ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 42 - Αλώνια, αλωνίσματα και αχυρολιχνίσματα!

Η έπαρση και η αλαζονεία
βυθίζουν τους αβύθιστους Τιτανικούς…

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  42

Τ’ αλώνι

Χορταριασμένο αλώνι στο διάσελο ψηλά που ανεμοδέρνεται.
Χορταριασμένο χρόνια… Κι οβολιός ο γκρεμισμένος τοίχος
κρύβει μνήμες και θύμησες γερά σφιχτοδεμένες.
Είδε στις πλάκες του σωρούς τους κόπους  των ανθρώπων,
δεμάτια και χερόβολα από χρυσαφένια στάχυα.
Είδε του σιταριού τ’ αλώνισμα κάτω απ’ τα πέταλα των αλόγων,
που στο λιοπύρι κάλπαζαν σε κυκλικό χορό ασταμάτητο.
Έλαμπε ο ήλιος κι άστραφταν τα ιδρωμένα τα καπούλια τους.
Ξετρελαμένα λιανοπαίδια έτρεχαν μπροστά τους
και τους παράβγαιναν κάνοντας τούμπες και παιχνίδια…
 Είδε και τη χαρά του δουλευτή  στο ηλιοκαμένο του το πρόσωπο.
Να ξεχωρίζουν τ’ άχυρα λιχνίζοντας τους είδε,
σαν έφτανε το δειλινό ο δροσερός και με τα μύρα αέρας…
Εδώ πληρώθηκε ο κόπος του ξωμάχου. Πάρε, αφέντη!
Ζεστές κουλούρες θα ψηθούν στη γάστρα απ’ της νοικοκυράς τα χέρια.
Πάρε, να ’χεις τ’ αλεύρι της χρονιάς, ψωμί της φαμελιάς σου!
Ευλογημένος κόπος! Και του χρόνου να ’μαστε καλά!
Δόξα τω Θεώ! δε θα πεινάσουμε και φέτος…
Έτσι στ’ αλώνι ήτανε τις λιόχαρες τις μέρες του Αλωνάρη,
στο πανηγύρι της δουλειάς, ξεφάντωμα, φωνές, χαρές, τραγούδια…
Τώρα πού είν’ ο αλωνιστής και πού τα άλογά του;
Πού είν’ τα δεμάτια στου αλωνιού τις πλάκες σκορπισμένα;
Γιατί δεν ξανακούστηκαν οι γνώριμες φωνές και τα τραγούδια;
Ούτε πουλιού λαλιά δε συντροφεύει πια τ’ αλώνι.
Πόσοι Αλωνάρηδες πέρασαν έτσι; Πόσοι;
Ο στύλος του καταμεσής, κέδρινο ξύλο μαυρισμένο απ’ τους καιρούς,
αντέχει ακόμα και στου χρόνου τα γυρίσματα εκεί στέκει,
ψάχνοντας στα χαμένα για να βρει ζωής απομεινάρι…
 
Αλωνάρης

  Ιούλιος μήνας πια. Ο Αλωνάρης του λαού μας, ο μήνας του αλωνίσματος. Γι’ αυτό και το παραπάνω πεζοτράγουδο είναι αφιέρωμα στ’ αλώνι. Και για έναν ακόμα λόγο. Πώς χάσαμε χωρίς να καταλάβουμε τ’ αλώνια των χωριών μας; Πώς αφήσαμε στην καταστροφή το πιο ευκολοσυντήρητο στοιχείο – σύμβολο του αγροτικού μας βίου;  Για ένα σακί τσιμέντο και για μια απόφαση που δεν παίρνουμε ποτέ, για λίγη προσωπική εργασία που δεν προσφέρουμε, για μια ανύπαρκτη συλλογική πρωτοβουλία που δεν τιμά κανέναν. Κι ας ξέρουμε απ’ του λαού μας τη σοφία ότι «για το καρφί χάνουμε το πέταλο».

