ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 46 - Δράξασθε παιδείας!

 «Παιδεία προς αρετήν εκ παίδων»

Πλάτων

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  46

Καλή σχολική χρονιά!

  Ανοίγουν τα σχολεία! Τα παιδιά και τα νιάτα της πατρίδας μας θα βρεθούν πάλι στον αγώνα τους, στον εκπαιδευτικό στίβο της παιδείας για αγωγή και μόρφωση, για την κατάκτηση της γνώσης… Βοηθοί και συμπαραστάτες στην προσπάθειά τους οι γονείς και οι δάσκαλοι. Διαχρονική και η προσδοκία της κοινωνίας, η οποία ελπίζει στη νέα γενιά για έναν καλύτερο κόσμο.

 Το Καφενείο σήμερα στέκεται με συγκίνηση και νοσταλγία σ’ αυτό τους το νέο ξεκίνημα. Γι’ αυτό θα είναι διαφορετικό και με κάποια κείμενα θα επιχειρήσει ένα  σχετικό ειδικό αφιέρωμα…

  Θα ήθελα στο σημείο αυτό να κάνω και μια βασική υπενθύμιση προς όλους, όσους με οποιονδήποτε τρόπο διδάσκουν ή επιχειρούν να διδάξουν τους νέους:

«Δεν διδάσκουμε εκείνο που θέλουμε… Δεν διδάσκουμε εκείνο που ξέρουμε… Διδάσκουμε εκείνο που είμαστε…»

  Και μια υπενθύμιση στους νέους:

Η παιδεία, η μόρφωση, οι γνώσεις δεν κληρονομούνται, αποκτώνται. Κι όταν αποκτηθούν, αυτά μόνο, κανένας δεν μπορεί να σας τα πάρει. 

«Της παιδείας αι μεν ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς»

  Δεν ξέρουμε αν το είπε ο Ισοκράτης, ο Αριστοτέλης ή ο Θουκυδίδης. Προσωπικά ψηφίζω Ισοκράτη, γιατί λιγότερο μας παίδεψε αυτός κατά την εκπαίδευσή μας απ’ τους άλλους δυο. Όποιος κι αν ήταν, για να το πει, φαίνεται πως έφαγε πολύ ματσούκι ως μαθητής. Θα του άργασαν το τομάρι… Πάντως, εκπαίδευση χωρίς κόπο δεν υπάρχει… ούτε στο βουνό ανεβαίνεις, αν δεν περπατήσεις στον ανήφορο…

  Της παιδείας οι ρίζες είναι πικρές και οι καρποί γλυκείς. Είναι όπως τα ραδίκια. Πικρά, αλλά πολύ ωφέλιμα… Μ’ αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, μπαίνουν πολλές αμφιβολίες για τους καρπούς της παιδείας σήμερα, αν υπάρχουν καρποί, πόση γλύκα έχουν και δια της μαιευτικής του Σωκράτη καταλήγουμε στο ερώτημα: έχουμε ή δεν έχουμε παιδεία και στο συμπέρασμα:... 

παιδία έχομεν, παιδεία δεν έχομεν… 

Πρωτοβάθμια εκπαίδευση

  Είναι πώς λέμε εγκαύματα πρώτου βαθμού. Εδώ ξεκινάει η περιπέτεια του σχολείου για τον μικρό μαθητή με τα θετικά και αρνητικά, διαφοροποιημένα κάθε φορά από γενιά σε γενιά. Το χειρότερο σήμερα σ’ αυτή την βαθμίδα είναι ο σφαγιασμός της παιδικής φαντασίας, η στέρηση του παιχνιδιού στα παιδιά, η αποκοπή τους από τη φύση και η υποταγή τους στην γενικευμένη εποπτεία με τα μέσα της τεχνολογίας που περιορίζει, αν δεν αποκλείει εντελώς την αυτενέργεια.

