Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος, που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο. Κάθε πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά, πηγαίνοντάς του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα στιχάκια, του έκανε αστείους μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αλλά και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 99
99 Καφενεία
Όσα κόβει ο
λύκος!...
Κατά την παράδοση, αν μπει ο λύκος στο κοπάδι,
μπορεί να θανατώσει έως και 99 πρόβατα. Άμα φτάσει τα 100, λένε ότι σκάζει. Θα
πεις, ξέρει ο λύκος να μετράει; Αν ήξερε, θα γινόταν λογιστής ή εφοριακός και
δε θα καθόταν να μαλώνει με τα τσοπανόσκυλα και να μαζεύει κατάρες κι αναθέματα
απ’ τους κτηνοτρόφους. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για το πιο αιμοβόρο ζώο,
μετά τους εφοριακούς εννοείται. Διότι ο λύκος μπορεί να σου αφανίσει το κοπάδι,
αλλά θα σου αφήσει την κάπα και την κλίτσα. Έτσι και μπει εφοριακός στην
επιχείρηση… «κλάψε με, μάνα, κλάψε με!»… Δε σου
φτάνει ούτε η στάνη του Μαλαμούλη και του Ντεληδήμου μαζί. Ο παροιμιώδης στίχος
«Στου Ντεληδήμου το μαντρί ούτε γάλα ούτε τυρί»,
που είναι ιδιαίτερα γνωστός στα αγραφιώτικα χωριά, βρίσκει την εξήγησή του.
Κάποιος εφοριακός πέρασε κι από εκεί. Τα υπόλοιπα τα αντιλαμβάνεστε…
Αυτό λέει
η παράδοση και για να μην πάω κόντρα στην παράδοση, σταματώ στο 99 προληπτικά (μην πάθω σαν τον λύκο) και για
άλλους λόγους, τους οποίους δε χρειάζεται να αναφέρω, ως ασήμαντους ή εντελώς
αδιάφορους. Ωστόσο, δυο απ’ αυτούς δεν τους γλυτώνετε. Υπομονή!... Αντέξατε
τόσα Καφενεία, το τελευταίο θα σας πέσει βάρος;
Την απόφαση να σταματήσω στο 99ο την
ενίσχυσε και το εκπληκτικό κείμενο του Χόρχε Μπουκάι «Ο κύκλος του 99», από το βιβλίο
του: «Να σου πω μια Ιστορία».
Γι’
αυτό και σας το σερβίρω, ως συνοδευτικό, με τον τελευταίο... καφέ. Παράκληση να
το διαβάσετε οπωσδήποτε… (για να μην το επιβάλω υποχρεωτικά).
Επίσης, όταν είδα τον Φορτούνη να σηκώνει ευρωπαϊκό κύπελλο στα 99 χρόνια του Ολυμπιακού, σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα στον σημαδιακό αυτόν αριθμό να σηκώσω κι εγώ τα μπρίκια μου και να τα κρεμάσω στον τοίχο, κλείνοντας οριστικά το κατάστημα και το κεφάλαιο ως καφετζής… Μόνη μου φιλοδοξία πια, να γίνω πρόεδρος του δικτύου κλειστών καφενείων ή κάποιου άλλου δικτύου… (τόσα δίκτυα αμπελοφιλοσοφίας υπάρχουν στην επικράτεια, τα οποία αναζητούν προέδρους…).
Αυτό, λοιπόν, είναι το τελευταίο Καφενείο…
Καταλαβαίνετε τη συναισθηματική φόρτιση του
καφετζή, στη διαδικασία να πάρει την απόφαση να κλείσει αυτό το μαγαζί. Γι’
αυτό άργησα πολύ να το μαστορέψω. Εκτός αυτού, ήθελα και να κάνω μια έρευνα
αγοράς (ποιας αγοράς; Λέμε, τώρα…), για να αποφασίσω τι θα κάνω μελλοντικά την
επιχείρηση και με τι θα ασχοληθώ, αφού εμένα και τα άτομα της ηλικίας μου μάς
απασχολεί έντονα τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε…
Ο επαγγελματικός προσανατολισμός δυσκολεύει
σήμερα σε ένα αβέβαιο οικονομικό περιβάλλον, όπου υποστηρίζεται πως οι άνθρωποι
θα αλλάξουν πολλές δουλειές στον εργασιακό τους βίο. Ξαναγυρνάμε, δηλαδή, στα
χρόνια του Καραγκιόζη, ο οποίος άλλαζε συνεχώς δουλειές σαν τα πουκάμισα, αλλά
ποτέ δεν είχε να αλλάξει πουκάμισο. Θυμάστε; «Ο Καραγκιόζης γιατρός», «Ο
Καραγκιόζης ψαράς», «Ο Καραγκιόζης φούρναρης», «Ο Καραγκιόζης δήμαρχος» (γι’
αυτό και πολλοί δήμαρχοι είναι… καραγκιόζηδες). Κάπως έτσι, θα επιτυγχάνεται πολύ εύκολα, ώστε να βρίσκεται ο ακατάλληλος άνθρωπος στην ακατάλληλη θέση…
Πουθενά δεν κατέληξα ακόμη, αν και πέρασαν
πολλές ιδέες από το μυαλό μου:
Να το κάνω Πεταλωτήριον. Πολλά γαϊδούρια κυκλοφορούν ξεκαλίγωτα. Κάπως θα
βγάζω το μεροκάματο, αν εργαστώ με γαϊδουρινή υπομονή.
