ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 80 - Διασπορεύς ψευδών ειδήσεων

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις.

Να μην τις παίρνει ο άνεμος.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  80

Σπορά και διασπορά

  Ας ξεκινήσω με μια αληθινή είδηση! Πέρασε ο Οκτώβριος ή Οκτώβρης (έτοιμος ήταν ο αριστερός να με διορθώσει) και στη χειρότερη περίπτωση Οκτώμβρης (αυτό δε διορθώνεται με τίποτε…). Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι πώς θα γράψουμε τον μήνα, αλλά πώς θα τον βγάλουμε…). Πέρασε ο Οκτώβριος, λέμε... Το επιβεβαιώνει κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ύστερα απ’ αυτό, ελπίζω να διαλύθηκε πια κάθε αμφιβολία σας περί αλήθειας της είδησης…   

 Λέγεται κι Αγιοδημητριάτης  (Αϊ-Δημήτρης στην Αργιθέα), Βροχάρης, Σποριάς, Σπάρτης, Σποριάτης, Σπαρτός και με κάποια ακόμη ονόματα που δεν ξέρω γιατί του τα κολλήσανε, αλλά είναι… μη σου βγει το όνομα!… (αυτό το ξέρω). Πάντως, για τις ανάγκες του Καφενείου θα επικεντρώσω στα περί σποράς και σπαρμωδιών σημαντικά. (Εσείς μην ασχολείστε με τις σπαρμωδίες και τα σπορίματα, αφήστε να ψάχνουν ο Ζουράρις κι ο Μπαμπινιώτης! Οι λέξεις αυτές δεν καλλιεργούνται πια…).

  Είμαστε στον Νοέμβριο. Ρωτάτε και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, για να διασταυρώσετε την πληροφορία, αν δε με πιστεύετε… Ο Νοέμβριος τα έχει κι αυτός τα ονοματάκια του. Λέγεται Χαμένος, Παχνιστής, Βροχάρης, Σποριάς, Σπορίτης και Μεσοσπορίτης. Έχει κι αυτός διάφορα ακόμη ονόματα, αλλά εγώ καφετζής είμαι, δεν είμαι ληξίαρχος να σας τα αναφέρω όλα. Για τα υπόλοιπα απευθυνθείτε στον γραμματέα και ληξίαρχο του δήμου, στον Κώστα Καϊμακάμη!...

  Όπως βλέπετε, έχουν  και οι δυο μήνες το Βροχάρης και Σποριάς, αλλά δε θα τους βάλουμε και να μαλώσουν για τα κληρονομικά. Άλλωστε, τα δικαιούνται και οι δυο. Οι  ευεργετικές τους  βροχές  προετοίμαζαν το όργωμα  και...  

τη σπορά των χωραφιών.

Τότε που ο βίος των ανθρώπων ήταν γεωργοκτηνοτροφικός, δεν ήταν δυνατόν να μην ορίζεται κι ο ετήσιος κύκλος του χρόνου από τις πιο σημαντικές ασχολίες τους, οι οποίες έδιναν και ανάλογες ονομασίες σε μήνες ή χρονικές περιόδους. Τα πρωτοβρόχια άνοιγαν τη φθινοπωρινή περίοδο κι άρχιζε η προετοιμασία για τον χειμώνα με διάφορες δουλειές, αλλά με κορυφαία έγνοια την έγνοια της σποράς…

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού…» Ευαγγελιστής Λουκάς

  Αυτά γινόταν παλιά. Σήμερα ελάχιστοι άνθρωποι ασχολούνται με την καλλιέργεια της γης. Οι υπόλοιποι διακόψαμε την επαφή με το χώμα, εγκαταλείψαμε τη σπορά και  ξεπέσαμε στη… διασπορά. Η ζωή μας καθημερινά δοκιμάζεται από την αγωνία και την ανασφάλεια, πορεύεται σε αδιέξοδα που δημιουργήσαμε, ξεστρατίζει σε δρόμους που δεν οδηγούν πουθενά… Διασπορά φόβου, διασπορά αμφιβολίας, διασπορά άγχους, διασπορά μίσους, διασπορά… (πού να τελειώσει η διασπορά!...)