  Έρχεται η κυρία με το παιδάκι της πρώτης δημοτικού στο σχολείο και λέει: «Το παιδί μου ξέρει πια ότι δε φέρνει τα δώρα ο Αϊ-Βασίλης!» Αλήθεια, κυρία μου; Και πώς δε σας το πήραν ακόμα στη ΝΑΣΑ; Πάει να ζωγραφίσει το παιδί ένα κοτόπουλο και το ζωγραφίζει στο ταψί με πατάτες, αλλά το βασικό είναι που ξέρει ποιος φέρνει τα δώρα. Διαβάζεις στους μαθητές σου το ποίημα του Ελύτη «Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο» και δεν έχεις πια κανέναν ούτε για δείγμα με γρατσουνισμένο γόνατο. Γίνεται να το γρατσουνίσει παίζοντας στις οθόνες;

  Το σχολείο από χώρος εκπαίδευσης κατάντησε κέντρο διοικητισμού και γραφειοκρατίας. Δάσκαλοι που διαγκωνίζονται ποιος να πλασαριστεί στις όποιες θέσεις εξασφαλίζουν την έξοδο από την τάξη. Που κυνηγούν τίτλους με περιεχόμενο ή χωρίς περιεχόμενο (δεν έχει σημασία, ίδιο είναι το αποτέλεσμα: η φυγή από την τάξη). Η πολιτεία αντί τον δάσκαλο με τα περισσότερα προσόντα να τον κρατάει στην τάξη, του δίνει κίνητρα να τον βγάλει απ’ την τάξη και τον κάνει διευθυντή, προϊστάμενο κάτι απίστευτων τίτλων, σχολικό χασομέρη… Όμως, τα σχολεία μας λειτουργούν. Γιατί χιλιάδες δάσκαλοι αποφάσισαν να γίνουν δάσκαλοι, για να είναι στην τάξη με τους μαθητές τους. Είναι αυτοί, οι μαχόμενοι δάσκαλοι, που φέρουν  επάξια τον υπέροχο τίτλο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, αδιαφορώντας για τους ποικιλώνυμους παρασιτικούς χαρτογιακάδες της εκπαίδευσης. Είναι, όμως, δικαίως, και αυτοί που θα πάρουν τις χαρές από την αναγνώριση του έργου τους και θα εισπράξουν την ευγνωμοσύνη των μαθητών και των γονέων τους… 

Δευτεροβάθμια εκπαίδευση

  Εδώ έχουμε το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Είμαστε στη βαθμίδα της κατάληψης και της εγκατάλειψης… Από τρία χρόνια… χωρίς αναστολή! Τρεις το λάδι τρεις το ξίδι κι… έξι το λαδόξιδο. Στην περίοδο αυτή, όταν δεν έχουν καταλήψεις, ασχολούνται με την ακύρωση και της εφηβικής ηλικίας με ταυτόχρονη προσπάθεια αποτροπής στο να πάρει ο μαθητής γενική παιδεία, μόρφωση και αγωγή. Εδώ η κυρία λέει τώρα: «Το παιδί έχει κλίση στα μαθηματικά και έχει κλείσει τα υπόλοιπα βιβλία. Τι να τις κάνει τις αηδίες των αρχαίων, της ιστορίας, των θρησκευτικών, της πολιτικής παιδείας; Έχει και τα ιδιαίτερα μαθήματα και το ξενόγλωσσο φροντιστήριό του. Με τον Περικλή, τον Αλέξιο Κομνηνό και τον Καραϊσκάκη θ’ ασχολούμαστε;» (πλάσαρε και τον εαυτό της με τον πληθυντικό στη διαδικασία της επιλεγμένης υπνοπαιδείας).  

  Καθόλου δε βλέπει ότι το παιδί της, παρότι στο γυμνάσιον, αποφεύγει εντελώς τη γυμναστική (που έδωσε το όνομα στο γυμνάσιον) και  κατάντησε γέρος, που βαριέται και να περπατήσει στα δεκαπέντε του χρόνια. Ήταν χαζοί οι αρχαίοι που έκαναν γλώσσα, μαθηματικά, μουσική και γυμναστική κι εμείς έξυπνοι και πήγαμε απ’ τον παιδοτρίβη στον παιδοσυντρίβη; (το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή)…

  Στο λύκειο ο μαθητής είναι πια λυκόπουλο, γιατί τα φροντιστήρια που κάνει τρώνε αρκετά πρόβατα μιας κτηνοτροφικής οικογένειας. Τα λυκόπουλα γενικώς… τρώνε, ειδικά αυτά που πάνε γενικό λύκειο. Το φροντιστήριο είναι το κέντρο ενδιαφέροντος των λυκειόπαιδων και στο σχολείο πάνε να μην κοπούν από απουσίες και δεν δώσουν πανελλήνιες.  Έτσι,  αντί  να  είναι  αυτό το σχολείο λυκαυγές, χαραυγή για ξεκίνημα του νέου ανθρώπου, μετατρέπεται σε λυκόφως  της νεότητάς του.

