ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 40 - Θα σας εξαφανίσομεν…

Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί,
γιατί δεν θα έχουν αγάπη στα δένδρα.
Άγιος Κοσμάς, ο Αιτωλός

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  40

…για να σας αναπτύξομεν    

Μην περιμένετε στην Αργιθέα επενδυτές!

Αυτοί που θα ’ρθουνε θα ’ναι κατακτητές…

  Κάθε φορά που ακούω, αορίστως, για ανάπτυξη στην Αργιθέα, ο νους μου πάει στην επιστολή – απάντηση του ινδιάνου αρχηγού, του Σιάτλ (αναζητήστε την ολόκληρη στο διαδίκτυο), που έστειλε στα 1855  στον τότε  αμερικανό πρόεδρο, όταν εκείνος ζήτησε από τους ινδιάνους  να πουλήσουν τη γη τους  και να φύγουν, ακολουθώντας το πικρό «μονοπάτι των δακρύων».

  Η επιστολή είναι αληθινός ύμνος στη φύση από έναν άνθρωπο της φύσης. Γνωρίζει ο ινδιάνος ότι σ’ αυτή τη φύση έχει για τις ανάγκες του το δικαίωμα της χρήσης της, αλλά όχι της κτήσης της. Δεν κατανοεί την κατακτητική μανία των λευκών, η οποία  ορίζεται μόνο από το υλικό κέρδος.

  Το κείμενο αυτό, αν και τόσο παλιό, παραμένει στις μέρες μας δραματικά επίκαιρο. Η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων του πλανήτη με αλόγιστο τρόπο, τον απειλεί με καταστροφή. Αυτονόητο έγινε πια το παράλογο! Όλα θυσία για το κέρδος! Απέναντι πάντα και μόνο ο συνετός λόγος…

  Ας θυμηθούμε ξανά λίγα αποσπάσματα αυτής της επιστολής:

  «Πώς μπορείτε ν’ αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα μας φαίνεται περίεργη. Επειδή ακριβώς δε μας ανήκουν η δροσιά του αέρα και η διαύγεια του νερού, πώς είναι δυνατόν να τα αγοράσετε;

  Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για τον λαό μου.

 

  Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τα ήθη μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει γι’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε άλλο κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μες στη νύχτα και παίρνει από τη γη αυτό που έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι ο αδερφός του, αλλά εχθρός του, και μόλις την κυριεύσει πηγαίνει μακρύτερα.

 

  Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και δεν θ’ αφήσει πίσω της παρά μια έρημο.

 

  Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο, ο άνθρωπος ανήκει στη γη.

 

  Αυτή η γη είναι πολύτιμη για τον άνθρωπο και όταν τη βλάπτει είναι σαν να δείχνει περιφρόνηση στον Δημιουργό…»

  Αυτά έγραφε ο άγριος. Ας πάμε τώρα και στους ήμερους!

 Κάθε φορά που ακούω, αορίστως, για ανάπτυξη στην Αργιθέα, δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Βέβαια, δε λέει και κανένας καθαρά πώς εννοεί την ανάπτυξη.  

 Ανάπτυξη μπορεί να γίνει σ’ έναν τόπο, όταν υπάρχουν ή δημιουργηθούν συνθήκες και υποδομές που διασφαλίζουν, στοιχειωδώς, τις ανάγκες των ανθρώπων του και  τους όρους διαμονής και διαβίωσης όλων των μελών της κοινωνίας τους. Ανάπτυξη ενός τόπου δε γίνεται ερήμην των ανθρώπων του. Ποιος θα αναπτυχθεί τότε και τι θα αναπτύξει;

  Τότε έρχονται τα συμφέροντα των «κατακτητών». Να κυριεύσουν, να αρπάξουν, να καταστρέψουν… Προηγούνται τα παπαγαλάκια τους που στρώνουν το έδαφος. Μιλούν για επενδύσεις (ποιες και τι είδους;), για θέσεις εργασίας (πόσες, για ποιους  και για πόσο;). για αντισταθμιστικά! Θα έχει, σου λένε, έσοδα ο δήμος. Ωραία! Και τι θα τα κάνει; Με λίγες απλές υπογραφές μπορούν  να περάσουν μέσω αναθέσεων σε κάποιους κουτσο-εργολάβους (βάλτε εσείς ονόματα) για τις προσφιλείς χαλικοστρώσεις και για διάφορες προμήθειες και δαπάνες σε σκούφιες και σε μπερέδες.