Να ανοίξω Εμποροραφείον. Πάντα έχω ράμματα για πολλών τις γούνες, προπαντός
για εκείνους που έχουν τη δυνατότητα ν’ αγοράζουν γούνες.
Να το μετατρέψω σε Κουρείον. Δεν έχω εμπειρία μπαρμπέρη, αλλά με τις νέες τάσεις της
μόδας πιστεύω να ανταποκριθώ εύκολα, αφού ξέρω εκ νεότητός μου να κουρεύω γίδια,
με ειδίκευση στα τραγιά γκεσέμια.
Να το διαθέσω για Απογευματινό Χειρουργείο. Όμως, σκέφτηκα ότι αυτό είναι ιδέα του
Άδωνη και οι ιδέες του Αδώνιδος πρέπει να απορρίπτονται ακόμη και πριν τις
διατυπώσει.
Η αναζήτηση συνεχίζεται… Βοηθήστε κι εσείς τον καφετζή με τις δικές σας προτάσεις, για να μην αναγκαστεί να ζει στο εξής μόνο με τα επιμίσθια του δημοσίου (και χωρίς δικαίωμα γνώμης), που έλεγε κι ένας παλιός φίλος. Όμως, ας αφήσουμε τα μισθώματα και τα επιμίσθια, διότι ακόμη χειρότερα και μεγαλύτερος είναι ο φόβος μου, μην καταντήσει τελικά και...
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 97
Εν περιλήψει… συμπερίληψις
Στην ανατολή του
καινούργιου χρόνου, ένα άγραφο βιβλίο, με ετικέτα τη νέα χρονολογία στο
εξώφυλλό του, βρίσκεται μπροστά μας. Θα καταγραφούν σ’ αυτό όσα θα συμβούν στη ζωή μας, στην κοινωνία
μας, στην πατρίδα μας και στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Κανένας δεν ξέρει ποια και
πόσα γεγονότα θα αποτυπωθούν στις σελίδες του. Γι’ αυτό και κάθε φορά το υποδεχόμαστε
και το παραλαμβάνουμε δίνοντας και παίρνοντας ευχές για ό,τι καλύτερο.
Γνωρίζουμε πως ο χρόνος κυλάει αδιάκοπα και δεν κόβεται, όμως, έχουμε και την ανάγκη να νιώσουμε ότι μας δίνεται η ευκαιρία μιας νέας αρχής. Τι πιο φυσικό από το να βρίσκουμε μια τέτοια ευκαιρία και στην αρχή του νέου έτους;
Ακριβώς έτσι, υποδεχτήκαμε και το 2024. Όμως,
ακόμη κι από την πρώτη μέρα του
διαπιστώσαμε ότι ο χρόνος μπορεί να
άλλαξε, αλλά, τίποτε δεν άλλαξε... Οι ίδιες θλιβερές ειδήσεις κυριαρχούν στην
καθημερινότητα. Πόλεμοι, εγκληματικότητα, βία, ανασφάλεια, ακρίβεια… Αυτή η
πραγματικότητα εγκαταστάθηκε για τα καλά, σαν μια πυκνή ομίχλη που αναβαθμίζει τη συνθήκη από το «ορατότης μηδέν» στο «ορατότης υπό το μηδέν»…
Βέβαια, το έτος ούτε φέρνει ούτε ευθύνεται για τα γεγονότα που συμβαίνουν κατά τη διάρκειά του. Αλλού βρίσκονται οι αιτίες και οι ευθύνες (πολλές φορές και σ’ εμάς τους ίδιους). Ωστόσο, ειδικά τα δυσάρεστα, δε διστάζουμε να τα χρεώσουμε στο έτος, στη γρουσουζιά του ή επειδή έτυχε δίσεκτο. Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, που έλεγε κι ο Δημήτρης Καμπούρογλου: «Όλοι βρίζουν την θάλασσαν, ενώ πταίει ο άνεμος».