  Κι εδώ έχουμε τη μάχη που δίνουν ευσυνείδητοι καθηγητές, αλλά με δυσμενέστερους (για πολλούς λόγους)  όρους απ’ ότι οι δάσκαλοι στο δημοτικό. Εδώ θα συναντήσουμε και τους… μαθητοπατέρες, οι οποίοι καλύπτουν την ανεπάρκειά τους ή την ακαταλληλότητά τους, περιφέροντας την ανοησία ότι αυτοί, τάχα, είναι φίλοι με τα παιδιά. Αγνοούν τη διάκριση των ρόλων. Ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να είναι φίλος με τους μαθητές. Να είναι φιλικός μπορεί και πρέπει να είναι! Αγνοούν ή παραβλέπουν ότι το παιδί, παιδεύω, παιδεία είναι ομόρριζες λέξεις και η μία παράγει την άλλη. Τότε ΄΄τα παιδία παίζει΄΄ κι ο καθηγητής εμπαίζει…  

Τριτοβάθμια εκπαίδευση

  Λέγεται έτσι, γιατί για να μπεις πρέπει να έχεις βαθμό τρία. Κάτω από τρία περνάς πάλι, αλλά σε κατώτερες σχολές. Τελικά, σήμερα δεν περνάς, μόνο αν ξεχάσεις να γράψεις το όνομα ή δεν πας να γράψεις εξετάσεις. Του χρόνου θα δώσω κι εγώ πανελλήνιες. Αρκεί να αποφασίσω ως τότε τι θέλω να γίνω… όταν μεγαλώσω… Για σκεφτείτε το κι εσείς! Λογικά, στις μισές σχολές θα μπαίνουμε και χωρίς διάβασμα. Παλιότερα, κάτω από δεκατρία δεν περνούσες ούτε απέξω από σχολή ΚΑΤΕΕ, χώρια που δεν έφτανες καν να δώσεις, γιατί αποκλειόσουν στα προκριματικά του γυμνασιόπα λιγκ κι έπαιρνες ένα τσεκούρι στον Πλακιά και πάεινις στα βιτούλια σ’.  Τώρα περνάνε όλοι, οι περισσότεροι δεν μπορούν να πάρουν πτυχίο ποτέ, αλλά κι αυτοί που παίρνουν για τα βετούλια (που δεν έχουν κιόλας) προορίζονται και πάνε οι κόποι και τα έξοδα χαμένα. Η κατάσταση αυτή έφερε σήμερα κι άλλες στρεβλώσεις:

  «Στραβάδια, παρουσιάστε, άρμ!» Για να το λες αυτό πια, πρέπει να είσαι μαθητής του δεκαοχτώ, για να περάσεις σε μια στρατιωτική σχολή.

   Με οχτώ, όμως, περνάς, για να γίνεις φιλόλογος και να λες «άνδρα μοι έννεπε, μούσα πολύτροπον, ος μάλα πολλά πλάγχθη, επεί Τροίης (να το πάλι το τρία) ιερόν πτολίεθρον έπερσεν…»

  Και το ιερόν πτολίεθρον έπερσεν και ανεργία και πείνα στους φιλολόγους έπεσεν και  γέμισε ο στρατός Καργάκους και φλισούριασε η φιλολογία ανορθόγραφους, που μόνο για καραβανάδες στον στρατό θα πήγαιναν (και δεν υπάρχει ιερόν και όσιον).

  Δεν υποτιμώ κανένα επάγγελμα. Είναι, όμως, κοινωνικά χρήσιμο και δίκαιο να έχουμε τους καλύτερους εκεί που θα αποδώσουν τα καλύτερα και θα  βοηθήσουν περισσότερο και συνολικά την κοινωνία μας. Καλούς, βέβαια, θέλουμε σε όλους τους τομείς, για να έχουμε πρόοδο παντού, αλλά αυτή η χώρα δεν επένδυσε ποτέ στον νοικοκύρη (αγρότη, εργάτη, φοιτητή, υπάλληλο). Καλύτερα περνάει στη ζωή ο οκνηρός παρά ο εργατικός, ο συνεπής  και ο διαβαστερός. 

Όπου κλείνει ένα σχολείο…

«Όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή», έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ.

«Όπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει ένα καφενείο», λέει ο καφετζής…

  Τα τελευταία χρόνια, στη ρημαγμένη ύπαιθρο της χώρας μας, έκλεισαν τα σχολεία των χωριών μας το ένα μετά το άλλο. Αυτά τα σχολεία τα ’στησαν εκεί οι περασμένες γενιές, φάρους προόδου φωτεινούς, κατά πρόσωπο του σκοταδιού της αμάθειας. Έγιναν οι ιεροί χώροι της παιδείας, χώροι της ελπίδας των ανθρώπων και της λαχτάρας τους για μόρφωση και πρόοδο.