  Τα συμφέροντα αυτά έρχονται πολύ καλά προστατευμένα, με φωτογραφικές νομοθετικές ρυθμίσεις στην τσέπη, με προθυμότατες και εξυπηρετικότατες υπηρεσίες (που μπορούν  να ταλαιπωρούν άγρια τους άλλους πολίτες), δυστυχώς, ακόμα και με τη συνδρομή αποφάσεων της δικαιοσύνης που προκαλούν ερωτηματικά. Πώς είναι δυνατόν να παρανομεί ένας πολίτης που μαζεύει ρίγανη για το σπίτι του και να μην παρανομεί ένας που έρχεται και αλλοιώνει το φυσικό περιβάλλον ενός τόπου, το υποβαθμίζει και το καθιστά ακατάλληλο για άλλες χρήσεις πραγματικής αειφορίας; Ποιος είναι αυτός και με ποιο δικαίωμα υποθηκεύει το μέλλον της επόμενης και των επόμενων γενεών;

  Είναι η λογική του «κατακτητή», εκείνου που δεν έχει κανένα συναισθηματισμό απέναντι σε τόπους, ιστορίες και μνημεία, εκείνου που διαβαίνει και λαφυραγωγεί βανδαλίζοντας, που βάζει τα πάντα στον στόχο του κέρδους του.

  Η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που ανοίγει συνοπτικά τον δρόμο για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών παντού, για την κτηνωδία στα Άγραφα, όπως έγραψε πρόσφατα ο Διονύσης Χαριτόπουλος, είναι η αιτία αυτού του σημειώματος και η αιτία κάποιων σχετικών σκέψεων – ερωτημάτων:...

 

  Πώς το ΣτΕ σταμάτησε πολλές φορές τα έργα εκτροπής του Αχελώου επικαλούμενο οικολογική καταστροφή και δε βλέπει τον ίδιο κίνδυνο με την ανάπτυξη ανεμογεννητριών σ’ όλη την ελληνική ύπαιθρο; 

  Γιατί σε τόπους που υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι παραγωγής ρεύματος, όπως στη δική μας Συκιά με το προβλεπόμενο φράγμα και υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, θα πρέπει γεμίσουμε τις κορφές φτερωτές;

  Πώς μια κυβέρνηση «αριστεράς και οικολογίας», που έλεγε κάποτε, υπέγραψε τα πάντα για τις ανεμογεννήτριες (γεια σου σύντροφε, Σταθάκη) και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έδινε πρόσφατα διαβεβαιώσεις ότι όλα θα προχωρήσουν; 

  Ποιος τους είπε ότι όλες οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας είναι και οικολογικές. Και η πυρηνική ενέργεια είναι ΑΠΕ. Γιατί δε φκιάνουμε ένα εργοστάσιο τέτοιο στο στεφάνι το τριζολιώτικο;

  Γιατί δε ρωτάνε τις τοπικές κοινωνίες να πουν τις γνώμες και τις προτάσεις τους;

  Γιατί τώρα που είναι προεκλογική περίοδος δεν επιδιώκονται δεσμεύσεις από τα κόμματα ή να ξέρουμε τουλάχιστον τις θέσεις τους; Τόσο πολύ αδυνάτισε στον τόπο μας το κόμμα Καναβός – Περαταριά; Πού είναι οι φορείς μας;

  Καλά, έχουμε τόσους φορείς. Δε βρέθηκε ένας να προβληματιστεί, να ενημερώσει, να αρθρογραφήσει και να προκαλέσει συζήτηση; Η ιστορία είναι παλιά. Αν θυμάμαι καλά το ΄΄φρούτο΄΄ αυτό  έφτασε  στην περιοχή  μας το 2002.  Βρίσκεις  ποιος ήταν ο  αρχιερατεύων, ποιος ο δημαρχεύων και ποιος σήμερα ο κοροϊδεύων…

  Η άσφαλτος που έπεσε ως τώρα ή που ετοιμάζεται να πέσει, έχει σκοπό να διευκολύνει αυτά τα συμφέροντα, τις ανάγκες των ανθρώπων ή και τα δυο; Οι πολιτικοί όλων των βαθμίδων μπορούν να απαντούν για περισσότερη σαφήνεια με μακ μουκ ή με το ντιρλαντά…

  Το τελευταίο ερώτημα είναι αν πρέπει να κάνουμε τέτοια ερωτήματα στη «χώρα των παράλληλων μονολόγων», στη χώρα της αυθαιρεσίας (που επιτρέπει πρώτα την αυθαιρεσία και έρχεται ύστερα και την νομιμοποιεί), στη χώρα που αλωνίζουν οι  προβατόσχημοι λύκοι και την κατασπαράζουν κάθε λογής αρπακτικά…

  Ας τους αφιερώσουμε λίγους στίχους από το ποίημα «Ο εφιάλτης της Περσεφόνης» του Νίκου Γκάτσου, έστω και με λίγο  παραλλαγμένο ρεφραίν…

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο,
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα…

 

Κοιμήσου, Περσεφόνη, στην αγκαλιά της γης
και στα βουνά, αετέ μου, ποτέ μην ξαναβγείς. 

Αποκαΐδια

  Δύσκολα να γελάσετε με το σημερινό Καφενείο. Πολλούς πικρούς καφέδες έχει ως τώρα, αλλά μην απελπίζεστε. Ειδικά τώρα που φεύγει η ελπίδα…

  Ξέρω, έχετε τη στεναχώρια σας που φεύγει ο Αλέξης ή που έρχεται ο Κυριάκος. Όμως, οι μεγάλες λύπες είναι άλλες… Προβληματίζομαι αν πρέπει να τις αναφέρω, αλλά, επειδή υποθέτω ότι φάγατε το μεσημεριανό σας και δε θα μου μείνετε νηστικοί, θα σας τις πω, γιατί είναι μια πραγματικότητα και η φυγή απ’ την πραγματικότητα δεν αλλάζει την πραγματικότητα…

  Λύπη 1: Φεύγει ο Καμμένος! Ενός λεπτού κλάμα! Στύψτε τα μαντήλια σας κι απλώστε τα να στεγνώσουν!

  Ενώ διασκορπίστηκε ο τυχοδιωκτικός εσμός που συγκροτούσε την κοινοβουλευτική του ομάδα, ήθελε  και  το φτύσιμο στις ευρωεκλογές, για να καταλάβει ο Καμμένος ότι κάηκε (ολοσχερώς) πια ως πολιτικός αυτού του δύσμοιρου τόπου. Αλλά και που το κατάλαβε δε θέλει να το παραδεχτεί, γι’ αυτό, παρότι αποσύρεται, υπόσχεται (μας απειλεί ακόμα, δηλαδή) ότι θα παραμείνει ενεργός, ότι θα συνεχίσει να υπηρετεί τον ελληνικό λαό (απέλυσα κι εγώ τους υπηρέτες μου. Τι τους ήθελα, αφού θα με υπηρετεί ο Πάνος) κι ότι θα εργαστεί με άλλες πατριωτικές δυνάμεις  αδιάκοπης διαρκούς αλλαγής (δε φταίου ιγώ, ου Πάνους του ’πι…) να βάλουν την Ελλάδα μπροστά!... (με λίγο σπρώξιμο ή σε κάναν κατήφορο κάπως θα πάρει μπροστά).

