Βασίλης Αργύρης: ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 62

Σάββατο 10 Απριλίου 2021

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 62 - Κανονική κανονικότητα!

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,

μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε…

Οδυσσέας Ελύτης

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 62

Θα σας κανονίσουμε!...

Η κανονικότητα είναι σαν τον καφέ. Σκέτη, με ολίγη, μέτρια, ελαφριά, γλυκιά, βραστή (βράστα! που λένε…), μέχρι ναι και όχι κανονικότητα υπάρχει (ούτε δημοψήφισμα να ’τανε!...). Τελευταία, ανάμεσα σε πολλά και διάφορα νέα, μας ήρθε και η νέα κανονικότητα!... (κανονικά έπρεπε να βάλω πολλά !!!!!!!!!!)

Βέβαια, στον καφέ η κάθε ονομασία ορίζεται απ’ την αναλογία των υλικών και η επιτυχία του στην τέχνη του καφετζή, ενώ στην κανονικότητα ούτε υλικά γνωρίζουμε ούτε αναλογίες και, προπαντός, ούτε ποιος ορίζει αυτά τα υλικά… Βαδίζουμε στα γκαβά!… Πάντους, ιγώ στου Καφινείου δε βράζου κι δε σιρβίρου κανουνικότητις, για να ξέρου κι δε μπουρού να σας φανού χρήσιμους… Καλά είναι να ρωτάτε αυτούς που σας μαγειρεύουν τις κανονικότητες κι ακόμα καλύτερα να ρωτάτε αρκετά πράγματα, πριν τους αναθέσετε να σας τις ετοιμάζουν!...

Τι είναι η νέα κανονικότητα; Έρχεται να αντικαταστήσει την παλιά; Η παλιά ήταν λάθος και επομένως άχρηστη; Η νέα είναι σωστή και αναγκαία; Ποιος τα αποδεικνύει αυτά και με ποιον τρόπο; Ποιος έχει το δικαίωμα της αντικατάστασης, ποιοι το αποφάσισαν και πώς τον εξουσιοδότησαν να την κάνει;

Μπορώ να βάζω όσα ερωτήματα θέλω, σάμπως θα πληρώσω φόρο ή σάμπως θα πάρω απάντηση; Εδώ και αρκετά χρόνια μάς εμφανίζουν νεοφανείς όρους, ποτέ δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν τι σημαίνουν και ποιο είναι το περιεχόμενό τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι τους αναπαράγουμε και χωρίς να το καταλάβουμε τους αποδεχόμαστε, έχοντας και τον φόβο μην μας κατηγορήσουν για αντιπροοδευτικούς και μας κολλήσουν τα διάφορα αντιπροοδευτικά ταμπελάκια…

Έτσι καταπίνουμε ολόκληρα, αλλά χωνεύουμε εύκολα τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, τη Νέα Εποχή, την Παγκοσμιοποίηση και ακολουθούμε την κάθε νέα σαχλαμάρα τους και εντυπωσιαζόμαστε από τις τιποτολογίες τους. Ρίγη συγκίνησης μας διαπερνούν (καλά είναι να βάζουμε και κάνα θερμόμετρο μην έχουμε πυρετό), όταν πληροφορηθούμε ότι σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα του ύπνου, αντί να μην μας κολλάει ύπνος και να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα κι ανοιχτά σαν γαρίδα…

Ίσως, η νέα κανονικότητα να είναι ένα ακόμα μεταλλαγμένο νέο φρούτο του νεόδεντρου. Έχω αρκετούς λόγους να υποψιάζομαι ότι δεν είναι μόνο μια πρόσκαιρη προσπάθεια, για να ξεπεράσουμε τις έκτακτες συνθήκες, οι οποίες δημιουργήθηκαν από έναν κορονοϊό και ύστερα να επανέλθουμε στην κανονικότητα (σκέτη χωρίς προσδιορισμούς), αλλά μια ευκαιρία επιβολής άγνωστων και μόνιμων καταστάσεων.

Απομένει να παρακολουθούμε το ξεδίπλωμα της καινούργιας πραμάτειας. Υπάρχει μια αστεία, αφελής, αλλά και επικίνδυνη αντίληψη, στην οποία διατυπώνεται ως άποψη και ο επαναπροσδιορισμός του αυτονόητου. Δεν είναι δύσκολο, σ’ όσους το υποστηρίζουν αυτό, να τους περνάνε κάθε περίεργο και ασυνήθιστο ως κανονικό, το ανόητον ως αυτονόητον και κάποιοι, ουσιαστικά, να τους λένε: θα σας κανονίσουμε!

Κάθε συρμή και σακαή θα μας αλλάζει τη ζωή;

Τι είναι αυτή η σακαή, ορέ Βασίλη Νταλαμπάσχα,
που γιόρτασες στην Ανάληψη το φετινό το Πάσχα;
Αν απαντήσεις σωστά, κερδίζεις εφταήμερη παραμονή στα Πετρίλια με όλα τα έξοδα πληρωμένα, δικαίωμα βοσκής μέχρι το Μαρκελέσι και θα σε περνάμε ζαλίκα στη Λεύκα Πετρίλου, όσες φορές χρειαστεί και μέχρι να δοθεί οριστική λύση στο πρόβλημα.

Τι είναι τελικά η Λεύκα Πετρίλου;

Πετριλιώτισσες, Πετριλιώτες (ντόπιοι και σχηματαρίσιοι, ζερβό και προσήλιο)!

Μιας και πήγαμε στη Λεύκα ερωτάσθε δια τελευταίαν φοράν. Τι είναι τελικά αυτή η Λεύκα; Είναι τμήμα δημοτικού ή επαρχιακού δρόμου; Ακούγεται τελευταία και μια πληροφορία ότι μπορεί να χαρακτηριστεί και διεθνές το σημείο (σημεία και τέρατα, δηλαδή), επειδή κάπου κοντά διέρχεται και το διεθνές ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Στις Βρυξέλλες λέγεται ότι προκρίνεται τελικά η λύση του προβλήματος στο εν λόγω ρέμα να γίνει σε συνδυασμό με τη σήραγγα Φραμένου. Με τα μπάζα που θα βγάνουν απ’ τη γαλαρία θα μπαζώνουν το ρέμα, το οποίο ακόμα παραμένει ρέμα και κατεβασιά… Ό,τι δεν γίνεται και ό,τι αργεί, χρεώστε το πια στον ιό που επιδημεί, στον δήμο που παρεπιδημεί και στον κάθε αρμόδιο που αδιαφορεί ή κωλυσιεργεί…

Άλλα είναι τα μεγάλα…

Τα μεγάλα προβλήματα, όμως, στην Αργιθέα δεν είναι οι δρόμοι. Είναι τα πανηγύρια μας, άντε και οι δρόμοι που οδηγούν στα πανηγύρια μας και στα διάφορα άλλα πολιτιστικά γεγονότα του θέρους. Κυρίως, είναι οι οδοί προς τους αιγιαλούς, για να μπορούν να προσπελάζουν (παραλίγο να βελάζουν) οι αοιδοί με τις μουσικές τους αηδίες, με τις οποίες τέρπουν την ακοή μας και τρέπουν σε φυγή πέστροφες, ασπρίτσες και μπακακάκια, ασβούς, κουνάβια, αλεπούδες κι άλλα τινά είδη πανίδας.

Υπάρχει κι ο εύλογος σκεπτικισμός. Αν ανοιχτούν αυτοί οι δρόμοι, διαμορφωθούν τα αναγκαία αεροστατοδρόμια στους χώρους των εκδηλώσεων και βγει ο Πέτσας με απαγορευτικό, δεν θα πάνε στο βρόντο αυτά τα χρήματα; Μήπως πρέπει τελικά να διατεθούν, ώστε να αποκτήσουμε δυο τρεις παιδικές χαρές (εγκεκριμένες, δεν διαπραγματεύομαι τίποτε λιγότερο απ’ το εγκεκριμένες…). Ας περιμένουμε λίγο!...

Τι θα γίνει με τα πανηγύρια μας;

Ως εκπρόσωπος του Καφενείου απέστειλα στον ομόλογό μου εκπρόσωπο της κυβέρνησης (ο οποίος πίνει τον καφέ του κάθε πρωί με τον Κυριάκο και γνωρίζει από πρώτο χέρι τις εισηγήσεις των καφετζούδων του Μαξίμου) το παρακάτω κείμενο, όπου προτείνω λύσεις για τις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις στην Αργιθέα κατά τη θερινή περίοδο:

Κύριε, Πέτσα! Γνωρίζουμε πια, εδώ και πολύν καιρό, ότι όλη τη μέρα μαστορεύεις κι αγορεύεις, για να απαγορεύεις… Οι προτάσεις σου, όταν δεν ξεκινούν με το απαγορεύεται, ξεκινούν με το μη και το δεν. Για να μην καταλήξουν και στο μηδέν, παρακαλώ να διαβάσεις προσεκτικά αυτά που σου γράφω.

Ιμείς οι Αργιθιάτις είμαστι λαός απείθαρχους, άμα μας μπει ου άλλους στ’ μύτη κι θιλήσει μι του ζόρι να μας αλλάξει τα χούια. Ιμείς χουρίς ψουμί κάνουμι, χουρίς κοινωνικάς ικδηλώσεις δεν κάνουμι! Δέον εστί να συμφωνήσετε με το σχέδιον, το οποίον εκπονήσαμεν (μέχρι και παυσίπονο πήραμε για τον πόνο) και το οποίον εμπεριέχει τας βασικάς οδηγίας τήρησης των εντολών σας, δια την προστασίαν εκ του κορονοϊού, ώστε να επιτραπώσι άπασαι αι εκδηλώσεις εις Αργιθέαν.

Πρώτον. Μπορεί, κύριε Πέτσα, ο δικός μας ο Πέτσας, ο Κώστας, να μεταφέρει πάνω στην καρότσα του φορτηγού του δήμου μας τους κλαριντζήδες σε κάθε χωριό και μαχαλά, όπως ακριβώς έκανε ο Μπακογιάννης με την Πρωτοψάλτη. Πριν το φορτηγό, θα πηγαίνει ο Βασίλης Μπίνας ή ο Γιάννης Λέτσιος με το γκρέιντερ, για να καθαρίζουν τον δρόμο από τις πέτρες. Με ευθύνη των τοπικών προέδρων οι κάτοικοι σε ομάδες (μέχρι δέκα, το ξέρουμε!...) θα περιμένουν την μετακινούμενη κομπανία κι όταν θα φτάνει, θα μπαίνουν όλοι στον χορό. Για να τηρούνται οι αποστάσεις, θα κρατιούνται από κλίτσες που θα έχουν ενάμισι, τουλάχιστον, μέτρο κλιτσόξυλο. Επίσης, θα χορεύουν μπροστά από ένα τραγούδι ο καθένας, για να μην μείνει κανένας αχόρευτος. Τελειώνοντας, υπάλληλος του δήμου θα ψεκάζει τον τόπο συγκέντρωσης. Οι μουσικοί να πληρώνονται με απόφαση της κυβέρνησης απ’ το υπουργείο πολιτισμού, το οποίο ως γνωστόν πληρώνει κι άλλα πολλά… σπασμένα.

Δεύτερον. Ένας άλλος τρόπος και εύκολα εφαρμόσιμος μπορεί να είναι ο εξής: Ας πάρουμε για παράδειγμα το πανηγύρι Λεοντίτου. Μετά την εκκλησία οι κάτοικοι κατευθύνονται στα σπίτια τους και οι οργανοπαίχτες προς την πλατεία. Εκεί στον ιστορικό πλάτανο, όπου κρεμούσαν οι κλέφτες τ’ άρματα, στήνουν τα νταούλια τους, τα κουρδίζουν κι όταν είναι έτοιμοι, καλούν τα ταράφια να έρθουν να χορέψουν με τη σειρά. Η σειρά ορίζεται...

αλφαβητικά ή ανάλογα με την εκλογική δύναμη που έχει το κάθε σόι. Παληαντωναίοι (χωριστά οι Αποστόλου), Κορλαίοι, Μαντζιουραίοι (Λία μπρουστά! Σο’ ’δουκα κι σειρά!...), Γριβαίοι, Σπαναίοι, Τζιαχρησταίοι, Χαϊντουταίοι, και τα υπόλοιπα επώνυμα. Κάθε παρέα που θα χορεύει, θα φεύγει απ’ την πλατεία. Μόνο ο Γρίβας θα παραμένει, για να βγάνει φωτογραφίες και να προσέχει μην γίνει κανένα λάθος, αν προτιμηθεί η αλφαβητική σειρά… Γρίβα μ’, σε θέλει ο κλαριντζής, σειρά χορού για να κρατείς!... (κι να κρατείς κάναν μι του μαντήλι, για να χουρέψει).

Αυτό το σχέδιο, δυστυχώς, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στα Κουμπουριανά, επειδή λέγονται όλοι Κισσαίοι. Μια λύση είναι να καλούνται στον Μπλούνο για χορό με βάση τις ηλικίες, αλλά πού να βρεις άκρη πόσο είναι οι Κουμπουριανίτισσες, αφού όλες θα δηλώσουν εικοσιπέντε και μισό…

Επίσης, δεν μπορεί να γίνει στη Στεφανιάδα. Οι Στεφανιώτες δεν μπαίνουν σε στράτα, κύριε υπουργέ! Καλύτερα να κάνετε τα στραβά μάτια και να τους αφήσετε να κάνουν ό,τι θέλουν… Στα υπόλοιπα χωριά, όμως, θα πάνε όλα μια χαρά!...

Τρίτον. Αν κάτι στραβώσει, κόβεις τους δρόμους εύκολα σε διάφορα επικίνδυνα σημεία και σταματάς την κυκλοφορία, λέγοντας ότι η ασφάλεια των Αργιθεατών είναι αδιαπραγμάτευτη για την κυβέρνηση και πρώτη προτεραιότητα (αυτό το δεύτερο μην το λες, γιατί θα σε κράξουν…)

Όποια άλλη ιδέα προκύψει, θα την αποστείλω, για να βοηθήσω τις αποφάσεις σας. Το ίδιο θα κάνω κι όταν έχω κάποια πληροφορία απ’ την περιοχή. Μέχρι στιγμής αυτό που έμαθα είναι ότι οι Σπυρελιώτες, για να παραπλανήσουν τις αρχές, θα κάνουν τη γιορτή καρυδιού στην Πατλιά. Στον Κούρλιακα και άλλα σημεία που δεν αποκαλύπτουν θα υπάρχουν φυλάκια, για να προσέχουν μην εμφανιστούν διάφορες ανεπιθύμητες για την περίσταση υπηρεσίες (αστυνομίες, εισαγγελίες, εφορίες, και γενικά πολιτικές προστασίες).

Άιτι, πάλι η Κώτσινα!...

̶ Κώτσια, χαμένου το ’χουν; Πώς θα τα κουρέψουμι φέτου τα γίδια; Γένιτι ου ένας να κρατεί, ου άλλους να κουρεύει κι να ’χουν δυο μέτρα απόσταση; Έχουμι ιμείς τόσου μακριά γίδια; Ου κούρους χρειγιάζιτι πουλλά ψαλίδια!...
̶ Πάψι, Κώτσινα! Τι μακριά γίδια λες; Ιγώ μαναχά μακριά γαϊδούρα ξέρου. Σώπα, θα του κανουνίσει ου υπουργός κι αυτό. Ξέρει απού πράματα ου Χαρδαλιάς…
̶ Άμα ήξιρι απού πράματα, δε θα κατάντηνι υπουργός τ’ Μητσουτάκη. Θα να ’χι κι αυτός ένα μπ’λουκάκι θ’κό τ’, μα γίδια, μα πρόβατα, να τρώει νια χλιαργιά γάλα…
̶ Καλά λες, αλλά καμίνια δ’λειά δεν είνι ντρουπή. Ας είνι κι υπουργός! Ούτι ου πρώτους είνι ούτι ου τιλιφταίους…

Γεφύρι Κοράκου ή Κοκοράκου;

Η ερώτηση μπαίνει ως συμβολή στην έρευνα περί κορακογεφυριού. Κι αν δεν το ξαναχτίσομεν, τουλάχιστον, ιστορικώς να το εξερευνήσομεν! Μενέλαε, συγγνώμη που μπαίνω στα γεφύρια σου, αλλά μην πετάς καμία εκδοχή!... Το Καφενείο φέρνει στο φως έναν ακόμα θρύλο σχετικά με το χτίσιμο (χτικιάσαμε να το χτίσουμε κι ας μην ζούσαμε τότε) και την ονομασία του. Δεν είμαι σε θέση ούτε τη χρονολογία κατασκευής του να επιβεβαιώσω, αφού υπάρχουν διαφωνίες και γι’ αυτό. Επομένως μην δίνετε ιστορική βάση, σ’ αυτά που γράφω παρακάτω! Είπαμε, είναι θρύλος…

«Θρύλε ολέ! Θρύλε ολέ, ολέ, ολέ!...», πετάχτηκε ένας ολυμπιακάκιας. Σταμάτα, γαύρε, να συνεχίσω!...

Το κορακογιοφύρι ήταν να ξεκινήσει το 1529, αλλά, τελικά, ξεκίνησε το 1530 (άλλοι λένε το 1515), επειδή δεν μπορούσαν να βρουν κατάλληλο κόκορα με βροντερή φωνή, που να ακούγεται σ’ όλη την κοιλάδα Αχελώου, για να τον σφάξουν στα θεμέλια κατά το έθιμο. Η περιοχή είχε και πολλές αλεπούδες, οι οποίες με ορμητήριο τις Αλπότρυπες Βραγκιανών (είναι τοποθεσία, ρωτάτε όποιον Βραγκιανίτη θέλετε!... λίγοι θα ξέρουν πού είναι…), όταν άκουγαν τέτοιον βροντόφωνο κόκοτα, το έβαζαν αμέτι μουχαμέτι να του στρίψουν το λαρύγγι (ήταν τουρκοκρατία, μην το ξεχνάμε και οι αλεπούδες χρησιμοποιούσαν τουρκικό λεξιλόγιο). Έτσι μόνο τα αλάλητα κουκουτσέλια επιβίωναν. Αναγκάστηκαν, λοιπόν, να χρησιμοποιήσουν για τη θυσία έναν κοκοράκο, για να ξεκινήσει το έργο, επειδή βιαζόταν και ο Σπίρτζης της εποχής (που ήταν πασάς δημοσίων έργων), ο οποίος πρότεινε και την ονομασία Γεφύρι Κοκοράκου, ώστε να ταιριάσει το όνομα με τις κοκορομαχίες που θα γίνονταν πολλά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1949.

Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν οι ΜΚΟ, η Ορνιθολογική Εταιρεία και άλλες μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, για να προστατέψουν τον κοκοράκο από το βάρβαρο έθιμο. