ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 31 - Αινίγματα και υπαινιγμοί

…καιρός του σιγάν

και καιρός του λαλείν…

Εκκλησιαστής

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  31

Αινίγματα

Από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν τηγάνι κι από γύρω σαν τηγάνι. Τι είναι;    

  Απάντηση: το τηγάνι

Από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν τηγάνι κι από γύρω σαν τηγάνι. Τι είναι;    

  Απάντηση: ο καραπαπάς (μεγάλο μπρίκι)

Μαύρα καλ’μαύχια, κινούργιοι καλουέροι. Τι είν’; 

Απάντηση: καινούργιος συνδυασμός

Άμα βλέπω δεν το βλέπω και το βλέπω όταν δεν βλέπω. Τι είναι;

  Απάντηση: το όνειρο. Αν το βλέπει πολιτικός, είναι όραμα. 

Έχω τρία βόδια: Το ένα τρώει και ποτέ δε χορταίνει. Το άλλο κοιμάται και ποτέ δεν ξυπνά. Το τρίτο φεύγει και ποτέ δε γυρνά. Τί είναι;

Δεν είναι σωστό που η σκέψη σας πήγε αμέσως στους  υποψήφιους δημάρχους, διότι  η σωστή απάντηση είναι: η φωτιά, η στάχτη, ο καπνός

Είνι ξανθός κι αξούριστους μι γένια κι μι μπστάκια, έχει τα ψήφια στη σειρά κι σι πουλλές αράδις. Τι είναι; 

─ Το βρήκαμε! Το βρήκαμε! Αυτός είναι ο Μήτσιος…

─ Βουλουμένου γράμμα διαβάζιτι… Βιάζιστι κιόλα! Ποιος Μήτσιους; Είναι η ρόκα του καλαμποκιού με τα σπυριά της σε σειρές.

Από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν τηγάνι κι από γύρω σαν τηγάνι, τι είναι;                                                                                                                                

Απάντηση:  άλλος ένας καραπαπάς 

Αινιγματική και η φωτογραφία

  Δέντρο είναι κι αυτό, μην απορείτε! Υπό ειδικές συνθήκες φωτισμού (θερμοκρασίας και πιέσεως θα πρόσθετε ο Πάνος Στάθης, που αναλύει τα φυσικά φαινόμενα) δίνει αυτό το αποτέλεσμα. Θυμίζει τα χρυσά στεφάνια βελανιδιάς, τα οποία βρέθηκαν στους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας στη Μακεδονία. Καταλαβαίνετε μετά, πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσετε τον χρυσό από τον μπρούτζο ή ακόμη και απ’ τον χρυσίζοντα τενεκέ. Ίσως αυτό να υπαινίσσεται και η φωτογραφία… 

Αγωνιστές και νεοαγωνιστές

  Πώς καταντήσαμε έτσι τη γλώσσα μας; Πώς αδειάσαμε τις λέξεις απ’ το περιεχόμενό τους, απ’ το σημαίνον και το σημαινόμενο και βάζουμε αυθαίρετα κάθε φορά αυτό που μας βολεύει ως νόημα, σημασία, ιδέα και εικόνα και έτοιμοι πάντα να τ’ αλλάξουμε «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…»; Τι να πεις και του Καβάφη τώρα, τι να πεις και στους φιλόλογους που μου στείλανε τον δραγάτη διαμαρτυρόμενοι, γιατί μπήκα στα χωράφια τους;

  Ας διαμαρτύρονται! Τι ξέρουν οι φιλόλογοι απ’ τη νέα προσέγγιση της γλώσσας; Εδώ επαναπροσδιορίζουμε το αυτονόητο, οι λέξεις θα γλύτωναν; Για παράδειγμα...

σήμερα θα επαναπροσδιορίσουμε τη λέξη αγωνιστές στη νέα της εκδοχή, μιας και πολυχρησιμοποιείται τελευταία λόγω και των προεκλογικών αναγκών και θα περιγράψουμε τους… νεοαγωνιστές.

  Αγωνιστές, σου λέει!

  Μαζεύονται σε ένα μαγαζί, τρώνε, πίνουν και γλεντάνε,  δημοσιεύουν και κάποιες φωτογραφίες και αυτοαποκαλούνται αγωνιστές. Εδώ που τα λέμε, ξέρεις τι αγώνας χρειάζεται να αντιμετωπίσεις τα παϊδάκια; Παιδιά, καλό είναι να στέλνετε και καμιά ψημένη πλάτη στον μέγα οιωνοσκόπο Αχιλλέα Αντωνίου, να την ξεκοκαλίζει, να τη διαβάζει στη συνέχεια και να σας δίνει τις προβλέψεις για την εξέλιξη και προπαντός για την έκβαση του αγώνα σας.  