  Μας υπενθύμισε ότι μας κράτησε στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι ότι θα μας κρατήσει και στον χορό, αν μας βρει σε κανένα πανηγύρι…

  Πάνο, βρες πάλι τον Αλέξη να παίζεις με το τρενάκι από δω και πέρα. Πιο συνεπής στον λόγο του ήταν ο Παναγής απ’ τα Μέγαρα. Εξουσία απόλαυσες, ήρθε καιρός τώρα και για άλλες απολαβές… Για την αποχώρησή σου λυπάται και η υποναύαρχος Μπουμπουλίνα (άσχετα αν οι Ρώσοι την είχαν κάνει ναύαρχο). Αν έμενες κάναν χρόνο ακόμα, μπορεί να την έφκιανες και λοστρόμο…

  Λύπη 2: Φεύγει κι ο Θεοδωράκης. Ξαναπιάστε τα μαντήλια! Το ποτάμι έπεσε στη θάλασσα κι άμα πέσει το ποτάμι στη θάλασσα πνίγεται…  Αποχαιρετά την πολιτική, όπως λέει, πολιτικά ηττημένος, ανθρώπινα θλιμμένος, αλλά τελικά περήφανος για την προσφορά στην πατρίδα και αισιόδοξος ότι ο σπόρος που έριξε θα φυτρώσει ξανά.

  Μεγάλη απώλεια! Καλύτερα να έχανα πέντε ζυγούρια παρά που θα χάσω τον Σταύρο. Σταθερή αξία στο Καφενείο κι αυτός. Σταύρο, το ότι ήσουν στην πολιτική, προσωπικά αισθάνομαι κι εγώ ηττημένος, θλιμμένος, και τώρα που φεύγεις ανακουφισμένος που η πατρίδα θα γλιτώσει την προσφορά σου. Σταύρο, μείνε ήσυχος! Ο σπόρος σου είναι περιζήτητος. Στα μισά χωράφια στις Πρέσπες ήδη παράτησαν τα φασόλια και φυτεύουν τον δικό σου περονόσπορο. Δεν τον έφκιανες παπαδέλις (ποπ κορν για τους Αργιθεάτες), τι το’ θελες το φύτεμα;  Η πατρίς ευγνωμονούσα, Σταύρο, θα σε συμπεριλάβει κι εσένα στις κατάλληλες της ιστορίας της σελίδες.

  Λύπη 3: Εδώ δεν πρόκειται περί απλής λύπης. Εδώ σε κόβει η νίλα! Είχε κι αυτός ένα κοπαδάκι, αλλά το έχασε και τώρα πήρε ένα κατσίκι και προσπαθεί να ξανακάνει κοπάδι. Θα συνεργαστεί, λέει, και με το Πράσινο Κίνημα. Λεβέντη μου, και με το Πράσινο Ακρωτήριο να συνεργαστείς, δε γίνεται τίποτε. Το κατσίκι δε βόσκει πράσινα κινήματα. Θέλει κλαρί, ασφέντουμα, γαυρουμέραντζου κι ξο… Ισύ, Βασίλη μ’, δεν είσι τώρα για κλάρου, στόμουσαν κι τα τσικούρια σ’. Φκιάσι κότις καλύτιρα ή τίπουτα κ’νέλια, άφ’σι τα κουπάδια! 

  Λύπη 4: Δεν θα είναι υποψήφιος ο Κοτζιάς με την πολιτική του κίνηση «Πράττω». Με τόσα που έπραξε καλά πράττει και δεν κατεβαίνει (αν κι ως μεταπράτης τα πήγε θαυμάσια) κι άντε τώρα να ψάχνει ο Σύριζα ποιος θα οργανώνει τα γενέθλια του Νίμιτς…

  Πώς να μην είστε χαρούμενοι μετά από τόσες και τέτοιες λύπες; 

 Σαράντα καφενεία και… καλά σαράντα

  Σαράντα τα Καφενεία… Με τους πελάτες να λιγοστεύουν ολοένα είναι περίεργο πώς καταφέρνει και επιβιώνει αυτή η επιχείρηση! Θα πεις, εδώ αντέχει ακόμα και επιβιώνει η Ελλάδα της δεκαετούς χρεωκοπίας, δε θα αντέξει το Καφενείο;

  Πλησιάζει τον έναν χρόνο λειτουργίας του, χωρίς καν να βγάζει τα λειτουργικά του έξοδα. Οι λογιστές που απευθύνομαι κάνουν συνεχώς τον σταυρό τους κι όταν τους ρωτάω αν υπάρχει ελπίδα, κουνάνε αρνητικά το κεφάλι τους και τραγουδάνε με νόημα: 

«Δεν το ’λπιζα, ρε Γιάννη, κορόιδο να πιαστείς.

