Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 12
Δε
θα είμαι υποψήφιος
Προς όλους τους Αργιθεάτες
Ανακοινώνω σήμερα ότι δε θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Γνωστοποιώ
την απόφασή μου αυτή, που είναι αποτέλεσμα αλλοπρόσαλλης και επιπόλαιης σκέψης
αλλά και ανύπαρκτου προβληματισμού, στην ίδια θέση και με τα ίδια τυπογραφικά
στοιχεία, όπως επιτάσσει η δημοσιογραφική δεοντολογία. (Χειροκροτήστε με γιατί,
αν δε σας το ’λεγα, ούτε που θα γνωρίζατε πως υπάρχει και τέτοια δεοντολογία,
όπως δε γνωρίζετε κι αν είχαν φέτος οι κρανιές κράνια κι οι κράταιγοι
τσάπουρνα).
Η σημερινή ανακοίνωση είναι το τέλος μιας πορείας που δεν ξεκίνησε ποτέ. (Τουλάχιστον γλυτώσαμε τις σόλες απ’ τα παπούτσια. Κάτι είναι κι αυτό!).
Μην κλαίτε που φεύγω, μη λυπάστε, ως αύριο θα με ξεχάστε…
Γνωρίζω πόσο σας συγκλονίζει αυτή η εξέλιξη.
Γκρεμίζονται οι ελπίδες και τα όνειρα που εναποθέσατε στην υποψηφιότητά μου και
κατανοώ το γοερό κλάμα σας. Όμως, μη στεναχωριέστε! Ο Μενέλαος αναστηλώνει κι
απ’ αυτά. Ήδη περιφέρεται μαζί με τον Αντώνη Κοσσυβάκη και τον Χρήστο Καπερώνη
στα χωριά των Τζουμέρκων και κάνει αναγκαστική επιστράτευση στους φημισμένους
Τζουμερκιώτες μαστόρους, καλφούδια και τσιράκια τους. Σε λίγο θα γίνεται στη
Γέφυρα Κοράκου συναυλία από τσιόκια,
σκεπάρνια και μυστριά. Η επίσκεψη Σπίρτζη άνοιξε τον δρόμο για το μεγάλο έργο.
Οι υποσχέσεις που έδωσε, παραλίγο να φράξουν
τον Αχελώο και να γίνει το φράγμα σε μια μέρα. Δικαίως θα του γράψει κι ο
Μήτσιος τον σπιρτζοΰμνιον ύμνον. Και μετά θα του τον ψάλλει…
Τέλος τα κλάματα! Το Καφενείο το ’χουμε για να γελάμε, όχι να κλαίμε…
Γιατί αποχωρώ…
Για να φτάσω στην ανάκληση της υποψηφιότητας,
μόλις μια βδομάδα μετά την αναγγελία της, πολλοί ήταν οι λόγοι που με ανάγκασαν
και συνέβησαν πολλά. Ο λαός δικαιούται
να γνωρίζει και πρέπει να μάθει, κυρίως αυτά που δεν τον ενδιαφέρουν, ενώ αυτά που τον ενδιαφέρουν, καλά είναι να μην τα γνωρίζει.
Πρώτον. Όταν έγινε
γνωστή η υποψηφιότητά μου, δημιουργήθηκε μια πρωτοφανής αναστάτωση στη χώρα.
Εκατομμύρια πολίτες έσπευσαν στα ΚΕΠ και ζητούσαν επίμονα μεταδημότευση για
Αργιθέα, για να με ψηφίσουν. Στο ΚΕΠ Ανατολικής Αργιθέας για παράδειγμα η ουρά
ξεκινούσε απ’ τα Πετρίλια και έφτανε στα Στουρνέα. Ο Βασιλός στις Γούρνες έκανε
τον μεγαλύτερο τζίρο από τότε που άνοιξε.
Ρωτάτε και τη Βάσω στο ΚΕΠ να σας πει. Την
πόνεσε το χέρι να πρωτοκολλάει αιτήσεις. Τον Βασιλό μην τον ρωτάτε, μπορεί να
θέλει να κρύψει και τίποτε απ’ την εφορία. Κατεπειγόντως άνοιξε πάλι για τον
ίδιο λόγο και το ΚΕΠ Αργυρίου.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα δεν ήξεραν τι να
κάνουν. Το θέμα ήρθε σε προ ημερησίας διάταξης συζήτηση. Ο Αλέξης είπε πως τα
σκυλιά προχωρούν κι ας ουρλιάζει το καραβάνι. Ο Κυριάκος ότι θα ακυρώσει τον
νόμο Κατρούγκαλου. Η Φώφη μίλησε επ’ ευκαιρία για τον τυφώνα Ξενοφώντα και
ζήτησε την απομάκρυνση του Ξενοφώντα Κουτή απ’ την Αθήνα. Ο Κουτσούμπας είπε να
αντισταθούμε στα ξένα και ντόπια κεφάλαια και να καταργήσουμε τα κεφαλαία γράμματα.