  Από την παραβολή του καλού σπορέως στην κατάσταση του κακού διασπορέως… 

  Ανάμεσα στις τόσες διασπορές, ξεχωριστή θέση έχει και πολύ της μόδας έγινε η διασπορά ψευδών ειδήσεων. Δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε και τι να μην πιστέψουμε  απ’ όσα βλέπουμε, ακούμε  και  διαβάζουμε.  Προσπαθείς  να  βρεις  μια άκρη, αλλά εκείνο που καταφέρνεις είναι να διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει άκρη… Τις εστίν ο διασπορεύς ψευδών ειδήσεων; Για ποιους λόγους διασπείρονται οι ψευδείς ειδήσεις; Αυτός που κατηγορεί κάποιον για διασπορέα ψεύδους, αποκλείεται να σπέρνει κι ο ίδιος τα ψεματάκια του ή τις ψεματάρες του; Από πού κληρονόμησε το μονοπώλιο της αλήθειας και έχει την αποκλειστική αντιπροσωπεία της;

Αν ο ψεύτης σε πει ψεύτη, είσαι ψεύτης ή δεν είσαι;

  Και τα ερωτήματα συνεχίζονται και παραμένουν αναπάντητα… 

  Τελευταία, λύση στο θέμα προσπάθησε να δώσει η κυβέρνηση… (πού το είδατε το αστείο και γελάτε;). Ξαναματααντικαθιστά το άρθρον 191 του Ποινικού Κώδικα και το ξαναματακάνει αυστηρότερο. Ε, ρε τι τραβάει κι αυτός ο Ποινικός Κώδικας!... Τρεις φορές άλλαξε στα τρία τελευταία χρόνια. Θέλουμε να παρανομήσουμε και δεν ξέρουμε ποια παρανομία να επιλέξουμε. Αν δε σταθεροποιηθεί ο Κώδικας να ξέρουμε τις ποινές, τι παρανομία να κάνεις;

  Τη ΄΄θεραπεία΄΄ του συγκεκριμένου άρθρου ανέλαβε, ως γιατρός, ο επί της δικαιοσύνης υπουργός Τσιάρας.

Ο Τσιάρας βγήκε παγανιά, να δει τι γράφουν τα παιδιά.

Για κάθε διασπορά ψευδή από τ’ αυτί και στον κατή…

  Ου Κώδικας λέει:  Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις… μπλα, μπλα, μπλα… θα τουν πάρει κι θα τουν σ’κώσει…

  Κι κουντά συνιχάει: Όποιος από αμέλεια γίνεται υπαίτιος της πράξης της προηγούμενης παραγράφου τιμωρείται με χρηματική ποινή ή παροχή κοινωφελούς εργασίας. (Αν με δείτε να πετάω τις πέτρες για να καθαρίζω το δρόμο από Μαρκελέσι ως τη λίμνη Στεφανιάδας, θα καταλάβετε ότι «ποινήν εκτίω», που έλεγε κι ο Βύρων Πολύδωρας). Τουλάχιστον, μάθαμε ότι η κοινωφελής εργασία είναι τιμωρία…

  Εδώ το πράγμα γίνεται επικίνδυνο. Θα γράφεις ένα κείμενο με την άποψή σου κι  αν δεν αρέσει η άποψή σου,  θα σε τσουβαλιάζουν για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Εδώ έχουμε λογοκρισία… Να λέει κανείς ή να μη λέει; Να γράφει κανείς ή να μη γράφει;

  Συμπέρασμα: Διασπορεύς ψευδών ειδήσεων είναι αυτός που δε συμφωνεί με την αλήθεια τους…

  Και τώρα τι κάνουμε; Μάλλον, πρέπει να προσλάβω δικηγόρο στο Καφενείο. Αυτός θα βλέπει τα γραφόμενα (κατά το άρθρον 191, λέμε…) και μετά θα δημοσιεύονται. Ίσως, να τα στέλνω (για σιγουριά) και στον Μπάμπη…

   Ίσως, ακόμη καλύτερα, ν’ ακολουθώ τη συνταγή του Μανόλη Αναγνωστάκη:

«Γράφω ποιήματα μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι υπεύθυνες υπηρεσίες.
Γράφω ποιήματα άνετα και αναπαυτικά για όλες τις λογοκρισίες.
Γράφω ποιήματα που δε στρέφονται κατά της καθεστηκυίας τάξεως». 