Ήδη πέρασε ο Ιανουάριος
και βρισκόμαστε στον Κουτσοφλέβαρο, οπότε έχουμε αρκετά δείγματα γραφής και γι’
αυτόν τον ενιαυτόν (και τον κακό μας τον καιρόν…), ώστε σε συνδυασμό με διάφορα
προαναγγελθέντα να περιμένουμε κι άλλα χειρότερα.
Όμως, το
Καφενείο δεν είναι Καζαμίας να σας ενημερώνει εκ των προτέρων γι’ αυτά, αλλά
μια πρόβλεψη θα την καταθέσει: η λέξη συμπερίληψη,
που έγινε της μόδας τα τελευταία χρόνια, φέτος θα αποκτήσει τη μεγαλύτερη
εμπορική της αξία…
Συμπερίληψη!...
Συμπεριληπτική κοινωνία, συμπεριληπτικό σχολείο και εκπαίδευση όπου θα
συμπεριλαμβάνεται και η εκπαίδευση για την αειφόρο συμπεριληπτικότητα (δεν κάνω
πλάκα…). Συμπεριληπτική συμπερίληψη… εν περιλήψει συμπερίληψις… Όλα συμπεριληπτικά. Απορώ, γιατί δεν έκανα
ακόμη το Καφενείο συμπεριληπτικό!...
Συμπερίληψη!!! (με τρία θαυμαστικά)… Τι είπε, ρε, ο μεγάλος!!! (άλλα τρία…).
Συμπερίληψη: «Βρήκαν οι άπλυτοι νερό
κι οι άλουστοι σαπούνι». (παροιμία)
Ρεκόρ
και πρωτιές
Υποδέχονται οι άνθρωποι τον νέο χρόνο στις πλατείες με τα βεγγαλικά (τα οποία θα πληρώσουν στα δημοτικά τέλη, για να μην ξεχνιόμαστε), τα ιπτάμενα φαναράκια με τις ευχές και με άλλες πολλές... αμερικανιές. Την ίδια στιγμή άλλοι άνθρωποι είναι κρυμμένοι στα καταφύγια και σε καταυλισμούς, για να γλυτώσουν από τις βόμβες και τους πυροβολισμούς...
(Αρκάς)
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 96
Παράκληση
Παρακαλώ να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, μη
μου προγκήσετε τα πρόβατα!... Χάσαμε τον πόλεμο, μη χάσουμε και τα πρόβατα!...
Μη θορυβείτε! Μην κάνετε απότομες κινήσεις! Μην
ομιλείτε δυνατά! Κοντολογίς μην κάνετε σάλαγο και μου τα σαλαγήσετε!...
Μία
από τα ίδια…
Πλησιάζουμε προς τη λήξη του έτους. Άλλοι θα
κάνουν απολογισμούς, άλλοι θα μαστορεύουν προϋπολογισμούς κι άλλοι θα ψάχνουν
λύσεις κι απαντήσεις στους ατομικούς τους συλλογισμούς.
Το Καφενείο προσαρμόζεται (όσο μπορεί) σ’
αυτή την κατάσταση, επιχειρώντας (με την υποκειμενική του ανάγνωση) την
ερμηνεία των πραγμάτων και των γεγονότων… Μόνο που δεν έχει και μην περιμένετε
απαντήσεις στις εύκολες ή δύσκολες ερωτήσεις σας! Άλλωστε, υπάρχουν άλλα
μαγαζιά, τα οποία μπορούν να σας τις πουλήσουν πρόθυμα και σε χαμηλές τιμές,
αρκεί να δηλώνετε πελάτες τους…
Στον χρόνο που ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες,
διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά ότι: «όλα τριγύρω
αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», που έλεγε ο Νίκος Παπάζογλου ή ότι και
φέτος είχαμε: «μία από τα ίδια», από ελαφρώς
έως πολύ χειρότερα που θα συμπλήρωνε κι ο καφετζής.
Έτσι, δικαιολογώ και τον σημερινό τίτλο με τη
γνωστή παροιμία του Γιάννη. Ωστόσο, για να μη μας βγει κι ο Γιάννης αυτοδύναμος
με συντριπτική νίκη (πόσους συντριπτικούς ν’ αντέξουμε!...), θα κλείσω το παρόν
με την άλλη παρόμοια παροιμία: «Τα ίδια, Παντελάκη
μου, τα ίδια, Παντελή μου» κι όποια θέλετε… ψηφίζετε…
Αυτοδιοικητικές
εκλογές και άλλα τινά…
Με συγχωρείτε που σας οδηγώ πάλι στις κάλπες
για να ψηφίσετε παροιμίες, αλλά, αν δίνατε σημασία στις παροιμίες, δε θα
ψηφίζατε αυτούς που ψηφίσατε…
Δεν ξέρω τι προσδοκίες είχατε στο 2023, όμως,
μη μου πείτε πως έχετε παράπονο από εκλογές… Από μαθητές είχατε να βρεθείτε
τόσο συχνά στο σχολείο του χωριού σας. Υπομονή!... Καιρός είναι, θα περάσει και
θα ξαναπάτε του χρόνου στις ευρωεκλογές. Βλέπετε, πρέπει να ψηφίζουμε κι αυτούς
που θα πάνε στην ευρωβουλή, έστω κι αν κάποιοι μας έκαναν ρεζίλι και στο εξωτερικό.