   Σήμερα κάποια είναι πια καφενεία, ξενώνες, χώροι χρήσεων φορέων και συλλόγων, κάποια γκρεμισμένα ερείπια (τουλάχιστον, αυτά γλίτωσαν την ύβρη…). Πώς είναι δυνατόν να γίνεται το σχολείο καφενείο ή ξενοδοχείο; Ως χώρο πολιτισμού μόνο μπορεί να αποδεχτεί κάποιος ένα σχολείο που σταμάτησε να λειτουργεί, όχι ως τσιπουράδικο… Στους τοίχους κάθε σχολείου πλανώνται αόρατες οι μορφές μαθητών και δασκάλων που ιερουργούσαν την πνευματική μέθεξη παιδείας. Αλλά ποιος να διαφυλάξει πια τον πολιτισμό μας απ’ τους… πολιτιστικούς που δίνουν τα «άγια τοις κυσί;»     

  «Είναι προτιμότερο να έχει κανείς σχολείο στον τόπο του, παρά βρύσες και ποτάμια». Άγιος Κοσμάς, ο Αιτωλός 

Μηνύματα για τον έναν χρόνο Καφενείο

  Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου του ηλεκτρονικού Καφενείου, κατέφθασαν με κάθε τρόπο μηνύματα απ’ τους χιλιάδες (τι χιλιάδες, εκατομμύρια είναι το σωστό!...) αναγνώστες μας, οι οποίοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν, για να μας ευχηθούν ή να βρίσουν. Το τηλεφωνικό κέντρο φράκαρε (ήταν και λιανό το καλώδιο, επόμενο ήταν), το κινητό τηλέφωνο χοροπηδούσε ασταμάτητα πάνω στο τραπέζι σε κάθε μήνυμα που έμπαινε. Πρώτη φορά έβλεπα τηλέφωνο να χορεύει πάνω σε τραπέζι κι άλλη μια φορά τη Γεροβασίλη που χόρευε ένα τσιφτετέλι, πριν έρθει ο Κυριάκος και της πάρει το τραπέζι… Πολλοί έστειλαν εικονομηνύματα, ειδικά εκείνο το χεράκι με τα ανοιγμένα δάχτυλα, όμως, δε γνωρίζω αν χαιρετούσαν ή μούντζωναν…

  Μηνύματα ήρθαν ακόμα κι απ’ το Τριζόλ! Απορώ πώς πέρασαν τόσα στεφάνια, χαλάβρες και ρέματα… Το πιο πρωτότυπο μήνυμα το έλαβα με σήματα καπνού από Στεφανιώτη. Αυτός κάπου έψηνε ένα κλεμμένο, δεν είχε καμιά σκοτούρα για ευχές και στο μήνυμα έλεγε: «Τώρα το ’βαλα στ’ φουτιά. Σι κάνα δυο ώρις, πάρι νια φ’τσέλα κρύου νιρό απ’ τουν Πλάτανου,  πες κι στουν Αχιλλέα να ’ρθει π’ ξέρει να διαβάζει τ’ν πλάτη κι κινάτι σι’ απάν να λημιριάσουμι!... Πααίνουμι για ριτσίνι να πείτι, άμα σας ρουτήσει κανένας, κι θα χασουμιρίσουμι, θα μας πάρει του δειλ’νό».

  Το ευχάριστο είναι που δε μας ευχήθηκε κανείς από καμιά εξουσία. Διαμαρτυρία, όμως,  έστειλαν όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί αρχηγοί. Τους διαβεβαιώνουμε ότι και του χρόνου διαμαρτυρία θα στείλουν. Οι τοπικές εξουσίες μάς αγνόησαν εντελώς και μας απέφυγαν, λες και τους ζητήσαμε χορηγία ή να σιτιζόμεθα στο πρυτανείον... Το ίδιο συνέβη ακόμα και με τις πολιτιστικές ηγεσίες της περιοχής, παρά του ότι είμεθα ως Καφενείον, κατά τον αείμνηστον Ευάγγελον Γιαννόπουλον, πολιτιστικόν κέντρον…