  Σεργιανάνε σε γλέντια και πανηγύρια. Μπαίνουν και στον χορό τρεις τέσσερις ώρες, πάλι φωτογραφίες, πάλι αυτοανακηρύσσονται αγωνιστές. Μπορείς να αντέξεις τόσες ώρες χορού με τα νταούλια να σου παίρνουν τ’ αυτιά; Ξέρεις τι ηρωισμός χρειάζεται, εκεί που χορεύεις το τραγούδι «πώς να ’ταν, πώς να γένονταν…» να σου το γυρνάνε οι κλαριντζήδες στο «πώς το τρίβουν το πιπέρι…»;  Αγωνιστές για τον τόπο! Στον τόπο, λεβέντες μ’, τον χορό! Για να σωθεί ο τόπος! Α, ρε κατακαημένε τόπε!

  Σήμερα, εκτός των άλλων, οι άνθρωποι «αλληλοθαυμάζονται και αλληλομισούνται» στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αν και πολλές φορές αυτά γίνονται, ανάλογα τον χρήστη, μέσα αντικοινωνικής αλληλοεξόντωσης και αθλιότητας. Σε κάθε περίπτωση «απ' ότι έχει ο καθένας δωρίζει» κατά πως είπε παλιότερα κι ο Λασκαράτος, αλλά δεν είδε κι αυτός τα χειρότερα.

  Αγωνιστές, κύριοι (και κυρίες, μη με καταγγείλετε για αντιφεμινισμό), είναι άλλοι:

·       Είναι  οι  φεϊσμπουκάδες που  δέχονται  τα  πιο πολλά λάικ  από άλλους ίδιους αγωνιστές και ειδικά από πραγματικούς αγωνιστές.

·       Είναι αυτοί  που τρώνε το φιλέτο και τη μπριζόλα τους  χωρίς γαρνιτούρα στο πιάτο και χωρίς σόδα για χωνευτικό.

·       Που είναι «άξιοι στο φαΐ και γλήγοροι στον ύπνο».

·       Που δε  φοβούνται  τους Γερμανούς,  όταν βλέπουν  στην τηλεόραση  το έργο «Οι γενναίοι του βορρά» και το «Υπολοχαγός Νατάσσα».

·       Που  δε  διστάζουν  να  πάρουν το νερό  απ’ τα  πράσα  και  να το βάλουν στα κρεμμύδια.

·       Που επαναπροσδιορίζουν ακόμη και τον επαναπροσδιορισμό… 

Πλεονέκτημα και μειονέκτημα

  Στο προηγούμενο Καφενείο, ενδεχομένως να έμειναν κάποιες απορίες. Μία απ’ αυτές μπορεί να είναι, γιατί οι Τριζολιώτες είναι πανέξυπνοι και οι Κουμπουριανίτες αποφασιστικοί; Του φταίξου κατ’ αρχάς είναι δικό σας, που προσπαθείτε να εξηγήσετε την κάθε χαζομάρα του καφετζή. Την προσπερνάς και δε ρωτάς. Εάν, όμως, τις εξ υμών βούλεται να εντρυφήσει εις τα γραφόμενα (μεταξύ μας ούτε ο Θόδωρος Τρυφέρης δεν εντρυφεί που ήταν και γραφολόγος) οφείλομεν (πλην της εφορίας) και μίαν εισέτι προς υμάς εξήγησιν. 

  Ποιο  είναι  το πλεονέκτημα  του Τριζόλου  και  το  μειονέκτημα  του Μαρκελεσίου;     

  Απάντηση: Το πλεονέκτημα του Τριζόλου είναι ότι έχει απέναντι το Μαρκελέσι. Αντιθέτως, το μειονέκτημα του Μαρκελεσίου είναι ότι έχει απέναντι το Τριζόλ.

  Το ίδιο ισχύει και για τα Κουμπουριανά. Ο περισσότερος τόπος τους είναι απέναντι απ’ το Αετοχώρι. Κάθε μέρα όλοι οι Κουμπουριανίτες έβγαιναν για λίγο στο καραούλι της Αγια-Παρασκευής, για ν’ αγναντέψουν τον γραμμένο τόπο του. Η ζήλια τους έγινε κάρ’νο που τους έκαιγε… (διαβάστε παρακάτω τι έκαναν).