Για τις εθνικές εκλογές τα σχολιάσαμε, ήδη
απολαμβάνουμε τα αποτελέσματα των επιλογών μας, κυτίον παραπόνων δεν υπάρχει
ούτε προβλέπεται… Ξανά συνιστώ: υπομονή!…
Ας ρίξω μια ματιά στα πρόβατα, πριν αλλάξω
σελίδα κι ας πούμε πια για τις αυτοδιοικητικές! Όποιος βαριέται τις περασμένες
ειδήσεις, μπορεί να αποχωρήσει.
Έγιναν οι εκλογές στις 8 και 15 Οκτωβρίου σε
δυο συνεχόμενες Κυριακές. Πρώτη επίπτωση: μας χάλασαν και το κυνήγι. Αυτός που
θα πήγαινε να ψάξει για ντορό και σκαψίματα αγριογούρουνων, ήταν υποψήφιος και
έψαχνε για ψήφους κι ο άλλος που είχε τα σκυλιά και έμπαινε παγάνα, τον έβαλαν
εφορευτική επιτροπή. Χώρια που και η ομάδα ήταν διχασμένη ως προς τις
προτιμήσεις της για τον δήμαρχο. Γίνεται χωριό έτσι;
Οι εκλογές κάποτε τελειώνουν. Όσοι δεν
εκλέγονται… κλαίγονται. Οι νικητές χαίρονται, πανηγυρίζουν τη νίκη τους (ιδίως,
αν είναι συντριπτική) και ρίχνουν κι ένα ευχαριστήριο με τις τελευταίες
μεγαλοστομίες τους, διότι την επαύριον αρχίζουν τα ζόρια… και τα ζόρια αυτά δεν
είναι παίξε-γέλασε…
Γέμισε η χώρα από «μεγαναπολέοντες», οι
οποίοι αγνοούν το επερχόμενο «Βατερλώ» τους και (δυστυχώς) το «Βατερλώ» που
οδηγούν τον τόπο τους.
Γέμισε ο τόπος από καλαμοκαβαλάρηδες που
κάνουν παρέλαση, ανυποψίαστοι ότι γίνονται του κόσμου ο περίγελος.
Παιδιά, αφιππεύσατε των καλάμων!... Διότι
κάλαμοι είναι, μπορεί να σπάσουν και να έχουμε ατυχήματα…
Ουδείς μη εκλεγμένος απαξιώνεται, ουδείς
εκλεγμένος αποκτά μόνο για την εκλογή του αξία… Άλλωστε, είναι γνωστό παλαιόθεν
ότι πολλές φορές συμβαίνει να είναι: «Οι καπετάνιοι στο
κουπί κι οι ναύτες στο τιμόνι». Επίσης, η κάλπη δεν είναι «κολυμβήθρα
του Σιλωάμ» για κανέναν, δε δίνει ποτέ απόλυτη αποδοχή ή έγκριση πεπραγμένων
ούτε δίνει λευκή επιταγή με την εντολή της.
Εκτός αυτών, να μη σας διαφεύγει και του Ζωρζ
Κλεμανσώ η άποψη: «Στην
πολιτική, διαδέχεται κανείς ηλίθιους και αντικαθίσταται από ανίκανους».
Επιτέλους, να κι ένας Γιωργάκης που του κόβει
το κεφάλι!…
Βέβαια, για όλα αυτά και πάντοτε την πρώτη ευθύνη την έχουμε συλλογικά εμείς οι πολίτες. Δικές μας είναι οι επιλογές και δικαιολογίες δε σηκώνω…
Ο Γιάννης Αγιάννης πήγε φυλακή για ένα καρβέλι ψωμί.
Άλλος αμάρτησε για
μια τυρόπιτα.
Κι άλλος ψήφισε για ένα τσουβάλι τσιμέντο στη ρούγα του (τοιούτος ψηφοφόρος, τοιούτον πολιτικόν…).
Όμως, έχουν και οι εκλογές
τα θετικά τους:
Πρώτον, εκλέγονται και
καλοί πολιτικοί. Δεν είναι όλοι σκάρτοι κι επικίνδυνοι. Γι’ αυτό δεν είναι και
σωστό να τους τσουβαλιάζουμε όλους μαζί.