Ακρίβεια…

  Άρχισαν τα δύσκολα… Δεν ξέρω τι να γράψω… Αν γράψω ότι υπάρχει ακρίβεια, μπορεί να προκαλέσω (κατά το 191, μην ξεχνιόμαστε!...) ανησυχίες και φόβο στους πολίτες ή να κλονίσω την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία (λες και το κοινό έχει εμπιστοσύνη στην εθνική οικονομία και περιμένει τα δικά μου γραπτά για να τη χάσει…) και να μπλέξω με δικαστικές διώξεις. Αν πω ότι δεν υπάρχει ακρίβεια, θα με πάρετε με τις πέτρες και τις λεμονόκουπες… Θα ακολουθήσω τη μέση οδό λέγοντας: δεν υπάρχει ακρίβεια, απλώς εσείς δεν έχετε παράδες και δε φταίνε οι κουμπαράδες που υπάρχουν φουκαράδες…  Ελπίζω, να έγινα ακριβής… Άλλωστε, και «η φτήνια τρώει τον παρά». (Η ακρίβεια να δεις πώς τον τρώει…) 

  Η ακρίβεια είναι παγκόσμιο φαινόμενο λέει η κυβέρνηση.  Ευτυχώς, που έχουμε κυβέρνηση και το μάθαμε. Έκανε τη διαπίστωση και καθάρισε… Και τι κάνεις, κυρία  κυβέρνηση, για να  περιορίσεις αυτό  το φαινόμενο  στη χώρα σου;  Θα φταίει  μετά ο Σύριζας αν το καταργήσει με έναν νόμο κι ένα άρθρο; 

  Ανεβαίνουν οι τιμές… Με πολλούς τρόπους… Ένας καλός τρόπος είναι ο εξής: Βάζουν σε ένα προϊόν  έκπτωση 20% ή 30% για καμιά δεκαριά μέρες. Ύστερα,   επαναφέρουν (υποτίθεται) την αρχική τιμή, αλλά με κάποια λεπτά παραπάνω από την προηγούμενη. Ποιος θα τη θυμάται; Πολλοί θα δουν, λίγοι θα καταλάβουν...

  Καλύτερα, για ψυχολογικούς λόγους, να μην ανεβάζουν τις τιμές. Είναι προτιμότερο να μειώνουν τις ποσότητες στις συσκευασίες. Έγινε με μεγάλη επιτυχία όταν πήγαμε από την οκά στο κιλό… 

  Δέκα λεπτά ανέβηκε και το ψωμί. Σιγά την αύξηση!... Τριάντα τέσσερις δραχμές και κάτι ψιλά για τους δραχμογεννημένους που κάνουν ακόμη δραχμοαναφορές, για να κατανοήσουν τις ευρω-συμφορές…

  Θα πούμε το ψωμί ψωμάκι… Τέρμα οι τριψάνες και οι παπάρες!... Μόνο μια λύση από παλιά συνταγή υπάρχει: όταν δεν έχουμε ψωμί, ας τρώμε παντεσπάνι… 