  Αυτό επέδρασε θετικά στους κατοίκους αυτών των χωριών και έγιναν πανέξυπνοι και αποφασιστικοί αντιστοίχως, έτσι να σας λυθεί τουλάχιστον αυτή η  απορία. 

Τι έκαναν οι Κουμαριανοί κατακτητές;

  Αποφάσισαν και προχώρησαν σε κατακτητικούς πολέμους. Μας πήραν πολύν τόπο και τα δυο «ξακουστά μοναστήρια» όπως τα λένε (κι όπως είναι). Εμείς καταλάβαμε ότι οι Κουμαριανοί (Κουμπουριανίτες) ήταν… για τα μαναστήρια και τους τα αφήσαμε χωρίς μεγάλη αντίσταση, γιατί είχαμε το δικό μας σχέδιο. Τα αρχικά σύνορα ήταν στο ποτάμι και είχαμε δυσκολία να το περνάμε και να πηγαίνουμε τόσο μακριά να κλέβουμε τα γιδοπρόβατά τους (ήταν και νόστιμα, από προσήλιο). Παραχωρώντας, λοιπόν, τον τόπο μας ως την Παλιόστρατα, τα έφερναν μόνοι τους κι άκοπα για εμάς στις ψησταριές μας. Πιθανότατα, Στεφανιώτες να ανατίναξαν και τη Ρουμ Γέφυρα, την Παλιοκάμαρα που λέμε αλλιώς μεταξύ Κοζιοκάρι – Τσιοκαρίσι, για να μην μπορούν να διαφύγουν. Αυτό, όμως, για να ερευνηθεί  είναι δουλειά  του Γιώργου Δήμου και του Μενέλαου, αφού εμείς οι άλλοι πάμε για καρτέρι στην Παλιοκάμαρα, δεν αδειάζουμε και να ερευνάμε. Ο νους μας είναι στην έρευνα του Βασίλη Μπαλάνου κι αν σήκωσαν τα σκ’λιά τα γ’ρούνια…

 

Για της Μυρσίνης την ποδιά…

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,

έγινε ντόρος και μεγάλη φασαρία.

Σύνταξη έπαιρνε στη ζούλα μια κυρία,

έφταιγε, έλεγε, η γραφειοκρατία…

  Στη γειτονιά μου την παλιά είχα μια φίλη, που δεν ήξερε να παίζει ακορντεόν, αλλά ήξερε να εισπράττει  επί πεντέμισι χρόνια τη σύνταξη της πεθαμένης μάνας της. Έτσι μπράβο, να ζήσουν τα πεθαμένα σου!

   Έκανε και δήλωση: «Ο λόγος που η σύνταξη συνέχισε να καταβάλλεται σχετίζεται με γραφειοκρατικές διαδικασίες, κάτι το οποίο εξ όσων γνωρίζω συμβαίνει συχνά και ταλαιπωρεί αρκετούς πολίτες».

  Άτιμη γραφειοκρατία, που ταλαιπωρείς τους πολίτες! Σε ξεμπρόστιασε η Μυρσίνη...

Επαναστάτησε και το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς της, απέναντι στη δεξιά (χείρα της)  που έκανε την άνομη είσπραξη.

  Ευκαιρία να το περάσω στα μουλωχτά, όπως περνούν στη Βουλή τις τροπολογίες: Γιατί, ρε γραφειοκρατία, δεν ταλαιπωρείς κι εμάς με τον ίδιο τρόπο κι επιλέγεις άλλους;

  Βέβαια και να τη φορτώσουν στον Σύριζα δεν είναι σωστό.  Ο Σύριζα και το κάθε κόμμα δεν μπορεί να ξέρει τον βίο και την πολιτεία του κάθε στελέχους του, αλλά κρίνονται από τον  τρόπο που αντιδρούν σε ανάλογα φαινόμενα. Τη δήλωση, όμως, ότι τα θύματα της τρομοκρατίας έπρεπε να σηκωθούν και να μας ζητήσουν συγγνώμη, δεν μπορεί να μην τη γνώριζε ο Σύριζα. Μάλλον προστέθηκε στην κατά Μπαλαούραν άποψη περί του ανθρωπιστικού ιδεώδους της τρομοκρατίας…

   Ενδεχομένως, ίσως, πολύ θα το ’θελαν τα θύματα, κυρία Μυρσίνη, να σου ζητήσουν συγγνώμη, αλλά δεν επετράπη να ζήσουν για να το κάνουν και φυσικά δε νιώθουν τη δική σου απρέπεια και ασέβεια απέναντι στους νεκρούς…

   Μυρσίνη, κοίτα να βολευτείς (τώρα που πέταξε το ευρωβουλευτής) με καμιά γραφειοκρατία… και όσο θέλεις παραλοΐζου!

