ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 19 - Καλπάζοντας προς τις κάλπες

Να νοσταλγείς τον τόπο σου  ζώντας στον τόπο σου,

τίποτα δεν είναι πιο πικρό.

Γ. Σεφέρης

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  19

 

Ακατάλληλον για κατάλληλους

 
  Ζητείται καταλληλόμετρον, αγαπόμετρον, πιεσόμετρον και πάσα άλλη συσκευή που έχει δεύτερο συνθετικόν το μέτρον. Αναζητείται και το «παν μέτρον άριστον» κι άμα το βρείτε γράψτε μου!… Έχει χαθεί και η μπάλα κι όποιον πάρει η μπάλα…

  Στο πρώτο Καφενείο έγραφα: «Στην Αργιθέα κανείς δεν περισσεύει, αλλά και κανέναν δεν έχει ανάγκη η Αργιθέα. Ο διχαστικός λόγος δε συμβάλλει ποτέ στο καλό της. Με θλίβει το νέο που έρχεται με τη χειρότερη εκδοχή του παλιού».

  Στο τρίτο Καφενείο σημείωνα ότι τα γραπτά μένουν, δε λύνουν κανένα πρόβλημα όταν κηρύττουν το μίσος και δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και παρακαλούσα να μπει ως προβληματισμός σε όλους όσους γράφουν να διπλοσκέφτονται αυτά που γράφουν. Σήμερα είμαστε πάλι στο «βάλτα να τα ξαναρμέξουμε».

  Παρακαλώ για άλλη μια φορά όσους γράφουν, να γνωρίζουν τουλάχιστον το νόημα των λέξεων και των φράσεων που γράφουν. Να γνωρίζουν επίσης το: «όποιος πάει στον μύλο, ακούει και τα βαρδάλια». Επαναλαμβάνω ότι...

δε θέλω να γράφω εναντίον κανενός Αργιθεάτη, αλλά δεν έκανα και όρκο. Ας μην «απλώνει το αυτί» ορισμένων… Στις νεοφανείς αντιλήψεις «ή εμείς ή εσείς» θα υπάρχουν απαντήσεις. Διαχωρισμός σε εχθρούς και σωτήρες δε θα περάσει…

  Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο καθένας έχει δικαίωμα, όταν επικοινωνεί με τους δικούς του προφορικά ή γραπτά, να λέει και να γράφει ό,τι θέλει. Όταν ο λόγος γίνεται δημόσια, τα πράγματα αλλάζουν κι ο καθένας παίρνει την ευθύνη του. Ο γραπτός λόγος έχει διπλάσια ευθύνη, γιατί μπορείς να τον ξανακοιτάξεις, πριν τον δημοσιοποιήσεις. Όποιος, επίσης, προσυπογράφει και σχολιάζει θετικά ένα γραπτό που κυκλοφορεί σημαίνει ότι συμφωνεί και το εγκρίνει. Τελεία και παύλα!

  Κάτι ακόμα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός πολιτών και πολιτικών. Ο πολίτης επιλέγει και δίνει την ιδιότητα στον πολιτικό. Επομένως, πολιτική ασκεί κι ο πολίτης με τις θέσεις του, δια της ψήφου του και με τη συμπεριφορά του. Ας μη θέλουμε τον πολιτικό να αίρει τις ατομικές και συλλογικές μας αμαρτίες (δεύτερη υπεράσπιση των πολιτικών στο Καφενείο ου καφετζή σοφού…).