  Χάσαμε τα πετράλωνα, χάσαμε τις πετρόστρουγκες, κανένας δε μας φταίει παρά η δική μας αδιαφορία. Πότε θα αντιδράσουμε για να δράσουμε; 

Ας γυρίσουμε στον θέρο

Για να προλάβετε να ξεχορταριάστε τ’ αλώνια…

Γιατί αν δε θερίσουμε, τι στον κόρακα θα αλωνίσουμε;

Για να πούμε πως πάντα επίκαιρος είναι ο μύθος του γύφτου με τον θέρο…

  Ας τον ξαναθυμηθούμε, παρότι σήμερα ο θερισμός και το αλώνισμα γίνονται με μηχανές ταυτόχρονα.
  Ήτανε κάποιος που είχε σιταροχώραφα. Σαν έφτασε ο καιρός του θερισμού, σκέφτηκε να ζητήσει τη βοήθεια κι ενός γύφτου κουμπάρου του, που έμενε σε ένα άλλο χωριό δυο ώρες δρόμο μακριά. Ξεκίνησε λοιπόν και πήγε, γιατί ο κοσμοτές θέλεις δεν είχε σήμα καμπάνα, θέλεις δεν υπήρχε κοσμοτές τότε, δεν είχε άλλον τρόπο να τον ειδοποιήσει;

  Πρόθυμος ο γύφτος, όταν άκουσε την πρόσκληση για θέρο του κουμπάρου του, πήρε το καλύτερο δρεπάνι του και ξεκίνησαν για το χωριό του κτηματία. Στον δρόμο περνούσαν από διάφορα χωράφια. Μόλις έβλεπε ο γύφτος κανένα χωράφι με σιτάρι, έμπαινε μέσα κι άρχιζε να θερίζει. Ο κουμπάρος τον σταματούσε κάθε φορά και του έλεγε πως είναι ξένα αυτά τα χωράφια. Προχωρούσαν πάλι, αλλά ο γύφτος ήταν ασυγκράτητος. Όπου έβλεπε σιτάρι ορμούσε μέσα κι έκοβε  καμπόσα χερόβολα μέχρι...

να τον σταματήσει ο κουμπάρος.

  Κάποτε έφτασαν και στα χωράφια, όπου θα γινόταν ο θερισμός.

−Εδώ, κουμπάρε, θα θερίσουμε. Όρεξη να ’χεις τώρα, είπε ο κτηματίας του γύφτου.

−Κουμπάρε, τώρα απόστασα. Θα πάω να ξαπλώσω σ’ εκείνον τον ίσκιο, απάντησε ο γύφτος.

  Πήγε στον ίσκιο και το ’κοψε στον ύπνο, μέχρι που γείραν τ’ απόσκια γείρανε…

  Πόσες φορές δε βλέπουμε να επαναλαμβάνεται παραλλαγμένη αυτή η ιστοριούλα και σήμερα!... Άνθρωποι που ξεκινούν για κάτι με όρεξη και αποφασιστικότητα, με ορμή και υπόσχεση διάρκειας, πολύ  σύντομα εξαντλούνται, σταματούν και πέφτουν σε αδράνεια με ανύπαρκτα κατά συνέπεια αποτελέσματα.

  Κάπως έτσι, παρατηρώ να συμβαίνει και τώρα που ξεμπλέξαμε με τις εκλογικές διαδικασίες. Η καινούργια κυβέρνηση, οι νεοεκλεγμένοι σε κοινότητες, δήμους, περιφέρειες δείχνουν μια ασυγκράτητη ορμή για δράση και δουλειά. Θα δούμε την πορεία τους κι ανάλογα θα κρίνουμε. Μακάρι να μην περιπέσουν στο σύνδρομο του μύθου, δηλαδή σαν το γύφτο με τον θέρο… 

Aχυρολιχνίσματα…

Ζήτω τα άχυρα και οι αχυρώνες!

