίοι στενάζουν απ’ την ακρίβεια και τις ανάγκες τους, θα καταλήξει πάλι στις... μη λέμε πάλι τα ίδια!...
  Τα υπόλοιπα πες τα εσύ Χαλίλ!...  Χαλάλι σου, ορέ Χαλίλ!...
  «Το έθνος να λυπάστε, αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ’ τη σοδειά του... (Ποια σοδειά Χαλίλ; Πάει ο κάμπος...).
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο...
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους...
  Φτάνει, Χαλίλ! Δε θέλουμε άλλα!... Δε θα σε κάνω και συνέταιρο στο μαγαζί...
 

Επίκαιρα σχόλια

  Κυκλώνες: Μετά τον Ιανό, τον Ντάνιελ και τον Ηλία, ουδείς αμφιβάλλει πια ότι μας κύκλωσαν κι εμάς οι κυκλώνες. Ακούγαμε σε χώρες μακρινές για φαινόμενα ακραία, άγνωστα στη χώρα μας. Τώρα, ήρθαν κι εδώ...
 
  Δεν πρόλαβαν να αποκατασταθούν οι ζημιές από τον Ιανό και είμαστε πάλι απ’ την αρχή. Αντί να γίνουν άλλα αναγκαία έργα, θα ξαναφκιάνουμε τα παλιά... Και μια και δυο και τρεις φορές κι εφτά κι οχτώ και δέκα... Βάλε κι άλλες τόσες φορές εγκαίνια, κορδέλες, ψαλίδια, δεξιώσεις (να στεριώνει καλύτερα το έργο) κι έχεις πλήρη τον λογαριασμό...

Το χρήμα δεν το λογαριάζω... όταν σε έργα το μοιράζω.

Θα έδινα και στον εργάτη, όμως δεν περισσεύει κάτι...

 
  Κάθε κυκλώνας σβήνει κάθε κακοτεχνία, σε κάθε έργο που έγινε πριν. Επομένως, ο νέος κυκλών ανοίγει νέον κύκλον έργων και εργολαβιών, δίνοντας άφεση αμαρτιών σε κάθε...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 93 - Κολοκυθια

Να ζήσει όποιος μ’ έβρισε,

να σκάσει όποιος μου το ’πε.

(παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  93

Αποφασίζομεν και τονίζομεν…

  Πολύ παιδεύτηκα, μέχρι να καταλήξω στον σημερινό τίτλο. Όμως, όπως βλέπετε, τόνος στον τίτλο δεν υπάρχει. Το αφήνω στη δική σας απόφαση. Εσείς θα επιλέξετε πού θα μπει και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα… Μόνο μη μου κάνετε, δήθεν, τον αναποφάσιστο, όπως στις εκλογές που πέρασαν και μετά μπαίνατε στο παραβάν (σαν έτοιμοι από καιρό) με το ψηφοδέλτιο στα δόντια. Ακόμη και λάθος να τονίσετε, δεν πειράζει… Σάμπως και που ψηφίσατε, σωστά ψηφίσατε;

  Προσωπικά, επηρεασμένος κι από το γενικότερο προεκλογικό κλίμα τον τελευταίο καιρό, είχα σοβαρότερα διλήμματα από την επιλογή του τόνου στον τίτλο. Δεν ήξερα τι να κάνω με το Καφενείο. Να το κάνω Καφενείο νικητών; Να το κάνω Καφενείο ηττημένων; Καφενείο ανοχής; Καφενείο ειδικού σκοπού; Καφενείο χωρίς καφέδες; Εδώ σε θέλω καφετζή, πάρε μια απόφαση σωστή!...

  Αυτά είναι τα ζόρια!... Τον τόνο όπου και να τον πας, δεν έχει μεγάλη σημασία. Ίδιο περίπου είναι το αποτέλεσμα, αφού εκ κολοκυθιάς παράγονται κολοκύθια κι απ’ αυτά ξαναφυτρώνουν κολοκυθιές, αν δεν κάνεις τα σπόρια τους πασατέμπο… Γι’ αυτό, λοιπόν, σας διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται να παρεξηγηθώ, με οποιαδήποτε  επιλογή σας…

 

Κολοκυθιά…

─Έχω μια κολοκυθιά…

─ Ε, καλά, νια κουλουκ’θιά έχ’ς , δεν είσι κι βιομήχανους…

─ Έχω μια κολοκυθιά που κάνει δύο κολοκύθια.

─ Τι ήθιλις να κάνει αγγούρια ή καόνια; Οι κουλουκ’θιές κουλουκύθια κάνουν.

─ Έχω μια κολοκυθιά που κάνει πέντε κολοκύθια.

─ Απ’ αυτήνη να κρατή’εις σπόρου, για να φ’τέψουμι τ’ χρόν’…

─ Σταμάτα πια! Δεν παίζεται έτσι αυτό το παιχνίδι…

─ Παίζουμι τόσην ώρα ή κουβεντιάζουμι, καφετζή; Θέλου να ξέρου!...  

─ Κουβεντιάζουμε βέβαια, αλλά προσπαθώ να σου θυμίσω πρώτα το παιχνίδι της κολοκυθιάς, αφού πια, ακόμη κι όταν κουβεντιάζουμε, στην πραγματικότητα την κολοκυθιά παίζουμε… Κατάλαβες τώρα;

─ Όχι, αλλά θα που ναι, για να μ’ απαρατή’εις ήσυχου κι δε ματακραίνου…

 

    Εξήγηση

  Αν αναρωτιέστε κι εσείς, γιατί ο καφετζής έμπλεξε σήμερα με κολοκυθιές και κολοκύθια, νομίζω ότι ήρθε η ώρα της εξήγησης:

  Τον τελευταίο καιρό (ειδικά το δίμηνο Μάη – Ιουνίου με τις διπλές εκλογές), είχαμε μια ακόμη ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι εμείς οι Έλληνες δεν μπορούμε ποτέ να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε σε τίποτε. Ό,τι και να πει κάποιος, αμέσως έρχεται η αντίδραση και αμφισβήτηση: «και γιατί να είναι έτσι;», «αλλιώς, πρέπει να γίνει» και «γιατί να γίνει αλλιώς, αφού μπορεί να γίνει κι αλλιώτικα;». Άκρη δεν έχει ο ουρανός άκρη δεν έχει και το αλλιώς… Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται έντονο στη διαπάλη μεταξύ των κομμάτων και κορυφώνεται σε κάθε προεκλογική περίοδο. Το κόμμα (το κάθε κόμμα) κατέχει το απόλυτο σωστό και αντιπαλεύει όλα τα άλλα κόμματα που έχουν το απόλυτο λάθος…

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 91 - Πορευόμενοι κι εμπορευόμενοι

Καλύτερα να σεργιανάς στις στράτες με τα άλογα,

παρά να βολοδέρνεις στου κόσμου τα παράλογα.

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  91

Οδύνη και ωδίνες

  Το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών σκόρπισε την οδύνη σ’ ολόκληρη τη χώρα. Απέραντη θλίψη… Η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη και οι Έλληνες όπου γης πενθούν τους αδικοχαμένους από τη σφοδρή σύγκρουση των τρένων. Ωστόσο, το πικρό ποτήρι του θανάτου θα μείνει μόνιμα στα χείλη εκείνων που έχασαν τους αγαπημένους τους και που θα ζήσουν πια με τον υπέρτατο πόνο του βίαιου  αποχωρισμού. Η κοινωνία συγκλονισμένη αναζητά απαντήσεις, για το πώς φτάσαμε σ’ αυτό το μεγάλο κακό…

  Δεν ξέρω και δεν είμαι αρμόδιος να επιμερίσω και να αποδώσω ευθύνες σε κανέναν. Υπάρχουν άλλοι να το κάνουν αυτό. Όμως, δεν είμαι και σίγουρος ότι θα γίνει. Κάθε φορά που έχουμε ένα παρόμοιο γεγονός, ακούμε ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο. Κόκαλο δεν είδαμε ποτέ, όλο σε ψαχνό βρισκόμαστε και μοιρολατρικά προσμένουμε το επόμενο κακό. Ούτε να το προβλέψουμε μπορούμε ούτε να το αποτρέψουμε. Ένα είναι το βέβαιο: ό,τι και να γίνει τώρα, θα είναι ανώφελο για όσους έχασαν τη ζωή τους και για τις χαροκαμένες οικογένειές τους.

  Κάθε γεγονός που συμβαίνει έχει την αιτία του ή τις αιτίες του, προφανώς και το  συγκεκριμένο. Είναι εύκολο να διακρίνουμε και να κρίνουμε εκείνους που έχουν τις άμεσες ή έμμεσες ευθύνες, στη θέση των οποίων κανένας δε θα ήθελε να είναι. Όμως, θεωρώ ότι όλοι έχουμε το μερίδιό μας στη συλλογική ευθύνη, για όσα γίνονται στη χώρα μας και στην κοινωνία μας. Η ανοχή πολλών πραγμάτων προκαλεί ή προετοιμάζει επί της ουσίας τα δυσάρεστα και μετατρέπεται σε ενοχή.

  Εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί στην πατρίδα μας μια νοσηρή νοοτροπία, η οποία  διαπερνά πολίτες και πολιτικούς και είναι η απαρχή πολλών δεινών. Όσο αυτή η νοοτροπία θα κινείται ως αόρατος εχθρός και θα παραμένει ανίκητη, η κοινωνία θα είναι σαν τον σκύλο που κυνηγάει ανεπιτυχώς την ουρά του και αρκετές φορές (πάλι σαν τον σκύλο) θα γλείφει τις πληγές της.

  Χωρίς να καταπολεμηθούν  χρόνιες παθογένειες, η επιπολαιότητα, η ανευθυνότητα, ο ωχαδερφισμός, ας μην περιμένουμε τίποτε καλύτερο για το σήμερα και το αύριο. Όπως πριν τη γέννηση  υπάρχουν οι ωδίνες τοκετού, έτσι και για να γεννηθεί το κάθε καινούργιο, η καλύτερη κοινωνία, χρειάζεται να υποστούμε όλοι τις απαραίτητες ωδίνες… 

Διαπιστώσεις

  Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικόν (κάπως έτσι, το ’πε ο Αριστοτέλης).

  Ο άνθρωπος είναι ον καταναλωτικόν (ακριβώς έτσι, το λέει ο καφετζής).

  Ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια (διαπίστωσε κάποτε ο Γιώργος Σεφέρης). Και πού να ’βλεπε τα σημερινά!... Γιώργο, άλλοι στη ζωή με δυσκολίες πορεύονται κι άλλοι τριγύρω τους τα πάντα εμπορεύονται. Έμποροι των εθνών… Έμποροι των ιδεών… Έμποροι των καημών… Έμποροι των ονείρων…  Όχι, άλλοι έμποροι!...

  Ανάγκη δεν έχουμε  τις ισχυρές εταιρείες, τις ισχυρές κοινωνίες έχουμε ανάγκη… 

Πόσα δίνετε;

  Επαναφέρω μια παλιά πρόταση:

  Πόσα δίνετε, να σταματήσω να γράφω; Τι είπατε;... Κανείς δε μιλάει;... Κατάλαβα, δε δίνετε τίποτε. Υποψιάζομαι ότι με... γράφετε κανονικά και δε διαβάζετε αυτά που γράφω. Δεν πειράζει, συνεχίστε να διαβάζετε (και να ακούτε) αυτούς που σας... γράφουν, αλλά εσείς εξακολουθείτε να τους εμπιστεύεστε...

  Πόσα δίνετε, να μην κατέβω για δήμαρχος; Γιατί έτσι και κατεβώ και προπαντός αν εκλεγώ, θα τρέχετε και δε θα σώνετε. Μαύρος όφις που σας έφαγε!... Παρακαλώ, μην το εκλαμβάνετε ως απειλή, αφού και με τους άλλους που εκλέγετε τα ίδια παθαίνετε...

  Πόσα δίνετε, να μη σας κάνω αντιπολίτευση ή να μη σας κάνω σοβαρή αντιπολίτευση;

  Πόσα δίνετε, για να συγκεντρώσω το ποσόν που χρειάζομαι να πληρώσω τον λογαριασμό φυσικού αερίου; Διαφορετικά, σας βλέπω στο εξής μέσα στο Καφενείο να βαράτε τα δόντια... απ’ τη συγκίνηση... 

ή, ή, ή...

  Εκλογική χρονιά το 2023 κι όπως αντιλαμβάνεστε είμαστε σε προ-εκλογική περίοδο. Είναι ανάγκη να προ-ετοιμαστούμε και προ-ληπτικά σας υπενθυμίζω ότι:...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 90 - Δικαιολογίες

Πολλή βουή στον μύλο μας,

μα τ’ αλευράκι λίγο.

(παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  90

Έχουμε δίκιο

  Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα κοινό στοιχείο: έχουμε δίκιο!... Όλοι έχουμε δίκιο. Ακόμη και τότε που έχουμε άδικο... Προπαντός όταν έχουμε άδικο!... Διότι τότε ο καθένας μας νομοθετεί τη δική του δικαιοσύνη και επιστρατεύει όσες το μυαλό του ξεφουρνίζει δικαιολογίες...

  Οι δικαιολογίες χρησιμοποιούνται πάντοτε, για να υποστηρίξουν τις πράξεις μας και να μας βγάλουν από κάποια δύσκολη θέση. Ανήκουν στα ξεστριμώγματος σημαντικά  όπως θα έλεγε κάποιος φιλόλογος, αν τον στριμώχνατε καταλλήλως...

  Δικαιολογίες, λέγω, είναι τα λόγια και οι επικαλούμενοι λόγοι περί του δικαίου μας (δηλαδή, να ’χουμε να λέμε), αλλά, κυρίως, όταν μ’ αυτά προσπαθούμε να κρύψουμε  τα λάθη μας, τις ευθύνες μας κι όταν έχουμε άδικο τις ενοχές μας...

  Μπορεί οι δικαιολογίες να είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις», όμως, επειδή δεν ξέρω ποιοι είναι αθώοι και ποιοι ένοχοι, τις δέχομαι ανωμοτί όπως θα ’λεγε κι ο Μπάμπης ο δικαστής, που σημαίνει: σας πιστεύω μην ορκίζεστε!... Τις δέχομαι είπα, δεν είπα τις αποδέχομαι... Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι να τις αποδέχονται εκείνοι στους οποίους τις σερβίρετε και...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 89 - Καν εγώ δεν είμαι εγώ…

Αν πεθάνω από συνάχι,

η πανούκλα μούντζες να ’χει.

(παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  89

…καν ο κόσμος άλλαξε 

  Κομμένη στα δυο, σας τη σερβίρω σήμερα την πρώτη παροιμία. Μισή πάνω απ’ τον χιονισμένο κέδρο και την άλλη μισή αποκάτω. Μη μου πείτε ότι σας ενοχλεί αυτό!... Άλλοι σας έκοψαν μισθούς και συντάξεις, η κομμένη παροιμία θα σας πειράξει;… (Ευτυχώς, δεν έκοψα και τη δεύτερη, ώστε να βρεθεί αλλού το συνάχι κι αλλού η πανούκλα, να γίνει επικίνδυνη διασπορά και να μην ξέρεις από πού να φυλαχτείς…). Μήπως και τα αναδρομικά σε δόσεις δεν τα παίρνετε; (όταν τα παίρνετε και πάντοτε τότε που βολεύει αυτούς που τα δίνουν, στην ανομολόγητη προσπάθειά τους να σας εξαγοράσουν με τα λεφτά σας, για να τους ψηφίσετε…). Τέλος πάντων... ας είναι κι έτσι!...

  Έρχονται στιγμές που δεν ξέρεις τι σου γίνεται, μ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Ακατανόητα πράγματα, τα οποία σου φυτεύουν τη βασανιστική αμφιβολία στη σκέψη σου: ή εγώ δεν είμαι εγώ ή ο κόσμος άλλαξε... Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, για να τις παραβλέψεις. Ο κόσμος γυρίζει ανάποδα, λέμε! Απ’ τις πολλές περιστροφές σε πιάνει ναυτία (δεν έχεις και δραμαμίνες τώρα με την έλλειψη φαρμάκων) και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι το στραβό και ποιο το ίσιο. Αναγκάζεσαι συνέχεια να στύβεις το μυαλό σου και προσπαθείς να δώσεις κάποια πειστική εξήγηση στα ανεξήγητα...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 88 - Οδός άνω και κάτω μία

Ξέρω πολύ καλά από τι τρέχω να ξεφύγω,

αλλά δεν ξέρω τι ψάχνω να βρω.

Μισέλ ντε Μονταίν

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  88

Ανηφόρες – κατηφόρες

  Από τον Ηράκλειτο δανείστηκα τον σημερινό τίτλο του Καφενείου. Βλέπετε οποίαν θυσίαν υφίσταμαι για τον καφέ σας; Και να ήταν μόνο ο τίτλος, μικρό το κακό… Εκτός του νερού που είναι από τη βρύση μου, τα υπόλοιπα υλικά (καφοζάχαρες) είναι κι αυτά δανεικά και χρωστούμενα. Αλλά, τι θέλετε να κάνει ένας πτωχός πλην τίμιος καφετζής; Σε μια χώρα που βαδίζει σταθερά στο δόγμα: «δανεικά, κυρά, τ’ αλεύρι, δανεικό και το προζύμι», εθίζονται και οι πολίτες, γι’ αυτό καταφέραμε να έχουμε υψηλό δημόσιο αλλά και ιδιωτικό χρέος. Βέβαια, ο Ηράκλειτος δεν  έχει πια την αξίωση να του επιστρέφω τα δανεισθέντα, αφού έχει παραιτηθεί προ πολλού από τα πνευματικά του δικαιώματα. Η χώρα, όμως, έμπλεξε για τα καλά. Αντί να καταφεύγει κι αυτή στον Ηράκλειτο, για να αποφεύγει κάποιες κακοτοπιές, πήγαινε και δανειζόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στις αγορές... Ωστόσο, δε μας τρομάζει ο δανεισμός… Μαθημένοι από χρόνια, ξέρουμε τι να κάνουμε: παίρνουμε νέα δάνεια και πληρώνουμε τα παλιά… Τέλος πάντων… συνιχάου κι πάμι παρακάτ’, γιατί κοντεύω να βγω εκτός θέματος… 

  «Οδός άνω και κάτω μία» είπε, μεταξύ πολλών άλλων γνωμικών, ο αρχαίος αυτός φιλόσοφος. Δηλαδή:... 

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 87 - Άφθονος φθόνος

Απόθανε να σ’ αγαπώ,

ζήσε να μη σε θέλω.

(παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  87

Φθόνος, αφθονία, φθήνια

  Φθόνος είναι ο φθόνος!... (ευχαριστώ για το χειροκρότημα).

  Είναι εκείνο το βασανιστικό συναίσθημα της στεναχώριας και της λύπης που αισθάνεται κάποιος για τα αγαθά, τις επιτυχίες,  την υπεροχή  που έχουν ή νομίζει ότι έχουν άλλοι συνάνθρωποί του. Είναι ένα διαρκές αγκάθι και πάθος που τυραννά μόνιμα τον άνθρωπο που φθονεί. Όπως και το μίσος, ο φθόνος κατατρώγει και βλάπτει, πρωτίστως, εκείνον που τα εκδηλώνει. Ο φθονερός χάνει την ηρεμία του, δεν απολαμβάνει ούτε εκείνα που έχει ούτε τις χαρές της ζωής.

  Δεν έχω την πρόθεση να σας αναλύσω τα περί φθόνου ούτε μπορώ να το κάνω. Ο σημερινός τίτλος απλώς προσπαθεί να επισημάνει την αφθονία του φθόνου, που συνεχώς γιγαντώνεται και ευθύνεται για πολλές αντικοινωνικές συμπεριφορές. Από το γνωστό: «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», υπάρχει ο κίνδυνος να φτάσουμε στο:  «να ψοφήσει ο γείτονας να του φάμε και την κατσίκα». Ο φθόνος παρουσιάζεται με πολλές και διαφορετικές μορφές. Ο ανταγωνισμός των ανθρώπων και οι δυσκολίες του βίου  αποτελούν τα γόνιμα εδάφη, για να καλλιεργηθεί και να ευδοκιμήσει.

  Αφθονία: Όταν υπάρχουν πολλά αγαθά και έχουν πρόσβαση σ’ αυτά όλοι οι άνθρωποι, δεν υπάρχει φθόνος. Γι’ αυτό λέμε έχουμε αφθονία. Όμως, η αφθονία δεν είναι μόνιμη. Οι παχιές αγελάδες αντικαθίστανται απ’ τις ισχνές και οι ισχνές απ’ τις «πετσί και κόκαλο». Είναι πολύ εύκολο απ’ την υπερεπάρκεια να βρεθούμε στην έλλειψη, οπότε πρέπει να είμαστε...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 86 - Εις οιωνός άριστος…

Το δικό σου δεν το θέλω,

το δικό μου δεν τ’ αφήνω.

(παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  86

Τρωικός πόλεμος

  Μπορεί τα τελευταία χρόνια να ζήσαμε τον τροϊκό πόλεμο (δηλαδή τον πόλεμο με την τρόικα) και να τον θυμάστε  με… νοσταλγία, όμως σήμερα θα σας ξαναγυρίσω στον γνωστό από τη μυθολογία μας τρωικό πόλεμο. Θέλω να  αποκαλύψω κάποια στοιχεία του, τα οποία σας απέκρυψε ή δε γνώριζε ο Όμηρος. Βέβαια, έχω και τον φόβο μην τσακωθώ με τον καλό φίλο και συνάδελφο Κώστα Οικονόμου, αφού ο Κώστας έγραψε τέσσερις τόμους θεσσαλικής μυθολογίας και ιστορίας, αλλά ούτε λέξη γι’ αυτά που θα σας πει ο καφετζής (αρκεί να μην τα πάρετε στα σοβαρά…).

  Αναζητώντας τα πραγματικά αίτια του πολέμου, αποκλείω κατ’ αρχάς να πήγαν οι Έλληνες να αποναζιστικοποιήσουν την Τροία, όπως πήγε ο Πούτιν στην Ουκρανία, διότι δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη ο ναζισμός. Άλλες ήταν οι πιθανές αιτίες. Κάποιοι λένε ότι η εκστρατεία έγινε για να πάρουν τον Ελλήσποντο και τα πλούσια σε χαλκό ορυχεία της περιοχής. Ίσως, γι’ αυτό να τους υποστήριζε κι ο Ήφαιστος. Αν τα πάρουν οι Αχαιοί, σκέφτηκε ο θεός, θα μου δώσουν με απ’ ευθείας ανάθεση το μέταλλο και θα κάνω χρυσές δουλειές στο εργοστάσιο, διότι  αν δεν ήμουν αθάνατος, θα με είχαν πεθάνει προ πολλού οι Τρώες με τις δημοπρασίες τους και τις αυστηρές περιβαλλοντικές μελέτες. Η προσωπική μου άποψη είναι άλλη. Θεωρώ ότι πήγαν να κατακτήσουν την περιοχή,  για να ελέγχουν την παραγωγή και εμπορία του κολχικού, βότανο το οποίο έδωσε και το όνομα στην ευρύτερη περιοχή της Κολχίδας. Το είχαν επισημάνει νωρίτερα οι Αργοναύτες και ήξεραν ότι μόλις οι άνθρωποι ανακαλύψουν την ουρική αρθρίτιδα, θα κάνουν χρυσές δουλειές με την κολχικίνη που έχει αντιφλεγμονώδη δράση και δε θα ψάχνουν χρυσόμαλλα τομάρια, για να κινδυνεύουν κι από τους δράκους. Μην κοιτάτε που η Φάιζερ στις μέρες μας άφησε πρώτα να κυκλοφορήσει ο κορονοϊός και ύστερα άρχισε το ψάξιμο για τα εμβόλια… Η επιτυχία είναι να βρίσκεις το φάρμακο πριν κυκλοφορήσει...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 85 - Ώρα για ύπνο

Άλλες νυφάδες ήρθανε,

άλλα κουλούρια πλάθουν.

(παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  85

Μη μου τους ύπνους τάραττε!...

  Όταν ήμασταν στον στρατό συνηθίζαμε να λέμε: όσο περισσότερο κοιμάσαι, τόσο λιγότερο υπηρετείς. Αργότερα, διαπιστώσαμε ότι αυτή η σοφή συμβουλή είχε εφαρμογή σε πολλές περιπτώσεις κι εκτός στρατού. Σήμερα πια, όλοι γνωρίζουμε ότι:

  •  «Ο ύπνος θρέφει το παιδί κι ο ήλιος το μοσχάρι…».

  •  Όσο κοιμόμαστε, μειώνουμε τις επιπτώσεις από την όποια κυβερνητική θητεία.

  • Στον ύπνο έχουμε την ελπίδα να ονειρευτούμε και κάτι καλύτερο απ’ αυτά που ζούμε στο ξύπνιο…

  •  Με τον ύπνο θεραπεύουμε αποτελεσματικά την υπνηλία και την αϋπνία…

  •  Κατά τον ύπνο σβήνουμε το φως και κάνουμε οικονομία στο ρεύμα.

  • Όταν κοιμόμαστε δεν τρώμε και κάνουμε δίαιτα ή ξεχνάμε την πείνα (άλλο που ονειρευόμαστε καρβέλια και στις δυο περιπτώσεις).

  Θα σας έλεγα περισσότερα περί ύπνου, αλλά ήδη νυστάζω (ξιτσιαουλιάσ’κα, λέμι). Καλύτερα να σας τα πει κάποιος υπνολόγος (δεν μπορεί να μην υπάρχει, τόσες παράξενες ειδικότητες έχουμε), ώστε να έχετε πλήρη και επιστημονική ενημέρωση γι’ αυτό το θέμα. Βέβαια, χρειάζεται προσοχή μην πέσετε σε κάποιον από εκείνους που προσπαθούν να μας αποκοιμίσουν ή νομίζουν ότι κοιμόμαστε όρθιοι και με τα τσαρούχια.

  Είναι φανερό ότι ο ύπνος, εκτός από ευεργετικά αποτελέσματα στον οργανισμό μας, δίνει λύση και σε πολλές δυσκολίες. «Κάλλιο ύπνο παρά δείπνο» υποστηρίζει μια παροιμία μας. «Το γέλιο και ο ύπνος είναι τα καλύτερα φάρμακα του κόσμου» λένε οι Ιρλανδοί, αλλά με όσα συμβαίνουν γύρω μας πολύ δυσκόλεψε το γέλιο, οπότε: ώρα για ύπνο… Καληνύχτα σας κι όνειρα γλυκά!... 

Συνέδρια…

  Τον τελευταίο καιρό ήμουν πολύ απασχολημένος με τα κομματικά συνέδρια, γι’ αυτό παραμέλησα αρκετά και το Καφενείο. Μετά τον αντιπροσωπευτικό Αργιθεάτη αγωνιστή και την αντιπροσωπευτική αργιθεάτισσα γυναίκα, αυτοανακηρύχθηκα  αντιπροσωπευτικός Αργιθεάτης καφετζής και εκπροσώπησα ως σύνεδρος τους αντιπροσωπευτικούς καφετζήδες από το γενικόν καφενείον «η Ελλάς».

  Οι άλλοι συνάδελφοι δεν παλάβωσαν ν’ αφήσουν τα μπρίκια και να τρέχουν σε συνέδρια, διότι τα περισσότερα συνέδρια είναι γι’ αυτούς που δεν έχουν δουλειές… Τι χάλευα εγώ σε τέτοιες ιστορίες; Κατάλαβα το λάθος μου, αλλά το λάθος αν δεν το κάνεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις πριν το κάνεις, γιατί αν το καταλάβαινες, δε θα το έκανες… (όταν παρακολουθείς ομιλίες του Γιωργάκη τέτοιους συλλογισμούς αναπτύσσεις…).

  Σας παρουσιάζω τους σύντομους χαιρετισμούς που εκφώνησα σ’ αυτές τις κομματοσυνάξεις και  λίγα απ’ όσα έγιναν τελευταία στην πολιτική ζωή του τόπου: ...