Οι άλλοι αρχηγοί κομμάτων, των μπαίνω δεν
μπαίνω στη Βουλή, δεν ξέρω τι είπαν. Πετάχτηκε κάποια στιγμή ο Κουβέλης (νόμιζε
ότι είναι ακόμη αρχηγός) και είπε πως δεν τον πειράζει αν γίνει όλη η Ελλάδα
ένας δήμος (δήμος Αργιθέας), αρκεί να διοικείται από ένα δημοτικό συμβούλιο σε
προοδευτική κατεύθυνση.
Τους άκουγε ο Παυλόπουλος που ήταν όλοι εκτός
θέματος, μαύρισαν τα μαλλιά του απ’ την οργή και κοκκίνισε σαν τον
Ομπράντοβιτς, όταν τρώει καλάθι απ’ τον Σπανούλη. Με πήρε τηλέφωνο…
─ Σε
παρακαλώ, Γιάννη, μου είπε, ανακάλεσε την υποψηφιότητά σου. Είναι η χώρα ένα απέραντο φρενοκομείο, ας μη γίνει και ένα απέραντο δημαρχείο.
─ Πρόεδρε, θα
το σκεφτώ, θα ρωτήσω και τον Αχιλλέα και θα σου απαντήσω.
Σκέφτηκα τότε διάφορα… Αν χαλάσει, λέω, το νερό στην Κoρνοφωλιά Έβρου, πρέπει να στείλω τον Κώστα Πέτσα και τον Βαγγέλη Μόσκοβο για να το φκιάσουν. Ο Κώστας θα φύγει ξυρισμένος και θα γυρίσει μετά από έναν μήνα με μια πιθαμή μούσι, ο Βαγγέλης δεν πετυχαίνει να ξαναγυρίσει, το πιθανότερο είναι να περάσει στην Τουρκία, θα τον πιάσουν και θα μας εκβιάζουν πάλι τα μεμέτια: «Δώστε μας τους οχτώ, να πάρετε το Βαγγέλη». Τι τους απαντάς;...
Πάρτε τους πέντε, κρατάτε και τον Βαγγέλη, θα κρατήσουμε κι εμείς τους τρεις κι αχρείαστοι να ’ναι; Και ποιον θα στέλνω μετά να φκιάνει το νερό στο Αετοχώρι, που είναι μόνιμα χαλασμένο; Δεύτερον. Επειδή
ξεκίνησα με ζήλο την υποψηφιότητα, θέλησα για
συμβολικούς λόγους να ξεκινήσω με προεκλογική ομιλία στο Μεζήλο. Βλέπετε,
οι περισσότεροι στην πολιτική μένουν στους συμβολισμούς και στην
επικοινωνία και καθόλου στην ουσία. Είναι πολυπληθές χωριό, έχω και τον
Χρυσούλη Λαμπέρη φίλο (σκεφτόμουν να τον συμπεριλάβω και στον συνδυασμό και την
αρχηγία του έδινα, γιατί θα τον ήθελα τον Χρυσούλη δήμαρχο, άλλο που δεν τον
ψηφίζετε εσείς), ας πάω είπα.
Περνάω τον
Τυρολόγο, στρίβω αριστερά (σ’ αυτό
το χωριό μόνο από αριστερά πας. Κι απ’ το Σπυρέλο να ξεκινήσεις, πάλι αριστερά
μέσω Τσιοξέρα θα πας, αν δεν γκρεμ’στείς), φτάνω στο γεφύρι, βλέπω ένα πανό
τεράστιο με κατακόκκινα γράμματα (είπαμε αριστερά και στα γράμματα) που έγραφε:
ΓΙΑΝΝΗ ΘΑ
ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΑΝ ΤΟ ΤΣΙΑΚΑΤΙΣΟΥΜΕ
Μπήκα σε σκέψεις. Ποιος να το ’γραψε; Στο Μεζήλο μόνο η Γιώτα
Φώτου γράφει, αλλά γράφει βιβλία, όχι πανό. Ούτε θα ’γραφε αυτό για μένα, ξέρω
ότι θα με στήριζε. Τόσα χρόνια συνυπηρετήσαμε! (Πού; Στον πόλεμο του σαράντα.