Αλάργα από αχυράνθρωπους και κάθε μορφής απατεώνες!

Ερωτήματα ελευθέρας βοσκής

·         Την  περίοδο  μεταγραφών  στις  ποδοσφαιρικές ομάδες  μπορούν να κάνουν

μεταγραφές  και  οι  δημοτικές ομάδες  ή  να  προχωρήσουν σε δανεισμό συμβούλων;
·         Ου δήμαρχους μπουρεί να γένει αντιδήμαρχους;
·         Πόσο  τιμάται  περίπου  η  τιμητική θέση  ενός  αντιδημάρχου  στη  διατίμηση  
της ελεύθερης αγοράς και του χρηματιστηρίου της πολιτικής ατιμίας;
·         Πόσο  θράσος ή βλακεία  χρειάζεται, για να παραβλέπεις και να παρακάμπτεις
ξεδιάντροπα την ψήφο – εντολή του λαού; 

Εκλογικές αποτιμήσεις

  Οι εκλογές τελείωσαν… Η χώρα, όπως λένε, επανήλθε στην κανονικότητα. Άποψη με την οποία διαφωνεί εντελώς το Καφενείο. Δεν πρόκειται να επανέλθει αυτή η χώρα στην κανονικότητα ή πολύ δύσκολα θα το καταφέρει. Ο λαός έχει πιει σε μεγάλες ποσότητες το «τρελό νερό» που έγραφε κι ο μπαρμπα-Φώτης ο Κόντογλου. (ποιος Κουβέλης, βρε κακομοίρη, κολλημένε, που άκουσες Φώτης και πήγε το μυαλό σου κατ’ ευθείαν εκεί;). 

  Κυβερνήσεις αλλάξαμε πολλές. Τι καταφέραμε; Μηδέν στο πηλήκιο… Τι απομένει; Ή να αλλάξουμε λαό ή να αλλάξουμε ως λαός. Κι επειδή το πρώτο  δεν μπορεί να γίνει, επιλέγουμε ν’ αλλάζουμε ως λαός. Αλλάζουμε, λοιπόν, προς το χειρότερο και γι’ αυτό κάθε φορά θα βγάζουμε και τους χειρότερους. Οι χειρότεροι δηλητηριάζουν τον λαό κι ύστερα άντε να σταθεί να αντέξει και να κυβερνήσει κάνας καλός… 

Οι Έλληνες, δυστυχώς, ψηφίζουμε οπαδικά και μιλάμε πολιτικά με συνθήματα, αντί να μιλάμε με γνώση και επιχειρήματα. 

  Ουδεμίαν έκπληξιν μου προκάλεσε το αποτέλεσμα των εκλογών. Εσείς δεν ψηφίζατε σωστά υπό κανονικάς συνθήκας θερμοκρασίας, τώρα θα ψηφίζατε που βαρούσε σαραντάρια το θερμόμετρο; Μόνο οι Βραγκιανίτες ψήφισαν σωστά (αν και τα κάνανε κι αυτοί τα λαθάκια τους)  που έχουν το σαραντάρι μόνιμη συνθήκη. Στους τριάντα πέντε βαθμούς παίρνουν την κατσιούλα στο κεφάλι, για να μην κρυώνουν…

   Ελπίζω, πάντως, το Καφενείο να επανέλθει στην κανονικότητα. Τι είναι το Καφενείο, χώρα να μην επανέρχεται; Οι εκλογές είναι κάτι που δεν μπορείς να προσπεράσεις χωρίς σχολιασμό (είναι σαν τον Καμμένο, το αναγκαίο κακό του Τσίπρα), αλλά σε παρασύρουν και μονοπωλούν τη θεματολογία.  Φυσικά, δεν πρέπει να είμαι και αγνώμων. Οι πολιτικοί και οι πολιτικές είναι πηγές σατιρικές και ουδείς σατιρικός μπορεί να αγνοεί. Είναι, ότι το αλεύρι για τον φούρναρη. Παρότι ανισόρροπος, υπόσχομαι για μια πιο ισόρροπην ξυγγραφήν στο εξής, τουλάχιστον ως τις επόμενες εκλογές ή όσο αντέξει αυτή η επιχείρηση…