  Ακρίβυναν και τα καλαμάκια. Το έκαναν και με τους δυο τρόπους. Ανέβασαν τις τιμές, μείωσαν και τις ποσότητες. Έδινες πριν 1 ευρώ κι έπαιρνες 100 καλαμάκια. Τώρα, δίνεις 1,5 ευρώ και παίρνεις 20 τέτοια εργαλεία (25 δραχμάς έκαστον, για να σας ξαναπάω στις δραχμές, γιατί όπως πάμε, πάλι στις δραχμές θα πάμε…). Κατάργησαν τα πλαστικά, για να προστατέψουν το περιβάλλον. Είναι χάρτινα και διασπώμενα, λέει, τα καινούργια. Ναι, αλλά βλάπτουν το περιβάλλον της τσέπης μας. Το καλό είναι ότι είναι χοντρά κι αν τους ανοίξουμε πεντέξι τρύπες φκιάνουμε φλογέρα. Θα κλειούμι τ’ς τρύπις, θα ρ’φάμι νια καταπιά καφέ κι κουντά θα παίζουμι κι κάνα τραγούδι παραπουνιάρ’κου:

Μη με κοιτάς που γέρασα κι ασπρίσαν τα μαλλιά μου,
για να τα βάψω ήθελα, δε φτάνουν τα λεφτά μου…

  Θα την έχουμε και στον σκάρο, γιατί μ’ όλα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να μη «σκαρίσουμε», δηλαδή… να κόψουμε πέρα…

  Το Καφενείο μου, ασκώντας πάντοτε λαϊκή (χωρίς λαϊκισμό) πολιτική, βρήκε τον τρόπο να απορροφήσει (χωρίς καλαμάκι) τις τελευταίες αυξήσεις και να κρατήσει σταθερές τις τιμές του. Απλώς, κατάργησα τα καλαμάκια και τα αντικατέστησα με τρύπια μακαρόνια για παστίτσιο. Έχω τρία σόια (Μίσκο, Μέλισσα, Μπαρίλα) κι ο πελάτης επιλέγει όποιο θέλει. Αφού πιει τον καφέ του, παίρνει και το μακαρόνι στο σπίτι του, γιατί ξέρει ότι σε λίγο θα βλέπει τον καφέ με το μακαρόνι κι από μακριά… 

  Την ακρίβεια τη φοβούνται ακόμη και οι βασιλιάδες. Δεν είδατε που έχουν όλοι στο προσωπικό τους και τις κυρίες επί των τιμών. Αυτές ξαμολιούνται κάθε μέρα στις λαϊκές και ψάχνουν τις καλύτερες τιμές στα ζαρζαβάτια. Η μεγαλειοτάτη πρέπει να ξέρει πόσο έχει το μπρόκολον που θα βράσει κι αν είναι απ’ το Κατάκολον, για να μη γίνει ρεντίκολον στον ξένο ηγέτη που τους κουβαλήθηκε και πρέπει να του κάνουν τα μουσαφιρλίκια…   

  Τιμές προϊόντων σε ευρώ από την κεντρική λαχαναγορά Αθηνών:
Αγγινάρες 2,77 το κιλό
Μαρούλια 0,21 ανά μαρουλόφυλλο
Πράσα 0,10 έκαστον και στα δέκα το ένα δώρο
Αγγούρια 0,33 τα ίσια και 0,43 τα στραβά
Ντομάτες (κόκκινες) 1,60 και ντομάτες (πράσινες για τουρσί) 0,80
Κρόμμυα 0,85 (τα κριμμύδια πόσου να ’χουν, ξέρει κάνας;)
Κρόμμυα στιφάδου 2 (μι τι να του φκιά’εις, έρ’μι; Του στιφάτου θέλει κι κριγιάσι...)
Λαχανάκια Βρυξελλών 3 η συσκευασία (να είναι και μπαγιάτικα)
Πατάτες Τουρκίας 0,50 το κιλό, ελληνικές 0,99 και Κύπρου 1,5 το κιλόν…
Λεμόνια Αργεντινής 2,30 ακατέβατα
Μπανάνες Ινδίας όσο-όσο, αλλά δε γίνεται να μην έχουμε μπανάνες στη μπανανία…
Φασόλια Καναδά  4,50 τα φλώρα και 5,60 τα παρδαλά
Φακές δωρεάν… Κανένας δεν τις τρώει, κανένας δεν τις αγοράζει…
Αυγά ωοσκοπούμενα ημέρας (μόλις το γεννήσει η κότα, σημειώνει την ημερομηνία γέννησης) 0,83 το ζεύγος (παραβλέψτε πώς βρέθηκαν τ’ αβγά με τα λάχανα!...)
Αυγά δίκροκα πιθανόν 0,83 το ένα (καλά είναι να ρωτάτε και καμιά κότα!...)