 Ίσως, πρέπει να του αλλάξω τίτλο και να ονομάζεται εφεξής εντευκτήριον, πολυχώρος, γλεντοκομείον, φεστιβαλείον, παρτυτήριον, πατητήριον (μι ξιανύχιασις, ρε!...), αντάμωμα, συναπάντημα ή σάρα-μάρα. Για όλα αυτά θεωρώ ότι μάλλον πάμε καλά… Για να θεωρήσετε κι εσείς, κοινοποιώ κάποια από αυτά που μας έστειλαν:

  Ο πάσης Ανατολικής Αργιθέας και Μαρκελεσίου παπα-Βασίλης (τηλέφωνο):

─ Θέλ’ς διάβασμα…

─ Παπα-Βασίλη, την ευχή σου! Άμα σας αρέσει το Καφενείο να το διαβάζετε!

─ Δε λέου για του Καφενείου ιγώ. Ισύ θέλ’ς διάβασμα…

  Μάκης Φρύδας (μήνυμα): Λυπάμαι για λογαριασμό σου!... (φαίνεται είδε τον λογαριασμό της ΔΕΗ που έλαβα τώρα τελευταία…)

  Λαϊκή συνέλευση Τριζολιωτών (ψήφισμα): «Γι’ αυτά που γράφεις για το χωριό μας, σε κηρύσσουμε ανεπιθύμητο πρόσωπο στο Τριζόλ!»

 Να που συμπίπτουν οι επιθυμίες μας!  Γιατί, ρε παιδιά, εξέφρασα καμιά επιθυμία να έρθω; Είχα κανιά όριξη να διαβαίνου μέσα στα χαλαβάνια κι στ’ς ουρσίδις; Για λουκατζή μι πέρασιταν;

  Αγνώστου  τηλεφώνημα: (κάπου  πάει  το μυαλό μου,  αλλά δεν είμαι  σίγουρος…)

─ Χρόνια πολλά, αλλά πρέπει να απαγορευτεί το κάπνισμα στο Καφενείο.

─ Ευχαριστώ, κύριε, αλλά δε γίνεται αυτό που λέτε. Στο καφενείο πάνε άνθρωποι θεριακλήδες, γενναίοι, που δε φοβούνται τον θάνατο (γι’ αυτό καπνίζουν). Δεν έχει ο άλλος καλό χαρτί στη δηλωτή, του κάθεται στραβοζαριά, να μην ανάψει ένα τσιγάρο; Εκτός αυτού, στα καφενεία  συντελείται φιλανθρωπικό, κοινωνικό έργο… Όποιος δεν έχει ν’ αγοράσει τσιγάρα, μπαίνει μέσα και καπνίζει, ταυτόχρονα, δωρεάν όλες τις μάρκες. Μην ακούς που λένε οι γιατροί για παθητικό κάπνισμα, ενεργητικό είναι…

─ Δεν ξέρεις τι λες καφετζή, αλλά να σε δω όταν εφαρμοστεί ο νόμος Νασιώκα…

  Μενέλαος (ένας είναι ο Μενέλαος): Γιάννη, εύχομαι το Καφενείο σου να είναι πάντα γέφυρα που θα ενώνει το παρελθόν με το σήμερα! (Γένιτι Μινέλαους κι να μη σι φκιάσει απού καφινείου γιουφύρι;). 

  Παναγιώτα Γρηγορίου – Αποστόλου (η Ναπουλέινα να καταλάβιτι, γιατί Παναγιώτις έχουμι πουλλές στουν Αργιθέα, Ναπουλέινα δεν είνι άλλη):

«Μίλησα με έναν γιατρό στο Πανεπιστημιακό. Μου είπε ότι η περίπτωσή σου δεν είναι ανησυχητική, παρότι τα συμπτώματα του Καφενείου συμπλήρωσαν χρόνο. Είναι μια χρόνια κατάσταση άνευ σημασίας, αλλά που δεν παίρνει ιλιάτσι».

  Όποιος βρει τι σημαίνει το ιλιάτσι, κερδίζει μια καρδαρούλα τσιαλαφούτι.

  Πάνος Στάθης (από Έδεσσα): «Είσαι για δέσιμο! Η Έδεσσα και τα Βοδενά μαζί σου! Μου λύθηκαν πια οι απορίες μου…»

  Γιώργος Αντωνίου (από Χίο): Τέτοιες χαζαμάρες ούτε οι Χιώτες δε γράφουν…

  Κώτσινα: Στου προυηγούμινου Καφινείου αράδ’ζι ου Κώτσιας μ’ του κριάρι. Τώρα αραδίζου ιγώ τουν Κώτσια. Του κριάρι ήρθι στα πρόβατα κι ου Κώτσιας ψάχνει ακόμα. Μην είνι αυτού στου καφινείου κι χαζουπαζαρέβιτι;  

  Ευχαριστήριο: Ο διευθυντής του καταστήματος σάς ευχαριστεί για τα «καλά» σας λόγια, που μας απογοήτευσαν λίγο, αλλά δε θα σας κάνουμε και το χατίρι να σταματήσουμε. Βγάλτε το αυτό απ’ το νου σας! Πάμε στον δεύτερο χρόνο. Δυο χρόνια άντεξε μέχρι κι ο Γιωργάκης, δε θα αντέξομεν ημείς; 

Ενημέρωση:

  Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την πλήρη κατάργηση των κάπιταλ κοντρόλ. Στο εξής θα μπορείτε να στέλνετε  στο Καφενείο όσα χρήματα θέλετε, χωρίς περιορισμό.

  Επίσης, με την ευκαιρία σας ενημερώνω ότι λόγω της ανομβρίας σταφίδιασαν και τα κράνια και μην περιμένετε να γίνουν φέτος!... Σας είχα προειδοποιήσει… Με τον Μητσοτάκη θα γίνει η χώρα κρανίου τόπος, δεν σας είπα ότι θα γίνουν τα κράνια… 

Το γράμμα μιας δασκάλας 

   Θα  ξαναγυρίσουμε  στην παιδεία,  για να διαβάσουμε  ένα  συγκλονιστικό  κείμενο  μιας δασκάλας που γράφει:

  «Είμαι ένας άνθρωπος, που επέζησε από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τα μάτια μου είδαν πράγματα που δεν έπρεπε να τα δει μάτι ανθρώπου. Θαλάμους αερίων κατασκευασμένους από σπουδαίους μηχανικούς. Παιδιά δηλητηριασμένα από μορφωμένους γιατρούς. Γυναίκες και μωρά να πυροβολούνται και να σκοτώνονται από καθηγητές Γυμνασίου και Πανεπιστημίου. Γι’ αυτό είμαι επιφυλακτική απέναντι στη «μόρφωση». Η παράκλησή μου είναι: Βοηθήστε τους μαθητές σας να είναι πρώτα άνθρωποι. Δεν πρέπει ποτέ οι προσπάθειές σας να παράγουν μορφωμένα τέρατα, ειδικευμένους ψυχοπαθείς, εκπαιδευμένους κακούργους. Η ανάγνωση και η γραφή, η ορθογραφία, η ιστορία, η αριθμητική είναι σημαντικά μόνο αν χρησιμεύουν για να γίνουν οι μαθητές μας άνθρωποι. Αλλιώς…»

  Σε κάθε περίπτωση θέλουμε μια παιδεία που θα υπηρετεί τον άνθρωπο. Παιδεία «προς την διάνοιαν και προς το της ψυχής ήθος», κατά πως λέει ο Αριστοτέλης. Κι αυτή είναι μόνο η ανθρωπιστική παιδεία.                                                                                 

Ευγνωμοσύνη…

  Ήμουν δάσκαλος… Πορεύτηκα στον εργασιακό μου βίο με το αθώο και ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας, που είναι τα παιδιά. Ήταν μια ωραία περιπέτεια αυτή η πορεία. Οι ευχές μου συνοδεύουν τους μαθητές μου για κάθε καλό στη ζωή τους…   

  Έγινα δάσκαλος, παίρνοντας αυτή την απόφαση από μαθητής στο δημοτικό σχολείο.

Με έκαναν δάσκαλο τα ψηλά βουνά του τόπου μου και η αμόλευτη φύση της Αργιθέας και των Αγράφων, τα «ψηλά βουνά» του αγαπημένου συγγραφέα και ποιητή Ζαχαρία Παπαντωνίου και τα ευγενή πρότυπα δασκάλων μου. 

Στον Ηλία Κωτή από τη Μεταμόρφωση (Κατούσι) Ανθηρού
Στον Διονύση Παπαδημητρίου από τη Μανωλάδα Ηλείας
Στον Χαράλαμπο Μαράκη από την Κρήτη
Στον Δημήτρη Ζούμπο από την Πρέβεζα

 Σ’ αυτούς τους δασκάλους μου του δημοτικού, που στο πρόσωπό τους τιμώ κι όλους τους μετέπειτα δασκάλους μου, αφιερώνω το σημερινό γραπτό μου με ευγνωμοσύνη…

11/9/2019