   Τελικά, παρά τις εκκλήσεις μου, δε μου έκαναν το χατήρι οι Συριζαίοι κι άφησαν εκτός Βουλής την Αυλωνίτου και κάτι άλλους πολύ σημαντικούς. Θα δούμε στη συνέχεια τι καινούργια μπερεκέτια μάς απέφεραν αυτές οι εκλογές. Η είσοδος Βαρουφάκη ήδη μας δίνει μεγάλη χαρά. Τώρα το Γιάννης θα γράφεται χωρίς κανένα ν, μπορεί και χωρίς γράμματα. Τύπος απολυτός για να γίνει ο βίος μας λιτός…

   Μπήκε κι ο Βελόπουλος… Μ’ αυτόν βλέπω καλή συνεργασία. Μάζεψα λίγο ρετσίνι, ετοίμασα το βαλσαμόλαδο της χρονιάς, ξεφλούδισα και λίγο λάβρο για τα νεφρά και θ’ αρχίσω δουλειές μαζί του. Ήδη έστειλα τον Αχιλλέα τον Αντωνίου να τον συναντήσει. Ανίψια του αείμνηστου βοτανολόγου μπαρμπα – Γιώργη Στεργιούλη και οι δυο, αλλά είχαμε μια δυσκολία στο να προωθούμε τα μαντζούνια.  Αν δεν του πουλήσω συνταγή για τη φαλάκρα, να μη με λένε καφετζή!

   Δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς, αλλά εγώ στον Κυριάκο θα δώσω μια περίοδο χάριτος. Τι να κάνω τόσο άχαρος που είναι! Σαν χάρος…

  Τώρα που πήγαινε να ορκιστεί στον Προκόπη μη νομίζετε ότι κοίταζα τον Κυριάκο. Εκείνον τον γιο του κοίταζα. Προσπαθούσα να δω από πόσα ψαλίδια (πόσων ετών) είναι, για να υπολογίσω πότε θα μας κυβερνήσει κι αυτός.

   Είπις δε χάν’ς, Αλέξη απ’ τουν Κούλη. Ιά πο’ ’χασις τρεις βουλές κι μι μιγάλου βρόντου. Ξέρου ότι είσι δυνατός στ’ γιουγραφία, αλλά καλά είνι να διαβά’εις τώρα κι λίγου ιστουρία, για να μάθ’ς τι πάει να πει του «ανθ’ ημών ου Γουλιμής». Αρκεί να μην τ’ μαθαίν’ς απ’ τ’ Ριπούση, π’ σύμασις τώρα τιλιφταία.

  Μαναχά ιγώ, Αλέξη, δε χάνου απ’ τουν Κούλη κι απού κανέναν, γιατί δεν είμι πουτέ υπουψήφιους. Φαντάζουμι τώρα να ’μαθις ότι ούλοι χάνουν απ’ ολ’νούς…

  Θα πεις, χάνου ως ψηφουφόρος σχεδόν πάντα,  αλλά του ευτύχημα είνι π’ κιρδίζει η πατρίς κι ου τόπους μ’ η Αργιθέα.

   Ο αβύθιστος Τιτανικός, Αλέξη, βυθίστηκε στο πρώτο του ταξίδι. Κάτι γράφει στην αρχή ο καφετζής. Το γιατί και το διότι και τούτων ένεκα… στον πάτο ο αβύθιστος!