Εγώ πολέμαγα κι η Γιώτα έφερνε ζαλικωμένη πυρομαχικά και κουραμάνες με τις
γυναίκες της Πίνδου). Οι άλλοι οι Μιζ’λιώτις
δε γράφουν ούτε σημείωμα για τα ψώνια. Ξέρετε πώς ψωνίζουν; Πάνε στην υπεραγορά
(στο σούπερ μάρκετ δηλαδή, ξέχασα ότι με διαβάζουν Έλληνες) και λένε: «Θέλω ν’
αγοράσω δγιαουρτουπτ’ιά». Παίρνουν με τη σειρά τους διαδρόμους ψάχνοντας, πού
να βρεις δγιαουρτουπτ’ιά… Βρίσκουν, όμως, όλα αυτά που χρειάζονται και τα
παίρνουν.
Πιθανόν να το έβαλαν κάποιοι που πήγαν να
σκάψουν στη βάση του γεφυριού, για να βρουν τον θησαυρό του Αλή Πασά. Για να μη
δίνουν στόχο, έκαναν πως έβαζαν το πανό κι ένας έσκαβε αποκάτω.
Εσείς ποιος λέτε να το ’γραψε; Ξέρω που πάει
ο νους σας. Στον Μήτσιο! Ε, πάλι δεν το βρήκατε. Δεν είναι ο Μήτσιος. Τα γραπτά
του Μήτσιου τα καταλαβαίνω, ακόμη κι όταν δε γράφει τ’ όνομά του. Όπως
καταλαβαίνω κι αν ένα ποίημα είναι του Καβάφη. Το διαβάζω κι αν δεν το
καταλαβαίνω, καταλαβαίνω ότι είναι του Καβάφη. Καταλάβατε;
Τρίτον.
Ήρθαν οι αρχηγοί των άλλων παρατάξεων και μου είπαν: «Κινδυνεύει η ισορροπία
της πολιτικής ζωής του τόπου. Δεν αντέχει η περιοχή μας τέτοιες αναταράξεις.
Εμείς τι θα κάνουμε; Θα καλ’γώνουμι τσιουντζιούρια; Καταστρέφεις την καριέρα
μας. Κάνε πίσω κι έχουμε ρόλο και για σένα».
Ξέρω,
τους απάντησα. Ως τώρα, μου είχατε τον ρόλο του Χατζηαβάτη και θα μου κάνετε
προαγωγή. Θα μου δώσετε τον ρόλο του Καραγκιόζη, για να κρατάτε εσείς τον ρόλο
του Πασά.
«Έλα με την παράταξή μας και σου υπόσχομαι
δύο χρόνια αντιδημαρχία» είπε ο ένας.
«Έλα μ’ εμάς και σου δίνω τρία χρόνια αντιδημαρχία»
είπε ο άλλος.
«Τέσσερα χρόνια αντιδημαρχία κι άλογο σελάτο
μέιντ ιν Λαζαρίνα, για να σεργιανάς καβάλα και να ’ρχεσαι στα συμβούλια, γιατί
εσείς στο Αετοχώρι πότε έχετε δρόμο και πότε δεν έχετε» ξανάπε ο πρώτος.
Καλά, τους είπα… Έχω αντιληφθεί ποιο είναι το
σωστό… Οι παρατάξεις πρώτα κανονίζουν και μοιράζουν τους ρόλους και μετά
φκιάνουν κι ένα δήθεν πρόγραμμα. Να βρείτε άλλα παιδιά, που να δέχονται αυτού
του είδους τις Δημο-πρασίες!…
Τέταρτον. Δεν είχα
κάτι για τέταρτον, αλλά χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Αχιλλέας. «Γιάννη, δε
γίνεται τίποτε» μου είπε. «Έκανα λάθος! Τα καινούρια σημεία των καιρών είναι
εναντίον μας. Έπρεπε στη χάση του φεγγαριού να ανακοινώσεις την υποψηφιότητα.
Τώρα, έχεις χάσει. Παραιτήσου απ’ την
ιδέα να γίνεις δήμαρχος!».
Παραιτήθηκα… Για να το λέει ο Αχιλλέας…
Παρά ταύτα παραθέτω μέρος του προγράμματός μου…
Μπορεί να απέσυρα την υποψηφιότητά μου, αλλά
το πρόγραμμά μου θέλω να γίνει γνωστό. Είναι ένα πρόγραμμα εφαρμόσιμο και
απολύτως κοστολογημένο. Μέρος αυτού του προγράμματος παραθέτω, για να ξέρετε τι
χάσατε. Ολόκληρο θα το δώσω σε όλους τους υποψήφιους δημάρχους, ώστε να
εμπλουτίσουν με τις προτάσεις του το ανάλογο δικό τους πρόγραμμα.