  Η εθνική οικονομία, μάλλον, δεν κινδυνεύει από τις ψευδείς ειδήσεις, αλλά από την ανύπαρκτη ή ψευδή παραγωγή. Θα σταματήσω εδώ την αναφορά μου στις τιμές, γιατί φοβάμαι μη γίνω άθελά μου και διασπορεύς ψευδών τιμών… 

  Τιμή ενός προϊόντος είναι το σημείο που συναντώνται η ανάγκη του πωλητή να το πουλήσει και η ανάγκη του αγοραστή να το αγοράσει, υπό την προϋπόθεσιν ότι έχει χρήματα ο δεύτερος που τα θέλει ο πρώτος. Η διεργασία αυτή, λέγω, ορίζει την ισορροπίαν της αγοράς… (τι λέγεις, μωρέ, ανισόρροπε; Αυτός που δεν έχει χρήματα, πώς θα ισορροπήσει μ’ αυτόν που θέλει χρήματα;)

«Αν δεν πεινάσουν οι φτωχοί, οι πλούσιοι δε χορταίνουν».
«Εφτά νομάτοι δυο ψωμιά κι εγώ ο καημένος ένα».
Ο πεινασμένος λαός έβγαζε χορταστικές παροιμίες. 

Αλλαγή, μεταλλαγή και μια νέα αλλαγή

  Με τα πρωτοβρόχια βγήκαν τα σαλιγκάρια και κόβανε βόλτες στα λιβάδια. Βγήκε κι ο Γιωργάκης απ’ το καβούκι του. Πού ήταν αυτό το παιδί τόσον καιρό;

  Εκεί που κοιμόταν ένα βράδυ, είδε ένα όνειρο ότι κινδύνευε η ενότητα του ΚΙΝΑΛ. Πετάχτηκε τρομαγμένος απ’ το κρεβάτι, άναψε το φως για να δει αν ξύπνησε κι άρχισε να σκέφτεται (τρόπος του λέγειν) τι θα κάνει…  Αυτοανακηρύχτηκε εγγυητής της παράταξης κι αποφάσισε να κάνει βαρυσήμαντη δήλωση. Κάπως έτσι, κίνησε ο Γιώργος, για να ξαναγίνει αρχηγός.

  «Χρειαζόμαστε μια Νέα Αλλαγή» είπε κι αργότερα συμπλήρωσε το αφήγημα: «…να οικοδομήσουμε μια προοδευτική προοπτική, να οδηγήσουμε με σιγουριά τη χώρα σε ένα μέλλον με μεγάλες προκλήσεις, αλλάζοντας οριστικά τη μοίρα του Ελληνικού λαού»… (παρακαλώ χειροκροτήστε, υποχρεωτικά!...) 

  Γιώργο, τι είναι αυτή η νέα αλλαγή; Μήπως είναι μεταλλαγή; Άρχισες κι εσύ τις μεταλλάξεις; Κορονοϊός είσαι;  Τι παρενέργειες είναι αυτές και το ’ριξες στις οικοδομές  και στις σιγουριές;  Πώς θα την αλλάξεις τη μοίρα του κακόμοιρου λαού;

 ̶ Καφετζή, άφησε τις ερωτήσεις και κουβάλα τούβλα και λάσπη, για να κτίσει ο μάστορας!... 
  Καλά, εκεί στο κόμμα δε βρέθηκε ένας να του πει: «πού πας, καημένε Καραμήτρο;»

̶  Γιωργάκη, κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης (και να μην πάθεις καμιά νίλα…).
̶  Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης
και να ’μαι σκλάβος στο ΚΙΝΑΛ, κοπέλι στον Λοβέρδο…