Το Καφενείο να κλείσεις, στη φυλακή να μπεις».

  Πτωχοί λογισταί! Δεν πτοούμεθα! Και θα αντέξομεν και θα αναπτυχθώμεν! Αγνοείτε την νέαν οικονομικήν μέθοδον, η οποία εφαρμόζεται παντού. Είναι ο βερεσές… Βερεσέ πίνουν καφέ οι πελάτες, βερεσέ αγοράζω κι εγώ τις καφοζάχαρες απ’ τους προμηθευτές, βερεσέ παντού κι οι προμηθευτές την οποιαδήποτε συναλλαγή τους. Όλοι χρωστάμε σε όλους και πορευόμαστε αμέριμνοι (ξισ’λλόιαστοι), ευχόμενοι να είναι καλά οι οφειλέτες μας (για τους πιστωτές μας δε μας νοιάζει και τόσο).

   Τελικά, το πρόβλημά μας είναι λογιστικό και μόνο οι λογιστές το επισημαίνουν. Έχει δίκιο ο φίλος μου, ο Στέργιος ο Παλάσκας που λέει: «Είναι ανυπολόγιστη η ωφέλεια των υπολογιστών και ανυπολόγιστη η ζημιά των λογιστών». Λογισταί δεν ήτο ο Αλουγοσκούφιος και ο αΧρηστοδουλάκης; Τις είδατε τις προκοπές μας! Αμ, κι ο σημερινός, ο Ευκλείδης, δεν τα ξεκλείδωσε τα μπαούλα μας (παίρνοντας ό,τι είχαμε αναμερίσει) και δεν έδωσε τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές; Είμαστε κοντά στο να αντικαταστήσουμε τη γαλανόλευκη σημαία μας και να ορίσουμε μόνιμα εκείνη του Τρικούπη, που έλεγε «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»…

  Ας χρωστάμε! Μη σκανιάζετε! Όλα τα κράτη χρωστάνε. Χρωστάνε στις αγορές. Τώρα ποιες είναι αυτές οι αγορές, που έχουν οικονομικά υπουδουλωμένα όλα τα κράτη κι αυτά τα κράτη δεν αντιδρούν, δε μπορώ να σας πω με σιγουριά. Ένα μόνο κράτος αντέδρασε κι αυτό ήταν το δικό μας. Εμείς αποκαλύψαμε ποιες είναι αυτές οι αγορές. Είναι αυτές που χορεύουν, όταν τους παίζεις τα νταούλια.

   Λογικό είναι. Όταν έρχονταν εδώ εκπρόσωποί τους,  πότε στα κλαρίνα, πότε στα μπουζούκια, δεν τους αφήναμε αγλέντιστους κι αχόρευτους, δεν το επέτρεπε η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία μας. Κι ύστερα τους ξεπροβοδίζαμε μ’ εκείνο το αρχαιοελληνικό ουκ αν λάβετε παρά του μη έχοντος, ενώ μέσα μας λέγαμε αφού ξέρατε ότι θα τα φάμε, γιατί μας τα δίνατε, ρε κερατάδες;  

  Το σαράντα, το σαράντα δύο, το σαράντα πέντε είναι αγαπητοί αριθμοί και τους συναντάμε συχνά στην παράδοση του λαού μας (δημοτικά τραγούδια, παροιμίες, παραμύθια, εκφράσεις, συμφράσεις).    
Σαραντάημερο
Σαράντα κύματα
Σαράντα τ’ άλογο κι εξήντα το σαμάρι.
Σαράντα χρόνια μάστορας και μάστορα γυρεύω.
Σαράντα μέρες περπατώ να βρω σωστό πολιτικό… 

  Σας παραθέτω και μια παραλλαγή της γνωστής παραλογής:
Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες,
ξεμείνανε από δουλειές, πέσαν στην ανεργία.
Κάθονται λεν τα ντέρτια τους και τα παράπονά τους,
όση μερούλα έχει ο Θεός, μέσα στα καφενεία.
Αλίμονο στα τσιόκια μας, αλί και στα μ’στριά μας,
που τα ’φαγε κακιά σκουριά από την αχρησία.
Πόσο να παίξεις δηλωτή ή τάβλι ή μπιρίμπα;
Πότε θα ’ρθει η ανάπτυξη, τι λεν τα υπουργεία;
…………………………………………………….