  Το πρώτο θετικό μετά τις εκλογές είναι ότι η Λέσβος και η Μυτιλήνη πήραν μια οριστική ΄΄απεύθυνση΄΄ τριακοσίων εξήντα μοιρών και ξαναγίνονται ένα νησί, γιατί πολλή ΄΄τυμβοθηρία΄΄ υπέστησαν. Λίγο ακόμα να έμενε ο Αλέξης και θα τα διπλασιάζαμε τα νησιά κατά τη συνταγή: το Αετοχώρι και το Μαρκελέσι… 

   Ανεβήκατε, όσοι ανεβήκατε να ψηφίσετε, αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω μια ανησυχητική επιπολαιότητα που σας διακρίνει. Δεν είδα να μαζεύετε τσάι, τίλιο, δεν είδα να ηλιάζετε λάχανα και να φκιάνετε τραχανά. Να δω πώς θα βγάλετε χειμώνα…

Εγώ σας είχα προειδοποιήσει ότι έρχεται ο Κυριάκος. Έστω και τώρα, κάντε κάτι! Το κακό είναι που δεν έχει και κουρόμπλα φέτος. Ούτε Κουρουμπλή πια… Η ελπίδα μετατοπίζεται στα κράνια, γκόρτσα και τσάπουρνα. Μην αφήνετε ανεκμετάλλευτα αυτά που σας δωρίζει η φύση, γιατί θα ζήσετε πράγματα αφύσικα…

   Αυτά τα λίγα περί της εκλογικής αποτίμησης. Θα περιμένουμε την επίσημη δια της δεδηλωμένης έναρξη της νέας κυβέρνησης και των πεπραγμένων της στη συνέχεια. Ευχή όλων μας, υποθέτω, να πετύχει τα καλύτερα για την πατρίδα μας.

  Και μην ανησυχείτε! Κάποτε θα τους ρίξουμε κι αυτούς… 

   Θα γένου αναλυτής…

  Πολλές φορές σκέφτομαι τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Είμαι καφετζής, γίνομαι κατά περίσταση κι ανάλογα τις ανάγκες σοβατζής, μπογιατζής, πλακατζής, καλατζής, υπήρξα και παλιότερα ένα φεγγάρι πασοκτζής (εντελώς ερασιτεχνικά, βέβαια, χωρίς να εξασκήσω ποτέ το επάγγελμα πασόκ), ακόμα πιο παλιά αιπόλος (γιδοβοσκός) και

μόνιμα ονειροπόλος, γι’ αυτό και η συνεχής επαγγελματική αναζήτηση. Το τελευταίο επάγγελμα που εμφανίστηκε στην Αργιθέα είναι ο αναλυτής (απ’ την ίσια πλευρά και την ανάποδη, δεν έχει σημασία). Φαίνεται ότι θα έχει μεγάλη πέραση κι, ως νέο, ακόμα μεγαλύτερη ζήτηση, ώστε σκέφτομαι σοβαρά να γένου κι ιγώ αναλυτής.

 Θα σας τρελάνουμε στην ανάλυση. Πόσα δίνετε για να γλιτώσετε;

 Ο αναλυτής είναι ένα επάγγελμα περίπου σαν τον σύμβουλο επιχειρήσεων. Εμφανίζεται χωρίς να τον προσκαλέσεις, σου λέει πράγματα άχρηστα, γιατί ήδη τα γνωρίζεις και μόνος σου, κι όταν του λες πάρι νια πρατίνα για να πληρουθεί ου κόπους σ’, παίρνει του μαντρόσκ’λου κι φεύγει…

  Σκεφτήκατε ποτέ, γιατί ο σύμβουλος επιχειρήσεων, ενώ συμβουλεύει, δεν έχει δική του επιχείρηση; Είναι σαν εκείνον που σας δίνει την πληροφορία για κρυμμένο θησαυρό και δεν πάει ο ίδιος να τον πάρει. Δεν ξέρω αν έγινα σαφής… Θα ρουτήξου κάναν αναλυτή…