Δεύτερον, χάνουν κάποιοι και αποφεύγουμε ή περιορίζουμε το κακό. Δεν το λες και λίγο…
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 12
Δε
θα είμαι υποψήφιος
Προς όλους τους Αργιθεάτες
Ανακοινώνω σήμερα ότι δε θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Γνωστοποιώ
την απόφασή μου αυτή, που είναι αποτέλεσμα αλλοπρόσαλλης και επιπόλαιης σκέψης
αλλά και ανύπαρκτου προβληματισμού, στην ίδια θέση και με τα ίδια τυπογραφικά
στοιχεία, όπως επιτάσσει η δημοσιογραφική δεοντολογία. (Χειροκροτήστε με γιατί,
αν δε σας το ’λεγα, ούτε που θα γνωρίζατε πως υπάρχει και τέτοια δεοντολογία,
όπως δε γνωρίζετε κι αν είχαν φέτος οι κρανιές κράνια κι οι κράταιγοι
τσάπουρνα).
Η σημερινή ανακοίνωση είναι το τέλος μιας πορείας που δεν ξεκίνησε ποτέ. (Τουλάχιστον γλυτώσαμε τις σόλες απ’ τα παπούτσια. Κάτι είναι κι αυτό!).
Μην κλαίτε που φεύγω, μη λυπάστε, ως αύριο θα με ξεχάστε…
Γνωρίζω πόσο σας συγκλονίζει αυτή η εξέλιξη.
Γκρεμίζονται οι ελπίδες και τα όνειρα που εναποθέσατε στην υποψηφιότητά μου και
κατανοώ το γοερό κλάμα σας. Όμως, μη στεναχωριέστε! Ο Μενέλαος αναστηλώνει κι
απ’ αυτά. Ήδη περιφέρεται μαζί με τον Αντώνη Κοσσυβάκη και τον Χρήστο Καπερώνη
στα χωριά των Τζουμέρκων και κάνει αναγκαστική επιστράτευση στους φημισμένους
Τζουμερκιώτες μαστόρους, καλφούδια και τσιράκια τους. Σε λίγο θα γίνεται στη
Γέφυρα Κοράκου συναυλία από τσιόκια,
σκεπάρνια και μυστριά. Η επίσκεψη Σπίρτζη άνοιξε τον δρόμο για το μεγάλο έργο.
Οι υποσχέσεις που έδωσε, παραλίγο να φράξουν
τον Αχελώο και να γίνει το φράγμα σε μια μέρα. Δικαίως θα του γράψει κι ο
Μήτσιος τον σπιρτζοΰμνιον ύμνον. Και μετά θα του τον ψάλλει…
Τέλος τα κλάματα! Το Καφενείο το ’χουμε για να γελάμε, όχι να κλαίμε…
Γιατί αποχωρώ…
Για να φτάσω στην ανάκληση της υποψηφιότητας,
μόλις μια βδομάδα μετά την αναγγελία της, πολλοί ήταν οι λόγοι που με ανάγκασαν
και συνέβησαν πολλά. Ο λαός δικαιούται
να γνωρίζει και πρέπει να μάθει, κυρίως αυτά που δεν τον ενδιαφέρουν, ενώ αυτά που τον ενδιαφέρουν, καλά είναι να μην τα γνωρίζει.
Πρώτον. Όταν έγινε
γνωστή η υποψηφιότητά μου, δημιουργήθηκε μια πρωτοφανής αναστάτωση στη χώρα.
Εκατομμύρια πολίτες έσπευσαν στα ΚΕΠ και ζητούσαν επίμονα μεταδημότευση για
Αργιθέα, για να με ψηφίσουν. Στο ΚΕΠ Ανατολικής Αργιθέας για παράδειγμα η ουρά
ξεκινούσε απ’ τα Πετρίλια και έφτανε στα Στουρνέα. Ο Βασιλός στις Γούρνες έκανε
τον μεγαλύτερο τζίρο από τότε που άνοιξε.
Ρωτάτε και τη Βάσω στο ΚΕΠ να σας πει. Την
πόνεσε το χέρι να πρωτοκολλάει αιτήσεις. Τον Βασιλό μην τον ρωτάτε, μπορεί να
θέλει να κρύψει και τίποτε απ’ την εφορία. Κατεπειγόντως άνοιξε πάλι για τον
ίδιο λόγο και το ΚΕΠ Αργυρίου.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα δεν ήξεραν τι να
κάνουν. Το θέμα ήρθε σε προ ημερησίας διάταξης συζήτηση. Ο Αλέξης είπε πως τα
σκυλιά προχωρούν κι ας ουρλιάζει το καραβάνι. Ο Κυριάκος ότι θα ακυρώσει τον
νόμο Κατρούγκαλου. Η Φώφη μίλησε επ’ ευκαιρία για τον τυφώνα Ξενοφώντα και
ζήτησε την απομάκρυνση του Ξενοφώντα Κουτή απ’ την Αθήνα. Ο Κουτσούμπας είπε να
αντισταθούμε στα ξένα και ντόπια κεφάλαια και να καταργήσουμε τα κεφαλαία γράμματα.