  Είναι η Αργιθέα ο τόπος των ακατάλληλων; Ποιος έχει το καταλληλόμετρον και πώς λειτουργεί αυτό το εργαλείο; Ναι, έχει κι ο Σέλιπος τις ευθύνες του κι ο Αμύνανδρος με τον Αργίθεο (αυτός κι αν έχει…) που έμεινε στάσιμος ο τόπος (ακριβώς απέναντι απ’ τη Βρεστενίτσα), αλλά παίρνανε την εξουσία απ’ τον πατέρα τους. Στα νεώτερα χρόνια τους επιλέγουμε εμείς. Ουδείς μας επιβλήθηκε με το ζόρι. Πώς κρίνονται έτσι αυθαίρετα και εντελώς απαξιωτικά οι επιλογές των Αργιθεατών; Πώς γίνεται κατάλληλοι άνθρωποι να ψηφίζουν ακατάλληλους τόσα χρόνια; Πώς γίνεται από ακατάλληλους γονείς να γεννιούνται κατάλληλα παιδιά;

  Το αγαπόμετρον του τόπου είναι άλλο εργαλείο; Να το δανειστώ για λίγο να κάνω  κι εγώ έναν έλεγχο, είμαι δεν είμαι πολιτικός, μήπως αγαπώ λιγότερο και δεν το ξέρω τον τόπο όπου γεννήθηκα σε μια καλύβα, μιας και δε συμφωνώ ποτέ με την εκδοχή της «τελευταίας ελπίδας» και με τους εκάστοτε ελπιδοφόρους της; Να κάνω χρήση και του αγωνιστόμετρου να δω αν αγωνίστηκα γι’ αυτόν τον τόπο, τώρα που έχω και το πρότυπο του πραγματικού αγωνιστή;

  Στη δημοκρατία, ευτυχώς ή δυστυχώς, το δελτίο καταλληλότητας το δίνουν οι πολλοί, οι οποίοι ψηφίζοντας επιλέγουν κάθε φορά  αυτούς που κυβερνούν. Ευτυχώς, σίγουρα, δεν αποφασίζει ο οποιοσδήποτε ένας, για να τους επιλέξει με λογική Προκρούστη και Σκίρωνα.  

  Η Αργιθέα υπάρχει  εδώ και χιλιάδες χρόνια (απέναντι στη Βρεστενίτσα, το ’παμε). Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι και έργο των ανθρώπων της, κατάλληλων ή ακατάλληλων. Στη δική μου μνήμη, ισχυρή προβάλλει πάντοτε η εικόνα της ζαλικωμένης αργιθεάτισσας γυναίκας στις στράτες της και στα απότομα γιδόστρατα, τα ροζιασμένα χέρια των αντρών και τα σκαμμένα τους πρόσωπα. Είναι αυτοί που άνοιξαν δρόμους με την προσωπική τους εργασία, που κράτησαν με χιλιόμετρα τοίχων το λιγοστό χώμα της, για να κάνουν τα χωράφια της ανάγκης, που έστησαν σπίτια, σχολεία κι εκκλησιές, γεφύρια και βρύσες. Κάθε γενιά με τους δικούς της όρους και με τα λάθη της ασφαλώς, αποτύπωνε την παρουσία της και έδινε στην περιοχή μας τη σημερινή της μορφή.

  Κανένας δεν μπορεί να τσουβαλιάζει με φασίζουσα γενίκευση ως ακατάλληλους, που δεν αγαπούν τον τόπο τους και επιδιώκουν μόνο το προσωπικό όφελος, τους ανθρώπους της περιοχής μας. Πώς γνωρίζει, εκείνος  που το κάνει, ότι αυτούς που προτείνει δεν είναι το ίδιο ακατάλληλοι και με τις ίδιες υστεροβουλίες;

  Ας εγερθούν, λοιπόν, οι εν τοις μνημείοις, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Και αυτοί που διοίκησαν και αυτοί που τους επέλεγαν. Ας βάλουν και κάναν σοβαρό δικηγόρο (προτείνω μεταξύ Κούγια και Λυκουρέζου). Οι ζώντες ας κάνουν τα κουμάντα τους, ας πάρουν θέση απέναντι σε ανάλογα φαινόμενα κι ας πάρουν τις αποφάσεις τους…

  Πιθανότατα να στεναχωρήσω φίλους, αλλά θέλω  να τους πω: δε θα χάσουμε και τις ψυχές μας για τις εκλογές… 

Καλπάζοντας προς τις κάλπες

  Τον Μάη του 2019  θα στηθούν κάλπες. Πόσες; Μπορεί τέσσερις,  μπορεί και πέντε.

Πολλές! Πάρα πολλές! Θα μας στοιχίσουν πολύ, δε μας συμφέρει… Καλύτερα να μη συμμετέχει η Αργιθέα! Έχουμε κάπου 25 εκλογικά τμήματα, επί 5 θέλουμε 125 κάλπες, επί  100 ευρώ συν μεταφορικά μην τις είδατε καμιά εικοσαριά χιλιάδες ευρώ.

  Το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει επειγόντως να αποφασίσει τι θα κάνουμε. Φτηνή λύση φαίνεται να είναι να πάρουμε τίποτε παλιές κυψέλες και να τις μετατρέψουμε σε κάλπες, καρφώνοντας κλάπες στην ανοιχτή πλευρά τους. Άλλη λύση είναι να πάρουμε πέντε κάλπες να τις βάλουμε στην καρότσα του αυτοκινήτου του δήμου και να περνάει ο Πέτσας από κάθε χωριό να μαζεύει τις ψήφους μας. Μπορούμε ακόμη να πάρουμε καινούριους κάδους απορριμάτων να τους χρησιμοποιήσουμε για την εκλογική ανάγκη και να μας μείνουν μετά, ώστε να έχουμε και κάποιο όφελος.

  Εκτός αυτού, οι πολλαπλές εκλογές θα έχουν κι άλλες δυσκολίες. Θα πααίν’ς στου ικλουγικό κέντρου, θα μπαίν’ς στου παραβάνι, θα βγαίν’ς, θα πιτάς του φάκιλου στ’ν κάλπη, θα σι ματαφουρτώνουν ψηφουδέλτια, πάλι στου παραβάνι, μιτά πάλι όξου, θα σο’ ’ρθει λιγουθυμιά, άμα δεν πάρ’ς κουντά σ’ λίγου ψουμουτύρι να φας πέντι χαψιές… 

  Θα ξικαμπάει η γριά κι θα να ’νι ζουμένη ψηφουδέλτια σαν τζιχαντιστής… Προυτού μπει μέσα να ψηφίσει θα ματαλέει που έχει του κάθι ψηφουδέλτιου, για να σιγουρέψουν αν τα ’μαθι: «Στου  διξί του πουδάρι μέσα στ’ν κάλτσα έχου τουν τουπικό πρόϊδουρου, στου ζιρβί τουν πιριφιριάρχη, στου διξί του μανίκι τουν Κυριάκου, στ’ άλλου πάλι τουν Κυριάκου μη μπιρδιφτού, τι μι νοιάζει ιμένα για τ’ν Ιβρώπη κι του δήμαρχου ικεί π’ τουν έχου δεν τουν αστουχάου μι τίπουτα…».

  Ούτι αυτοίνοι θεια θα σι αστουχήσουν άμα τ’ς ψηφί’εις. Θα σι βάλουν ικεί πο’ ’χ’ς κι ισύ του δήμαρχου… 

Κερατοδημοψηφίσματα

  Οι Ελβετοί έκαναν δημοψήφισμα αν θέλουν αγελάδες με κέρατα ή αγελάδες με κομμένα κέρατα και αποφάσισαν: «ΟΧΙ» στις αγελάδες με κέρατα. Αλέξη, πετάξου ένα ποδάρι να διορθώσεις τα πράγματα! Τι τους πειράζουν τα κέρατα τους κερατάδες τους Ελβετούς;

  Να κάνουμε κι εμείς παρόμοια  δημοψηφίσματα… Αγελάδες, βέβαια, δεν έχουμε πολλές. Ίσα για να έχουν άλλοθι οι κρεοπώλες και να μας δουλεύουν λέγοντας ότι μας πουλάνε «ελληνικόν βόειον κρέας», ενώ είναι «βόρειον βόειον κρέας» τις οίδε από πού. Αγελάδες μπορεί να μην έχουμε, αλλά από βόιδια άλλο καλό... Κι όλα ικανά για τον ζυγό… «πέντε βόιδια δυο ζευγάρια». Στη χώρα μας υπάρχουν κι άλλα «χουντρικά». «Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;» λέει ο Γιώργος Σουρής κι όχι ο  Λάμπρος Κουσιουρής όπως υποστηρίζουν οι Γρυμπιανίτες, αλλά τι να ψηφίσουμε για τους γαϊδάρους, αν πρέπει να τρώνε γαϊδουράγκαθα;

  Να ψηφίσουμε για τις γίδες εμείς. Θέλουμε γίδες με κέρατα ή σιούτες; Να έχουν κέρατα βερνικωμένα ή ματ; Θα προτιμούσα περισσότερα των δύο και πιο εξειδικευμένα ψηφοδέλτια. Ας πούμε: Θέλω κουτσοκέρες! Θέλω σιούτες, κανούτες και να βελάζουν βραχνά! Τι επιθυμεί ο κάθε ψηφοφόρος τέλος πάντων…

  Θα προτείνω ενδεικτικά και άλλα δημοψηφίσματα που θα έδιναν λύση σε σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία.

• Αν πρέπει να λαλούν τα κοκόρια σε ώρες κοινής ησυχίας.
• Είναι προτιμότερος ο ξινός ή ο γλυκός τραχανάς;
• Να ζει κανείς ή να μη ζει;
• Να ψηφίσουμε,  αν πρέπει να ψηφίζουμε ή όχι.
• Αν πρέπει να εκτελούμε τις υποχρεώσεις μας ή να έχουμε μόνο δικαιώματα…

Ταυτοχρόνως και για να διευκολύνονται ως προς την έκβασιν των αποτελεσμάτων οι κυβερνήτες μας, προτείνω να χρησιμοποιείται ένα ευέλικτο ψηφοδέλτιο κατά το αργιθεάτικο ιδίωμα. Να γράφει δηλαδή ένα αα κι απλώς οι ψηφοφόροι να βάζουν τόνο και να το πετάνε στην κάλπη. Το τονισμένο αά είναι ΝΑΙ και το άα ΟΧΙ. Μπορούν, επίσης, να το ρίχνουν άτονο και να αφήνουν τον τόνο στη διακριτική ευχέρεια της εκάστοτε κυβέρνησης. Το εκάστοτε νομίζω σας δίνει να καταλάβετε την πρόθεση της εκάστοτε κυβέρνησης να γίνει καθεστώς.

   Θα σταθώ λίγο ακόμη στα δημοψηφίσματα. Πολιτική διαδικασία η οποία δεν ορίζεται επαναλαμβανόμενη σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν είναι δημοκρατική διαδικασία. Στη λειτουργούσα δημοκρατία δε χρειάζονται  δημοψηφίσματα. Ο λαός εκλέγει κι αυτοί που εκλέγονται θα παίρνουν τις αποφάσεις και θα έχουν την ευθύνη. Εδώ επικαλούνται τις δημοσκοπήσεις για την προπαγάνδα, φαντάσου να έχουν και κάνα δημοψήφισμα στο χέρι, τι έχει να γίνει!... Πλην του πολιτειακού δημοψηφίσματος, όλα τα άλλα είναι παρωδίες. Στη λειτουργούσα δημοκρατία δε χρειάζονται  και ανεξάρτητες αρχές. Εφαρμογή των νόμων χρειάζεται από μία και μόνη ανεξάρτητη αρχή: τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

  Το τελευταίο δημοψήφισμα απέδειξε (κατά τη γνώμη μου) και την πολιτική απειρία μας ως λαού και μας εξέθεσε διεθνώς, παρότι είναι απολύτως σεβαστή η θέση του καθενός πολίτη ατομικά  και το αποτέλεσμα συνολικά. Κανένα δημοψήφισμα δε θα κρύψει την αλήθεια που δε μας βολεύει ούτε θα μας απαλλάξει απ’ τις ευθύνες μας για την πραγματικότητα που ζούμε.

  Ας αφήσω και πάλι τον Σουρή να κλείσει αυτό το κείμενο περί κεράτων και δημοψηφισμάτων, τώρα που μόνο φόρους βγάζει ακόμη  και το κέρας της Αμάλθειας.

«Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!» 

Εξοστρακισμός, ξούρισμα και εξορία

  Πρέπει να επανέλθει ο εξοστρακισμός! Θα είχαμε έτσι τη δυνατότητα να διώξουμε απ’ την περιοχή μας πολιτικούς και πολίτες, οι οποίοι θα καθίσταντο (πώς λέμε, εδώ μου κάθεται…) επικίνδυνοι ή άχρηστοι πια. Θα αναφέρω παραδείγματα να τα βάλετε σε διαβούλευση με το μυαλό σας και είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κι άλλους πολλούς:

  Τον δήμαρχο:  Είναι  βαρύς και δεν  μπορεί  να τον σηκώσει  η Αργιθέα. Υπάρχει  ο κίνδυνος να προκαλεί συχνούς σεισμούς, τώρα που επανενεργοποιήθηκε το ρήγμα Τυρολόγου – Ξερολάγκαδου Πετρωτού… Είναι βέβαιο πως αυτός προκάλεσε τον πρόσφατο σεισμό, αφού είναι απολύτως διασταυρωμένο ότι εκείνη τη μέρα βρισκόταν ακριβώς πάνω απ’ το επίκεντρο. Ή θα τον διώξουμε, ή θα φέρουμε για μόνιμη εγκατάσταση τον σεισμολόγο καθηγητή Ευθύμιο Λέκκα και θα δημιουργήσουμε γεωδυναμικό ινστιτούτο (τι να ’νι ιτούτου;) στη χαλάβρα Μαρκελεσίου, ώστε κάθε φορά που κυλάει μια στούρνα να ξέρουμε αν γίνεται σεισμός ή… περνάνε αγριογούρουνα.

  Τον Μήτσιο:  Ου  Μήτσιους  πρέπει   να  φύβγει, τέρμα!  Ξούρισμα (έχει  μούσι και μάλιστα ξανθό, είμαστι κι αναντίουν τ’ς αρίας φυλής) κι ιξουρία ικτός Αργιθέας να τουν στείλουμι, για να ’μαστι σίγουροι. Μας τέντουσι στου διάβασμα. Γράφει, γράφει, μαρτ’ράει κι τα προβλήματα πο’ ’χι ου τόπους μας κι τα μαθαίνουν κι οι παραόξου. Ό,τι γένιτι στου σπίτι σ’ δεν του σκουρπάς ουλούθι. Οι αρχαίοι έλιγαν: «τα εν οίκω μη εν δήμω» δηλαδή «όσα λες στου Νίκου να μην τα λες στου Δήμου».

  Θα χρειαστούμε, βέβαια, και κάποια χρήματα σε περίπτωση εξοστρακισμού του, για να του μισθώσουμε ταξί μέχρι Μουζάκι (δεν προβλέπεται τέτοια δαπάνη του δημοσίου), οπότε όσοι θέλετε να τον διώξουμε, στείλτε μου από ένα ευρώ να μαζέψουμε τα χρήματα για να είμαστε έτοιμοι. Όσο πιο πολλά μαζευτούν, τόσο πιο μακριά θα τον πάει το ταξί. Μπορεί να βγάλω κι εγώ καμιά δόση απ’ τον ΕΝΦΙΑ…

  Τον Κώστα Γραμμένο:  Άκου,  Γραμμένος  στ’  Άγραφα!  Μας  χαλάει  την έννοια και την ιστορική φυσιογνωμία του τόπου. Για τον Κώστα δε χρειάζεται να μάσουμε και λεφτά, γιατί φεύγει και με το ελικόπτερο. Τώρα, υπάρχουν κι άλλοι Γραμμένοι, αν τους διώξουμε όλους, θα έχουμε ντράβαλα με τον ΟΗΕ και την Ύπατη Αρμοστεία του. Ας κάτσουν, αλλά να αλλάξουν επίθετο, ας γραφούν Άγραφοι, ξέρω κι εγώ;

  Τον Αιμίλιο Κίσσα: Εξορία! Σαράντα μίλια μακριά τον Αιμίλιο!... Δεν υπάρχει απ’ όσο ξέρω Κίσσας με τέτοιο όνομα, έτσι το γράφω, για να μαζευτούν οι Κισσαίοι και να ρωτάνε ποιανού παιδί είναι αυτός. Τώρα αν υπάρχει, Αιμίλιε συγγνώμη, αλλά πρέπει να ζήσει και το Καφενείο…

  Τον Νίκο Κίσσα: Τον λογιστή εκ Πετροχωρίου, μη γίνει κανένα μπέρδεμα. Ο Νίκος δε φταίει πουθενά, απλώς να αραιώσουν λίγο οι Κισσαίοι που μαζεύτηκαν και ρωτάνε για τον Αιμίλιο. Ο τόπος μας έτσι κι αλλιώς έχει περισσότερους Κισσαίους απ’ όσους αντέχει. Να τον εκτοπίσουμε στη Λάρισα! Ξέρεις τι τιμωρία είναι να σε διώξουν απ’ την Πατλιά και να σε στείλουν στ’ Λάρ’σα;

  Ήθελα να εξοστρακίσουμε κι έναν Τριζολιώτη, έτσι για παραδειγματισμό, αλλά δεν υπάρχει μέρος χειρότερο να τον πάμε, οπότε αφήτι τουν ικεί, θέλει στου χουριό, θέλει στ’ν Κόλαση, θέλει στ’ Βαΐτση…

  Κανονικά, για την ποσόστωση, πρέπει να εξοστρακίσουμε και μια γυναίκα, αλλά υπάρχει επ’ αυτού έντονος προβληματισμός. Κυριαρχεί η άποψη ότι δε λύνεται το πρόβλημα με μία. Για να γίνει σοβαρή δουλειά και να έχουμε θετικά αποτελέσματα, πρέπει να εξοστρακιστούν όλες… 

Αφιερώνω τις δυο φωτογραφίες στους... κατάλληλους

  Τον «ακατάλληλο» ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΝΑ,  που  αποτελεί  σύμβολο  για  την τοπική αυτοδιοίκηση της Αργιθέας. Στο πρόσωπό του θέλω να τιμήσω πάρα πολλούς άλλους πατριώτες, που θα μπορούσα να βάλω στην ίδια θέση τη φωτογραφία τους. Ανοίξτε και κάνα λεοντίτικο ημερολόγιο του 2014… Τόσους «ακατάλληλους» έχει ο Γρίβας μαζεμένους εκεί. Ρίξτε καμιά ματιά! Μπορεί κάτι να χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν,  κατά πώς λέει κι ο Κωστής Παλαμάς.

  Την ΠΑΡΑΚΑΛΙΑ. Αυτή η  λέξη – τίτλος  μου  βγαίνει  γι’ αυτή τη φωτογραφία!...

 Ο χορός της δουλειάς!  Ύμνος της συνεργασίας είναι αυτή η φωτογραφία.  Τη βρήκα στο  διαδίκτυο κι αναλογίζομαι πόσες παρόμοιες εικόνες να έζησαν στην Αργιθέα οι παλιότεροι κάτοικοί της, σ’ αυτά τα… πανηγύρια της αλληλοβοήθειας!... 

Ανοίξαμε με Γιώργο Σεφέρη, ας κλείσουμε με τον ίδιο:
(από την ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ)

«Σ’ αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους

τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται». 

15/12/2018