  Το άνω δημώδες τραγούδι διακόπτεται, γιατί ο Κώστας Τσιάκαλος κι ο Θανάσης Καραγιώργος δεν ήθελαν με τίποτε να δημοσιεύσουν στις ιστοσελίδες τους αυτά που είπαν τα υπουργεία και προπαντός αυτά που είπαν μετά τα μαστόρια και τα καλφούδια τους για τα υπουργεία. (Συμπληρώστε το μόνοι σας με στίχους δεκαπεντασύλλαβους ή στίχους δεκαπέντε εκατοστών!...).

Τα πιο ήπια που είπαν ήταν: σαράντα να ’νι οι ώρις σας, θα σας γείρουμι σαράντα ράχις, άιτι κι καλά σαράντα… 

  Με την ευκαιρία καλά σαράντα επίσης:

Στους ΑΝΕΛ (τα ’παμε και παραπάνω), στους Ποταμίσιους, στους Δημαρίσιους (κακώς γίνεται χρήση πληθυντικού εδώ για έναν μόνο Θανάση) και μετά τας εκλογάς να δούμε και ποιων άλλων θα κλάψουν οι μανούλες… Τους ξέρουμε, αλλά δε λέμε. 

  Το τριαντάφυλλο έγινε σαραντάφυλλο, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τον αγαπημένο αριθμό. Οφείλεται καθαρά στον ΦΠΑ η αύξηση των φύλλων του…

  Κι αφού το ’φερε η κουβέντα στις αυξήσεις, να ξέρετε ότι αυξάνονται και τα κόμματα. Μπορεί να περάσουν τα σαράντα. Γι’ αυτό η δημοκρατία μας σέρνεται, είναι σαν τη σαρανταποδαρούσα…

  Προσοχή ιδιαίτερη στο ΜέΡΑ 25 του Βαρουφάκη, παρακαλώ! Αυτός θα αυξήσει τη μέρα κατά μία ώρα, αστοχάτε το εικοσιτετράωρο! Για τέτοια είμαστε τώρα; Αντέχει κανένας άλλες αυξήσεις; Προεκλογικό σύνθημα: Είδες ΜέΡΑ, αναμέρα! 

  Και για να κλείσω το παρόν περί του σαράντα, ενθουσιωδώς, αναφωνώ:

Ζήτω το ΟΧΙ του σαράντα!

Ζήτω το ΝΑΙ που λέμε σαράντα φορές τη μέρα, σ’ αυτούς που είπαμε το ΟΧΙ το σαράντα! 

Θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε…

  Ιούνιος μήνας,  ο Θεριστής (Θιρ’τής)   που έλεγαν παλιά.  Ο θερισμός των σιταριών.

Όλοι στα χωράφια! Θέρος, τρύγος, πόλεμος… Κι αν δε μπορείς να θερίσεις, δέσε και κουβάλα! Ο πίνακας «θέρος» του αείμνηστου Καρδιτσιώτη ζωγράφου, Δημήτρη Γιολδάση, μας ταξιδεύει νοσταλγικά στα μακρινά περασμένα χρόνια και σε ανάλογες εικόνες, που εμείς οι παλιότεροι έχουμε στη θύμησή μας. Τα ιδρωμένα πρόσωπα των θεριστάδων δεν άφηναν καμιά αμφιβολία και αποτύπωναν κάθε χρόνο την απαρασάλευτη παραδοχή – εντολή: το ψωμί να το βγάζεις με τον ιδρώτα σου!

  Σήμερα οι μηχανές απάλλαξαν τον άνθρωπο απ’ αυτές τις βαριές δουλειές. Όμως, απ’ τον καιρό του θερισμού, ας κρατήσουμε στην καθημερινότητά μας μια, επίσης, απαρασάλευτη γνώση: Ό,τι σπέρνουμε, θερίζουμε…

 

15/6/2019