Οι άλλοι αρχηγοί κομμάτων, των μπαίνω δεν
μπαίνω στη Βουλή, δεν ξέρω τι είπαν. Πετάχτηκε κάποια στιγμή ο Κουβέλης (νόμιζε
ότι είναι ακόμη αρχηγός) και είπε πως δεν τον πειράζει αν γίνει όλη η Ελλάδα
ένας δήμος (δήμος Αργιθέας), αρκεί να διοικείται από ένα δημοτικό συμβούλιο σε
προοδευτική κατεύθυνση.
Τους άκουγε ο Παυλόπουλος που ήταν όλοι εκτός
θέματος, μαύρισαν τα μαλλιά του απ’ την οργή και κοκκίνισε σαν τον
Ομπράντοβιτς, όταν τρώει καλάθι απ’ τον Σπανούλη. Με πήρε τηλέφωνο…
─ Σε
παρακαλώ, Γιάννη, μου είπε, ανακάλεσε την υποψηφιότητά σου. Είναι η χώρα ένα απέραντο φρενοκομείο, ας μη γίνει και ένα απέραντο δημαρχείο.
─ Πρόεδρε, θα
το σκεφτώ, θα ρωτήσω και τον Αχιλλέα και θα σου απαντήσω.
Σκέφτηκα τότε διάφορα… Αν χαλάσει, λέω, το νερό στην Κoρνοφωλιά Έβρου, πρέπει να στείλω τον Κώστα Πέτσα και τον Βαγγέλη Μόσκοβο για να το φκιάσουν. Ο Κώστας θα φύγει ξυρισμένος και θα γυρίσει μετά από έναν μήνα με μια πιθαμή μούσι, ο Βαγγέλης δεν πετυχαίνει να ξαναγυρίσει, το πιθανότερο είναι να περάσει στην Τουρκία, θα τον πιάσουν και θα μας εκβιάζουν πάλι τα μεμέτια: «Δώστε μας τους οχτώ, να πάρετε το Βαγγέλη». Τι τους απαντάς;...
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 91
Οδύνη και ωδίνες
Το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών σκόρπισε την οδύνη σ’ ολόκληρη
τη χώρα. Απέραντη θλίψη… Η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη και οι Έλληνες όπου γης
πενθούν τους αδικοχαμένους από τη σφοδρή σύγκρουση των τρένων. Ωστόσο, το πικρό
ποτήρι του θανάτου θα μείνει μόνιμα στα χείλη εκείνων που έχασαν τους
αγαπημένους τους και που θα ζήσουν πια με τον υπέρτατο πόνο του βίαιου αποχωρισμού. Η κοινωνία συγκλονισμένη αναζητά
απαντήσεις, για το πώς φτάσαμε σ’ αυτό το μεγάλο κακό…
Δεν ξέρω και δεν είμαι αρμόδιος να επιμερίσω και να αποδώσω ευθύνες σε
κανέναν. Υπάρχουν άλλοι να το κάνουν αυτό. Όμως, δεν είμαι και σίγουρος ότι θα
γίνει. Κάθε φορά που έχουμε ένα παρόμοιο γεγονός, ακούμε ότι το μαχαίρι θα
φτάσει στο κόκαλο. Κόκαλο δεν είδαμε ποτέ, όλο σε ψαχνό βρισκόμαστε και
μοιρολατρικά προσμένουμε το επόμενο κακό. Ούτε να το προβλέψουμε μπορούμε ούτε
να το αποτρέψουμε. Ένα είναι το βέβαιο: ό,τι και να γίνει τώρα, θα είναι
ανώφελο για όσους έχασαν τη ζωή τους και για τις χαροκαμένες οικογένειές τους.
Κάθε γεγονός που συμβαίνει έχει την αιτία του ή τις αιτίες του, προφανώς
και το συγκεκριμένο. Είναι εύκολο να
διακρίνουμε και να κρίνουμε εκείνους που έχουν τις άμεσες ή έμμεσες ευθύνες,
στη θέση των οποίων κανένας δε θα ήθελε να είναι. Όμως, θεωρώ ότι όλοι έχουμε
το μερίδιό μας στη συλλογική ευθύνη, για όσα γίνονται στη χώρα μας και στην
κοινωνία μας. Η ανοχή πολλών πραγμάτων προκαλεί ή προετοιμάζει επί της ουσίας
τα δυσάρεστα και μετατρέπεται σε ενοχή.
Εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί στην πατρίδα μας μια νοσηρή νοοτροπία,
η οποία διαπερνά πολίτες και πολιτικούς
και είναι η απαρχή πολλών δεινών. Όσο αυτή η νοοτροπία θα κινείται ως αόρατος
εχθρός και θα παραμένει ανίκητη, η κοινωνία θα είναι σαν τον σκύλο που κυνηγάει
ανεπιτυχώς την ουρά του και αρκετές φορές (πάλι σαν τον σκύλο) θα γλείφει τις
πληγές της.
Χωρίς να καταπολεμηθούν χρόνιες παθογένειες, η επιπολαιότητα, η ανευθυνότητα, ο ωχαδερφισμός, ας μην περιμένουμε τίποτε καλύτερο για το σήμερα και το αύριο. Όπως πριν τη γέννηση υπάρχουν οι ωδίνες τοκετού, έτσι και για να γεννηθεί το κάθε καινούργιο, η καλύτερη κοινωνία, χρειάζεται να υποστούμε όλοι τις απαραίτητες ωδίνες…
Διαπιστώσεις
Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικόν (κάπως έτσι, το ’πε ο Αριστοτέλης).
Ο άνθρωπος είναι ον καταναλωτικόν (ακριβώς έτσι, το λέει ο καφετζής).
Ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια (διαπίστωσε κάποτε ο Γιώργος Σεφέρης). Και πού να ’βλεπε τα σημερινά!... Γιώργο, άλλοι στη ζωή με δυσκολίες πορεύονται κι άλλοι τριγύρω τους τα πάντα εμπορεύονται. Έμποροι των εθνών… Έμποροι των ιδεών… Έμποροι των καημών… Έμποροι των ονείρων… Όχι, άλλοι έμποροι!...
Ανάγκη δεν έχουμε τις ισχυρές εταιρείες, τις ισχυρές κοινωνίες έχουμε ανάγκη…
Πόσα δίνετε, να σταματήσω να γράφω; Τι είπατε;... Κανείς δε μιλάει;... Κατάλαβα, δε δίνετε τίποτε. Υποψιάζομαι ότι με... γράφετε κανονικά και δε διαβάζετε αυτά που γράφω. Δεν πειράζει, συνεχίστε να διαβάζετε (και να ακούτε) αυτούς που σας... γράφουν, αλλά εσείς εξακολουθείτε να τους εμπιστεύεστε...
Πόσα δίνετε, να μην κατέβω για
δήμαρχος; Γιατί έτσι και κατεβώ και προπαντός αν εκλεγώ, θα τρέχετε και δε θα
σώνετε. Μαύρος όφις που σας έφαγε!... Παρακαλώ, μην το εκλαμβάνετε ως απειλή,
αφού και με τους άλλους που εκλέγετε τα ίδια παθαίνετε...
Πόσα δίνετε, να μη
σας κάνω αντιπολίτευση ή να μη σας κάνω σοβαρή αντιπολίτευση;
Πόσα δίνετε, για να συγκεντρώσω το ποσόν που χρειάζομαι να πληρώσω τον λογαριασμό φυσικού αερίου; Διαφορετικά, σας βλέπω στο εξής μέσα στο Καφενείο να βαράτε τα δόντια... απ’ τη συγκίνηση...
ή, ή, ή...
Εκλογική χρονιά το 2023 κι όπως αντιλαμβάνεστε είμαστε σε προ-εκλογική περίοδο. Είναι ανάγκη να προ-ετοιμαστούμε και προ-ληπτικά σας υπενθυμίζω ότι:...
Γράφει ο
Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 90
Έχουμε δίκιο
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα κοινό στοιχείο: έχουμε
δίκιο!... Όλοι έχουμε δίκιο.
Ακόμη και τότε που έχουμε άδικο... Προπαντός όταν έχουμε άδικο!... Διότι τότε ο
καθένας μας νομοθετεί τη δική του δικαιοσύνη και επιστρατεύει όσες το μυαλό του
ξεφουρνίζει δικαιολογίες...
Οι δικαιολογίες χρησιμοποιούνται πάντοτε, για
να υποστηρίξουν τις πράξεις μας και να μας βγάλουν από κάποια δύσκολη θέση.
Ανήκουν στα ξεστριμώγματος σημαντικά όπως
θα έλεγε κάποιος φιλόλογος, αν τον στριμώχνατε καταλλήλως...
Δικαιολογίες, λέγω, είναι τα λόγια και οι
επικαλούμενοι λόγοι περί του δικαίου μας (δηλαδή, να ’χουμε να λέμε), αλλά,
κυρίως, όταν μ’ αυτά προσπαθούμε να κρύψουμε τα λάθη μας, τις ευθύνες μας κι όταν έχουμε
άδικο τις ενοχές μας...
Μπορεί οι δικαιολογίες να είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις», όμως, επειδή δεν ξέρω ποιοι είναι αθώοι και ποιοι ένοχοι, τις δέχομαι ανωμοτί όπως θα ’λεγε κι ο Μπάμπης ο δικαστής, που σημαίνει: σας πιστεύω μην ορκίζεστε!... Τις δέχομαι είπα, δεν είπα τις αποδέχομαι... Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι να τις αποδέχονται εκείνοι στους οποίους τις σερβίρετε και...
Γράφει
ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 89
…καν ο κόσμος άλλαξε
Κομμένη στα δυο, σας τη σερβίρω σήμερα την
πρώτη παροιμία. Μισή πάνω απ’ τον χιονισμένο κέδρο και την άλλη μισή αποκάτω. Μη
μου πείτε ότι σας ενοχλεί αυτό!... Άλλοι σας έκοψαν μισθούς και συντάξεις, η
κομμένη παροιμία θα σας πειράξει;… (Ευτυχώς, δεν έκοψα και τη δεύτερη, ώστε να
βρεθεί αλλού το συνάχι κι αλλού η πανούκλα, να γίνει επικίνδυνη διασπορά και να
μην ξέρεις από πού να φυλαχτείς…). Μήπως και τα αναδρομικά σε δόσεις δεν τα
παίρνετε; (όταν τα παίρνετε και πάντοτε τότε που βολεύει αυτούς που τα δίνουν,
στην ανομολόγητη προσπάθειά τους να σας εξαγοράσουν με τα λεφτά σας, για να
τους ψηφίσετε…). Τέλος πάντων... ας είναι κι έτσι!...
Έρχονται στιγμές που δεν ξέρεις τι σου γίνεται, μ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Ακατανόητα πράγματα, τα οποία σου φυτεύουν τη βασανιστική αμφιβολία στη σκέψη σου: ή εγώ δεν είμαι εγώ ή ο κόσμος άλλαξε... Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, για να τις παραβλέψεις. Ο κόσμος γυρίζει ανάποδα, λέμε! Απ’ τις πολλές περιστροφές σε πιάνει ναυτία (δεν έχεις και δραμαμίνες τώρα με την έλλειψη φαρμάκων) και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι το στραβό και ποιο το ίσιο. Αναγκάζεσαι συνέχεια να στύβεις το μυαλό σου και προσπαθείς να δώσεις κάποια πειστική εξήγηση στα ανεξήγητα...
Γράφει
ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 88
Ανηφόρες – κατηφόρες
Από τον Ηράκλειτο δανείστηκα τον σημερινό
τίτλο του Καφενείου. Βλέπετε οποίαν θυσίαν υφίσταμαι για τον καφέ σας; Και να
ήταν μόνο ο τίτλος, μικρό το κακό… Εκτός του νερού που είναι από τη βρύση μου,
τα υπόλοιπα υλικά (καφοζάχαρες) είναι κι αυτά δανεικά και χρωστούμενα. Αλλά, τι
θέλετε να κάνει ένας πτωχός πλην τίμιος καφετζής; Σε μια χώρα που βαδίζει
σταθερά στο δόγμα: «δανεικά, κυρά, τ’ αλεύρι, δανεικό και το προζύμι», εθίζονται
και οι πολίτες, γι’ αυτό καταφέραμε να έχουμε υψηλό δημόσιο αλλά και ιδιωτικό
χρέος. Βέβαια, ο Ηράκλειτος δεν έχει πια
την αξίωση να του επιστρέφω τα δανεισθέντα, αφού έχει παραιτηθεί προ πολλού από
τα πνευματικά του δικαιώματα. Η χώρα, όμως, έμπλεξε για τα καλά. Αντί να
καταφεύγει κι αυτή στον Ηράκλειτο, για να αποφεύγει κάποιες κακοτοπιές, πήγαινε
και δανειζόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στις αγορές... Ωστόσο, δε μας
τρομάζει ο δανεισμός… Μαθημένοι από χρόνια, ξέρουμε τι να κάνουμε: παίρνουμε νέα δάνεια και πληρώνουμε τα παλιά… Τέλος
πάντων… συνιχάου κι πάμι παρακάτ’, γιατί κοντεύω να βγω εκτός θέματος…
«Οδός άνω και κάτω μία» είπε, μεταξύ πολλών άλλων γνωμικών, ο αρχαίος αυτός φιλόσοφος. Δηλαδή:...