  Ο αναλυτής αναλαμβάνει από αναλύσεις ούρων, μέχρι αναλύσεις εκλογικών αποτελεσμάτων. Και καλά στην ανάλυση ούρων σου βγάζει το μηχάνημα στο εργαστήριο το πε χα, το όξινον και αλκαλικόν και την υπόνοια πρωτοπαθούς υπεραλδοστερινισμού (σας τριβάλιασα), το μπε κα κα και το ΜέΡΑ 25, αλλά πώς να αναλύσεις που μπέρδεψε η γριά τα ψηφοδέλτια κι έριξε του δήμαρχου στην κάλπη για την ευρωβουλή και στην κάλπη για τον δήμαρχο το ψυχοχάρτι, γιατί είδε που είχε μεγάλο σταυρό; Με το αναλυσοψηφιζόμετρον;

  Οι περισσότεροι αναλυτές την πατάνε, γιατί πέφτουν στην πλάνη της τελικής ανάλυσης που δεν υπάρχει ποτέ, αγνοώντας το πρώτο μάθημα της σχολής που λέει: «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια» κι αποδεικνύονται εντελώς κουτά ορνίθια και χαζοπούλια…

 Και περισσότερο ακόμα την πατάνε, όταν προσπαθούν να κάνουν αναλύσεις κομμένες στα μέτρα τους και τέτοιες που να υπηρετούν τις όποιες προσωπικές ή κατά παραγγελίαν εμπάθειες. Η πλάκα είναι ότι νομίζουν πως προσφέρουν και υπηρεσία στον τόπο. Εννοείται ότι την πατάνε και οι ανοήτως συμφωνούντες…

  Ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω! Ο έχων τη μύγα μυγιαζέτω! (δε θέλει και πολύ να παρασυρθείς σε ανάλογες εκφράσεις. Μι στραβό θα κοιμ’θείς, του προυΐ θα γκαλιουρί’εις…). Ο έχων τυρί και ψωμί προσφαϊζέτω! Ενίοτε, όμως, το τυρί συνοδεύεται με φάκαν. Ρωτάτε και κάνα ποντίκι! Ακόμα και τα ποντίκια γνωρίζουν ότι τα γραπτά μένουν. Γι’ αυτό ροκανίζουν τα χαρτιά, για να μη μένουν. Στα ηλεκτρονικά γραπτά, όμως, δεν μπορούν να βάλουν χέρι, δηλαδή δόντια…

  Αλλά, ας μην απογοητεύουμε το νεοφανές στον τόπο μας επάγγελμα, τους νεήλυδες αρθρογράφους και τους συνοδούς αναγνώστες τους… Απεναντίας, τούς αφιερώνουμε το παρακάτω τετράστιχο προς γνώσιν και συμμόρφωσιν… 

Προς αμετροεπείς, εμπαθείς  και  άρα επιπόλαιους αναλυτές

Τα κείμενα που στάζουν δηλητήριο,
κανένα δε σου δίνουν εισιτήριο…
Σε δείχνουν όλοι με το δάχτυλο το ένα
και σε μουντζώνουν με τα άλλα ανοιγμένα…

« Ό,τι διαθέτει ο καθένας σε αφθονία δωρίζει »

  Όταν θυμόμαστε τη φράση αυτή του Λασκαράτου, ερμηνεύουμε και κατανοούμε πολλές από τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Ουδεμία απορία, ουδεμία έκπληξη…

  Ο καθένας είναι αυτό που είναι, που λέει, που γράφει, που κάνει…

  Ο καθένας ας παίρνει την ευθύνη του για όλα αυτά… 

Και τώρα για να κλείσουμε

 ένα μπουκέτο αποξηραμένου μούσκου

δώρο της αργιθεάτικης γης.

Είπαμε: 

« Ό,τι διαθέτει ο καθένας σε αφθονία δωρίζει »

 

13/7/2019