Κι όμως... δεν βρέχει!

 Γράφει ο Γιάννης Κ. Θέος 

«Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά  και μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική».

Αλμπέρ Καμύ, 1913-1960

Μπορεί να μην υπάρχει μελέτη που να δικαιολογεί τη δογματική υιοθέτηση της διαπίστωσης του Γάλλου νομπελίστα. Είναι όμως περισσότερο βέβαιο ότι τα δημογραφικά μεγέθη της Αργιθέας, δεν αρκούν για να προσδώσουν την ιδιότητα του πολιτικού στους ασχολούμενους με τα κοινά. Πιθανόν αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θα μπορούσε κάποιος να τρέφει την ελπίδα ότι όσοι το κάνουν, θα μπορούσαν ίσως να διαφοροποιούνται σε επίπεδο ιδανικών και μεγαλείου από τους πολιτικούς οι οποίοι σύμφωνα με όλες τις έρευνες των τελευταίων ετών, αποδεικνύονται στη συνείδηση του κόσμου ως οι λιγότερο αξιόπιστοι θεσμικοί φορείς της Ελληνικής Πολιτείας.

Θα μπορούσε να χυθεί πολύ ακόμα μελάνι σε τέτοιου τύπου ανησυχίες, αν στην πολυδιάστατη διαδρομή του, δεν μας είχε αφήσει ξεκάθαρες απαντήσεις ο Δημήτρης Γρίβας, η μνήμη του οποίου τιμάται -δικαίως- τέτοιες μέρες, ένα χρόνο μετά την πρόωρη «φυγή». Στηριζόμενοι στο τρίπτυχο «ενημέρωση - αποκάλυψη - κριτική», ο Δημήτρης και μια αφανής ομάδα συνεργατών, επί δύο και πλέον δεκαετίες, κατάφεραν, μεταξύ άλλων, να κάνουν σαφέστερα τα ανεκτά όρια της πολιτικής αξιοπρέπειας και εντιμότητας στον τόπο. Μπορεί να είναι το μόνο που δεν εθίγη στους δεκάδες τιμητικούς επικήδειους πρώην επικριτών του, ταυτόχρονα όμως, τόσο ενδεικτικό της σημασίας του.

Υπό το πρίσμα της αδιάκοπης, πληθωρικής παραγωγής έργου και της πρωτόγνωρης ανοιχτοχεριάς που τον χαρακτήριζε ως εκδότη, ο Δημήτρης, εξελίχθηκε σταδιακά σε μια προσωπικότητα εξόχως πολιτική. Ένας «καθρέπτης» για τους πρωταγωνιστές ενός πολιτικού τοπίου στο οποίο οι ίδιοι, θεωρούσαν ότι μπορούσαν...

να πορεύονται χωρίς να κρατούν προσχήματα. Μια δυσδιάκριτη -για κάποιους- παρακαταθήκη η αναγνώριση και η αξιοποίηση της οποίας αποκτά συν τω χρόνω ιδιάζουσα σημασία. Πόσο μάλλον στις μέρες μας που ορισμένες όψιμες, πομπώδεις διακηρύξεις περί «αλλαγής σελίδας», κυρίως όμως η ανάγκη των εμπλεκόμενων να προκαταβάλλουν τη σημασία τους, αποδεικνύουν πόσο ομιχλώδες εξελίσσεται το εντόπιο πολιτικό σκηνικό αλλά και πόσο «φτωχότεροι» γίναμε δημοσιογραφικά. Αντλώντας από αυτή την παρακαταθήκη, μπορεί οποιοσδήποτε Αργιθεάτης να αναμετρηθεί με τα καταθλιπτικά διλλήματα που ορισμένοι με τη στάση τους κατέστησαν πάλι επίκαιρα.

Στο ρητορικό, για παράδειγμα, «πόσο τιμώνται οι τιμητικές θέσεις» για «να κάνεις δρόμους, να κάνεις απογραφές, να λύνεις (ή να νομίζεις ότι λύνεις) προβλήματα», υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση ∙ νομικά καθορισμένη και εύλογη. Αρκεί, ταυτοχρόνως, να έχει προβληματίσει ότι υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα «για ένα πουκάμισο αδειανό». Αρκεί να έχει αποτιμήσει κανείς την προσθετική αξία που προσέδωσαν και προσδίδουν στον τόπο οι καταγραφές της τοπικής ιστορίας, οι διοργανώσεις συνεδρίων, θεατρικών, οι έντυπες εκδόσεις, τα ρεπορτάζ, τα άρθρα γνώμης, το πόσο συντέλεσαν ώστε να φτάσουμε να λέμε ότι οι δεκαετίες που πέρασαν δεν ήταν οριστικά χαμένες. Αρκεί να υπάρχουν στα υπ’ όψη, αυτοί που παρότι συμφέρει να χαρακτηρίζονται απόμαχοι, αφιερώνουν τη ζωή τους κυριολεκτικά στο να κάνουν «δρόμους» και «απογραφές». Με και χωρίς εισαγωγικά. Αρκεί, κοντολογίς, να γίνεται αντιληπτό, ότι η ενεργός πολιτική δεν είναι προνόμιο του πολιτικού. Ειδάλλως αυτό που απομένει, λέγεται απλά έμμισθη ενασχόληση. Σαν οποιαδήποτε άλλη μορφή εργασίας, μάλιστα εξαρτημένης και ορισμένης διάρκειας. Σαν την πολιτική που εννοεί ο Καμύ.

Αλλά και στο πιο ουσιαστικό, αν θεωρούνται, δηλαδή, τα πάντα εμπορεύσιμα στο βωμό «πολιτικών» τακτικισμών... παρότι εδώ, γίνονται δεκτές πολλές απαντήσεις ανάλογα με το επίπεδο κυνισμού που διαθέτει ο καθένας. Με μια μικρή, ωστόσο, διαφορά. Στην ζωή, όπως και στην ενασχόληση με τα κοινά, όταν -για οποιοδήποτε λόγο- αναγκάζεσαι να ρίξεις «το βρακί στις αρίδες», κοιτάς να περάσεις τουλάχιστον απαρατήρητος. Ούτε προσπαθείς να μεμφθείς όσους φοράνε παντελόνι ούτε -προφανώς- φροντίζεις να το κάνεις πρωτοσέλιδο. Κανένας πρόλογος, κανενός συγγραφέα, κανένας ποιητής, καμιά σύνδεση περί δημοκρατίας και καμιά «συναισθηματική» ερμηνεία δεν είναι ικανά να καλύψουν τη γύμνια.

Ασφαλώς, το πώς αισθάνεται κανείς στη δημόσια θέα του γυμνού είναι ζήτημα προσωπικό και αρκετά υποκειμενικό. Εκτιμώ, ότι στην Αργιθέα, εφόσον αποδεχτήκαμε την ενασχόληση με τα κοινά ως μέσο βιοπορισμού, μετάθεσης, δικονομικής «προστασίας», κ.α., δεν αποτελεί κανένα θέαμα που ενδιαφέρει. Το ζήτημα δεν είναι πλέον η γύμνια. Το άκρως ανησυχητικό  είναι η φτήνια -για να χρησιμοποιήσω μια χαρακτηριστική φράση του Δημήτρη- αυτών που την εκλαμβάνουν όχι ως διαπίστωση, θλιβερή ή μη, αλλά ως μέσο αλλαγής! Και την ίδια στιγμή, προσπαθούν να την επιβάλλουν κατ’ αυτό τον τρόπο στην κοινή συνείδηση, επιδιώκοντας να καλύψουν την πάσης φύσεως ένδεια, την κυβίστηση, την συνδιαλλαγή ως πολιτικές πρακτικές.

Παρατηρώντας κανείς τον μικρόκοσμο του «πολιτικού» γίγνεσθαι της Αργιθέας τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνει ολοένα και περισσότερο ότι ο πραγματικός εχθρός του τόπου βρίσκεται μέσα μας. Στην αδυναμία μας να περιφρουρήσουμε τα ελάχιστα αυτά όρια της πολιτικής αξιοπρέπειας, να βάλουμε στο τραπέζι του διαλόγου όσα -ως φαίνεται- θα μείνουν και πάλι αναπάντητα στο βωμό της συντεταγμένης μετατόπισής του. Θα γινόταν πιο ανώδυνο για όλους μας, αν τα υποκείμενα τέτοιων συμπεριφορών είχαν μια διαφορετική σχέση με την ειλικρίνεια και τον αυτοσαρκασμό. Αν αντιλαμβάνονταν ότι αυτό που τους συμβαίνει, ερείδεται σε μια πάθηση γνωστή στη περιοχή, συμπτώματα της οποίας εκδηλώθηκαν στο παρελθόν πότε με «εφημεριδοδικεία», πότε με «κλιτσο...δικία» και εσχάτως με λογοκρισία. Είναι η κοινή δυσανεξία ...στην καφεΐνη η οποία, δυστυχώς, στην περίπτωση αυτή, έχει επιπτώσεις και σε όλους τους υπόλοιπους που εκτός από τους όποιους μικροπολιτικούς τακτικισμούς,  είναι αναγκασμένοι να ανέχονται την προπαγάνδα και τον στρουθοκαμηλισμό των παθόντων. Ο πιο σίγουρος δρόμος, δηλαδή, για να συνεχίσει να μετατρέπεται η ούτως ή άλλως παγερή αδιαφορία και απογοήτευση του κόσμου σε αποστροφή.

Τα παραπάνω, συνδέονται πράγματι με αλλαγή σελίδας. Αλλά προς τα πίσω, στο πολύ δύσοσμο «Καποδιστριακό» παρελθόν. Πολύ μακριά από την Αργιθέα που μας αξίζει.

Ας είναι. Τσάι και συμπάθεια... που θα’ λεγε και ο αγαπητός μου φίλος. 

Γιάννης Κ. Θέος