· Θα έκανα ανταλλαγή πληθυσμών. Οι Ανθηριώτες θα πήγαιναν στα Πετρίλια και οι Πετριλιώτες στο Ανθηρό. Όσοι διαμαρτύρονταν, θα πήγαιναν Βραγκιανά. Οι Βραγκιανίτες καλά τιμωρούνται κι εκεί που είναι, δε θα τους μετακινούσα.
· Θα βούλωνα τη σήραγγα Τυμπάνου, για να μην έρχεται ζεστός αέρας από τον κάμπο, μας φτάνει η ζέστα η Βραγκιανίτικη.
· Θα άνοιγα υποποτάμια (όχι ιπποποτάμια) σήραγγα από τα Γρυμπιανά ως απέναντι στην Πέρδικα, για να μην κρεμαντζουλιόμαστι ολοένα στις περαταριές και να πηγαίνουμε να αγοράζουμε ή να κλέβουμε μήλα.
· Θα άνοιγα καζίνο και χαρτοπαικτικές λέσχες στο Αργύρι, χωριό που δεν πατιέται εύκολα από αστυνομίες. Θα ήταν το Μονακό της περιοχής.
· Θα έριχνα 1300 φορτηγά (130 πραγματικά) αλάτι στη λίμνη Στεφανιάδας και θα δημιουργούσα θάλασσα στην Αργιθέα. Θα την ονόμαζα λιμνοθάλασσα, για να μη μας κουνιότι κι του Μισουλόγγι.
· Θα πέταγα ψάρια στη λίμνη ή θα τα πέταγα κατευθείαν στο τηγάνι, γιατί να τ’ ανακατώσω πρώτα με το νερό; Δε χρειάζιτι να βάλ’ς τα ψάρια στου μούσκιου, τι είνι φασούλια γίγαντες;
· Θα προυμήθευα ουλ’νούς τ’ς κτηνουτρόφοι απ’ αυτά τα ντρον (πώς κατά διμόν’ τα λεν…). Μι ειδικό τηλιχειριστήριου θα τα ’στελναν να ορμώνουν τα πράματα, να τα μιτράν’, να τα σκαρίζουν κι να ρίχνουν αλάτι στ’ς αλαταριές.
· Θα παραχωρούσα ολόκληρο το Τριζόλ’ στον στρατό, για να εκπαιδεύονται οι λοκατζήδες κι άλλες επίλεκτες δυνάμεις.
· Θα έβαζα στον Ντρασκό και σε άλλα σημεία του δρόμου ταμπέλες που θα έγραφαν: ΠΡΟΥΣΟΥΧΗ ΚΥΛΙΟΝΤΙ ΣΤΟΥΡΝΙΣ
· Θα δημιουργούσα δημοτική αστυνομία να αφοπλίζει σε κάθε πανηγύρι τους Στεφανιώτες από τις κλίτσες.
· Θα έφκιανα κυλιόμενες ηλεκτρικές σκάλες απ’ τον Όχτο στο Μαρκελέσι μέχρι Κοζιοκάρι, για να μπορούν να πάν’ οι Κοζιοκαριώτες να ιδούν πού ήταν τα σπίτια τους κι να φέρνουμι απάν’ κάνα γ’ρούνι ξιαπόστατα.
· Θα έφκιανα ένα τελεφερίκ απ’ τα Ραγάζια ως από πέρα στον Γληγόρη Δήμο να πααίνουν οι Ραγαζιώτες να ηλιάζονται τον χειμώνα.
· Θα έκοβα του Κουπλισιότ’κου και τ’ς γύρα τσιούκες μέχρι το Μπαλτηνήσι, για να έχει και το Λεοντίτο ήλιο τον χειμώνα ή θα έβαζα έναν τεράστιο καθρέφτη απέναντι στον Κούρλιακα, για το ίδιο εξ αντανακλάσεως αποτέλεσμα.
· Θα κάρφωνα καμιά δεκαριά περόνια στον Πλάτανο του Λεοντίτου, για να κρεμάν’ οι γύφτοι τα νταούλια, εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες κι ο Καραϊσκάκης τ’ άρματα.