  (διασκευή για παν ενδεχόμενο)

Γιώργη μου τι στολίζεσαι και βάζεις τ’ άρματά σου;

Μα εσύ σε γάμους δε θα πας μήτε σε πανηγύρια,

παρά θα πας για το ΚΙΝΑΛ που γίνονται οι πολέμοι

κι αν σε μαυρίσουν Γιώργη μου, ποια μάτια θα σε κλάψουν;

(δημώδες σε νέα αλλαγή)

  Προς Γεώργιον ΓΑΠ παραινέσεις:

Γιώργο, γιατί δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου; Δεν είπαμε ότι υποψηφιότητα θα βάζεις μόνο όταν είσαι ο μοναδικός υποψήφιος;

  Κάτσε, Γιώργο! Αν ήσουν εγγυητής της παράταξης, δε θα την κοπάναγες να οικοδομείς το ΚΙΔΗΣΟ… Εκτός και το ’φκιασες για δευτερεύουσα εξοχική κατοικία.

  Κάτσε, Γιώργο! Κάτσε, Γιώργο! Κάτσε, γιατί στο τέλος, εκτός από την νέα αλλαγή, θα αλλάξεις κι όνομα. Θα σε λένε Κατσεγιώργο ή Μαυραντρέου…

  Είσαι αρκετά χρόνια πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς (γιατί δεν υπάρχει άλλος να θέλει αυτή τη θέση), είναι κι ο Γιάνης με ένα ν πρόεδρος της προοδευτικής διεθνούς, έγινε πρόσφατα κι ο Γιάννης με δυο ν κι ένα Καφενείο πρόεδρος της καφενειακής διεθνούς. Δε θέλει τίποτε άλλο η χώρα, για να πορευτεί διεθνώς, τώρα που κρατάει αυτά τα κορυφαία διεθνή κλειδιά.

  Γιώργο, το κόμμα μπορεί να το ξαναπάρεις. Τι θα ξαναπαραδώσεις δεν ξέρω…   

Διασπορά σκόρπιων σκέψεων

  Θα διασπείρω αυτές τις σκέψεις κι όποια φυτρώσει… φύτρωσε… Επί ακαρπίας έχουμε και τον ΕΛΓΑ, κάποια αποζημίωση θα… καρπωθούμε.  

  Εκτός από τα φυσίγγια διασποράς υπάρχουν και οι σκόρπιες σκέψεις διασποράς. Είναι σαν τους άσκοπους πυροβολισμούς, οι οποίοι, όμως, πάντοτε έχουν κάποιον σκοπό… Έστω, για ν’ ανάβει το γλέντι… 

  Ο εξαρτημένος δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος.

(Αφιερώνεται στους εξαρτημένους που το παίζουν, δηλώνουν ή νομίζουν ότι είναι ανεξάρτητοι...). 

  Για να σώσεις τον τόπο σου πρέπει να γίνεις αντιδήμαρχος…

Ούτε που το φανταζόμουν… Τώρα που το έμαθα με κυρίευσε μια αγωνία:  πότε και πώς θα γίνω κι εγώ αντιδήμαρχος. Μήπως ξέρει κανένας καμιά εύκολη συνταγή; 

  Καλύτερα αντιδήμαρχος παρά δήμαρχος!...

Τον αντιδήμαρχο αν τον στριμώξουν, τα ρίχνει στον δήμαρχο. Ο δήμαρχος σε ποιον να τα ρίξει, στον κλητήρα; 

  Γέμισε η χώρα πρωθυπουργήσιμους, δημαρχήσιμους και αντιδημαρχήσιμους…

Από χρήσιμους έχουμε έλλειψη κι αυτούς που έχουμε ούτε που τους ξέρουμε. 

  Επαναφέρω (για διασπορά) και ένα παλιό ερώτημα από το 40^ο Καφενείο:

Πόσο τιμάται περίπου η τιμητική θέση ενός αντιδημάρχου στη διατίμηση της ελεύθερης αγοράς και του χρηματιστηρίου της πολιτικής ατιμίας. Πόσο θράσος  χρειάζεται για να παραβλέπεις και να παρακάμπτεις ξεδιάντροπα την ψήφο – εντολή του λαού; 

  Λένε ότι η τιμή είναι ένα καράβι δεμένο στο λιμάνι, αλλά αν φύγει απ’ το λιμάνι δεν μπορεί ποτέ να ξαναγυρίσει. 

  Νέοι καιροί, νέα ήθη, νέα εποχή, νέα αλλαγή… νέα της Αλεξάνδρας. Κάνει ο άλλος τις γυροβολιές του και νομίζει ότι γυρίζει σελίδα η πολιτική.  Σε πουλάει και λέει ότι τιμά την ψήφο σου. Ω καιροί! Ω ήθη! (ανήθικα)… 

                             «Εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι, αυτός συναλλάσσεται…»

                                                                                                                  Μανόλης Αναγνωστάκης

 

  Όταν κάνεις μεταγραφές, παραδέχεσαι ότι η ομάδα σου είναι ανίσχυρη και οι παίχτες σου ανίκανοι…  (να δημιουργηθεί, επειγόντως, ομάδα Β΄!...)

Νέοι με ορμή και γνώση εμφανίζονταν καμπόσοι,

τώρα ψάχνουνε αλλού, κάποιον να τους ξελασπώσει… 

  Προς αιρετούς: Η ψήφος των πολιτών σάς κάνει πολιτικούς. Χωρίς την ψήφο τους θα ήσασταν πολιτικά… «τίποτε».

  Με την ευκαιρία και μια τοποθέτηση στην από καθέδρας άποψη περί έδρας: Ο αιρετός δική του έχει μόνο… την έδρα του. Την πολιτική του έδρα τη δίνει ο λαός, ο οποίος μοιράζει και τους ρόλους σε κόμματα και παρατάξεις. Επομένως, αυτή η έδρα δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται και ούτε την πάει ο κάθε αιρετός όπου θέλει…   

  Αμ, είναι δύσκολα, παιδιά, του Έκτορα τα μονοπάτια...  Τα μεν ορειβατικά έχουν ανήφορο και θέλουν κόπο και ιδρώτα, αλλά σε φέρνουν στις πανέμορφες κορυφογραμμές των αργιθεάτικων βουνών, τα δε πολιτικά σε κρατούν στις κορυφές της αξιοπρέπειας και της εντιμότητας... 

                                    Όταν σε απογοητεύει ένας άνθρωπος, μην το αναλύεις πολύ…
                                                            Δεν έφταιγε ο ίδιος… Τόσος ήταν…
                                                                                                                            Μανόλης Αναγνωστάκης
  Εμμανουήλ, τέρμα! Κοντεύεις να μου φας το μισό Καφενείο σήμερα. Ούτε τοκογλύφος να ’σουν… 

Αφιέρωμα…

«Αρκετόν σπόρον έσπειρα. Το έθνος μου θα θερίσει…»

 Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπε πεθαίνοντας ο Ρήγας Βελεστινλής. Καημένε, Ρήγα!… Σήμερα ένα κομμάτι από το έθνος σου σκέφτεται πού θα παραθερίσει και ένα άλλο πώς θα ψωμοζήσει… Όμως, δεν έλειψαν και ποτέ σ’ αυτό το έθνος οι καλοί σπορείς, οι αθόρυβοι κι ακούραστοι εργάτες που το καθοδηγούν στη συνέχειά του και δεν επιτρέπουν την κυριαρχία της απελπισίας.

  Πριν λίγες μέρες ο Κώστας Σπανός μού δώρισε τον 80^ο τόμο του ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ, του οποίου είναι δημιουργός και εκδότης. Υποκλίνομαι στο τεράστιο έργο του. Έτσι κι εγώ το 80^ο μου Καφενείο στον καλό σπορέα, στον Κώστα Σπανό αφιερώνω…                                           12/11/21