Το κόκκινο για τη ροδιά,
το πράσινο (σανό) για τα παιδιά,
για της Μυρσίνης την ποδιά

δώστε μια σύνταξη βαριά…                                  …κι εμάς βοήθα, Παναγιά!

 

Περιφερειακές  και άλλες εκλογές…

  Καλά, την περιφέρεια κανένας δε θα τη σώσει; Τι υποτονικό κλίμα είναι αυτό; Καμιά κινητικότητα, καμιά υποψηφιότητα δεν ανακοινώνεται. Ο Αγοραστός που συνεχίζει, θα περιπέσει σε κατάθλιψη. Γίνεται παιχνίδι χωρίς αντίπαλο;  Ακούγονται κάποια ονόματα για επικεφαλής παρατάξεων και παραπέρα τίποτε. Περιφέρεια είναι αυτή ή περιπέτεια;

 

  Αργιθεάτης δε θα  είναι κανείς υποψήφιος στον νομό;  Πάνω που είχα αυτοπροταθεί με το σύνθημα «Αγοράστε με, κύριε Αγοραστέ!», διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει ζήτηση και πέφτουν οι τιμές, άρα μειώνεται η αξία μου και μόνο τα έξοδά μου αυξάνονται. 

 

  Πλάκα – πλάκα, μέχρι και η Δούρου στην Αττική θα συμπληρώσει παράταξη. Μ’ αυτούς που ξέρουν κι εκτιμούν το σπουδαίο έργο της, αλλά κάνουν πως δε θυμούνται τις φωτιές και τις νεροποντές που αφάνισαν τόσες ζωές. Την ονόμασε και «Δύναμη ζωής», κατ’ ευφημισμόν υποθέτω και σίγουρα χωρίς ντροπή. Αναζητά για να συμπληρώσει έναν ακόμη και τον Μήτρο Περσεφόνη. Τώρα, πώς θα βγαίνει η ποσόστωση, θα αποφανθεί ο δικαστής…

Δούρου, ντούρου, Δούρου, ντούρου θα καεί η  Κουμουνδούρου…

Δεν τα σώνει πια κανένας τα παιδάκια  του Μαδούρου.

 

  Έχομεν εκλογάς! Πολλαπλάς! Κοινοτικάς, δημοτικάς, περιφερειακάς, ευρωεκλογάς, τις σκέφτεσαι και σου ’ρχεται νταμπλάς… Σταυρώνεις τα χέρια και προσεύχεσαι: «Θεέ μου, να μας φυλάς!» κι ύστερα ξεσταυρώνεις αυτά τα χέρια, για να σταυρώνεις υποψήφιους. Χέρια είναι, δεν είναι μαντανόξυλα να μην αποσταίνουν…

  Θα πέσουμε υποψόφιοι να τα βγάλουμε πέρα με τόσους υποψήφιους.

  Μην τραβάτε, κύριοι! Θα μου σκίσετε το σακάκι. Το αγόρασα τότε που είχαμε θωρακισμένη οικονομία για να θωρακίσω τον θώρακά μου απ’ το κρύο κι εσείς πάτε να τον αφήσετε απροστάτευτο... Δεν έχω άλλο, δεν καταλαβαίνετε;

 

Κι άλλα αινίγματα

·       Φιλντισένιο περιβόλι, κελαηδεί γλυκό αηδόνι.
·       Πίσω από  φράχτη κάτασπρο  κόκκινη σκύλα μένει,  πότε γαβγίζει,  πότε ορμά και πότε περιμένει.

  Είναι και στα δυο τα δόντια και η γλώσσα. Φιλντισένιο περιβόλι και κάτασπρος φράχτης τα δόντια (παρότι δαγκώνουν), γλυκοκέλαδο αηδόνι αλλά και σκύλα ορμητική που γαβγίζει η γλώσσα. Συμπληρώνει έτσι  ο λαός μας τη γνώμη του για τη γλώσσα και τη δύναμή της. Μπορεί το καλύτερο, μπορεί και το χειρότερο.  Άλλωστε, ξέρει πως «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».   

Κόκκινο

Μπορεί να χάνεται πολλές φορές

το κόκκινο της ντροπής.

 

Ας μη χάνουμε και το κόκκινο

απ’ τις παπαρούνες!

 

Αίμα ποτέ στη γη μας να μην είναι το

κόκκινο…

 

13/4/2019