· Θα ανέβαζα τους υποψήφιους δημάρχους απάνω στον πλάτανο και μετά θα έπαιρνα τη σκάλα να μην μπορούν να κατέβουν, για να μη κατέβουν και στις εκλογές. Θα ανέβαζα και τον Γρίβα μαζί τους που τους πρότεινε (κάθε φορά κι άλλον)…
Δήμαρχος της
εκτός δρόμου Αργιθέας
Πέμπτον και σπουδαιότερον που δικαιούται τίτλο ξεχωριστό μόνο του. Ο λόγος που παραιτήθηκα είναι γιατί εδώ και χρόνια είμαι ήδη δήμαρχος της εκτός δρόμου Αργιθέας, της Αργιθέας που ως ιδέα και χώρος δε με πληγώνει ποτέ. Η θέση αυτή κανονικά και δικαιωματικά ανήκει στον Έκτορα, αλλά μου την παραχώρησε, ξέροντας πόσο φιλόδοξο άτομο είμαι και προπαντός επειδή τον απειλούσα να αρχίσω το κάπνισμα. Έκτωρ και κάπνισμα είναι έννοιες αντίθετες. Θυμάστε, ολόκληρο νόμο κατέβασε, για να μας καταργήσει τ’ς καπνουσάκ’λις. Τι να ’κανε; Μ’ έφκιασε δήμαρχο και ησύχασε…
Η δική μας γενιά, η μεταπολεμική γενιά της
δεκαετίας του 60, του 70, του 80, γεννήθηκε εδώ και έζησε την παρακμιακή πορεία
της Αργιθέας. Προλάβαμε, όμως, να ζήσουμε και στοιχεία του μεγαλείου της (την
ομορφιά της φύσης και της απλότητας, τον πολιτισμό της, εκδηλώσεις διάφορες του
κοινωνικού της βίου).
Είναι αυτά τα στοιχεία που μας κάνουν να μη
χορταίνουμε ποτέ τον δρόμο του γυρισμού στη γενέθλια γη, είναι αυτά που μας
κάνουν όταν φεύγουμε να σταματάμε σε κάθε βρύση της να πιούμε νερό, ακόμη κι αν
δε διψάμε.
Όσο ο τόπος μας ποτιζόταν απ’ τον άφθονο
ιδρώτα των ανθρώπων του, αντιπάλευε κάθε δυσκολία και πορευόταν στον χρόνο,
αποτυπώνοντας τον καθημερινό μόχθο και αγώνα τους. Με τις επίμονες προσπάθειες,
έγιναν και στην Αργιθέα έργα που επέτρεψαν να απολαμβάνουν οι πολίτες της
υποδομές και να συμμετέχουν στα
επιτεύγματα του τεχνικού πολιτισμού. Δεν έγιναν όλα, αλλά δεν μπορούμε και να
μηδενίζουμε αυτά που έγιναν. Ταυτόχρονα, χάθηκαν άλλα… Κυρίως οι σταθερές
κοινωνικής συνοχής. Έχουμε σήμερα περισσότερο ανάγκη να
ανακτήσουμε αυτά που χάσαμε από αυτά που μας λείπουν.
Αυτά που έγιναν, δεν μπόρεσαν να ανακόψουν
την παρακμή. Είναι αυτή ακριβώς η παρακμή που διαπερνά όλη την ύπαιθρο χώρα, που
τη μετατρέπει από ζωτικό χώρο σε τόπο ερημίας και εγκατάλειψης.
Πορευόμαστε έτσι και σε μια αντίφαση, με μια
επίπλαστη εικόνα που μας ξεγελά και μπερδεύει τους στόχους και τα αποτελέσματα.
Ανατρέπουμε τα στοιχεία που συντηρούσαν μια ζώσα κοινωνία αυτογνωσίας και
συντηρούμε αυτά που την αποσυνθέτουν. Η περιοχή μας δε θα αναβαθμιστεί και θα
πάρει αξία από το πόσο ασφαλτοστρωμένους δρόμους έχει, αλλά κι από το αν
κρατά την υπόσταση που είχε, με τα ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά του πνευματικού και υλικού πολιτισμού της.
Μέρος της πραγματικής εικόνας της Αργιθέας
είναι και τα ερειπωμένα σχολεία της, οι
ρημαγμένες εκκλησιές της, οι γκρεμισμένες βρύσες της, τα εξαφανισμένα αλώνια
της (αλήθεια, με τι κονδύλια τα έφτιαχναν αυτά οι παλιοί;) οι ερημωμένοι τόποι
της, η παράδοση που παραμελήθηκε, η μουσική της που βάναυσα κακοποιείται, οι αξίες της που
υποχωρούν…
Εύχομαι κι αυτή την Αργιθέα να αναζητάτε και προπαντός να βρίσκετε. Αυτή είναι η εκτός δρόμου Αργιθέα. Σ’ αυτή την Αργιθέα μπορείτε να είστε με την ίδια χαρά από δήμαρχοι μέχρι κλητήρες…
27/10/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου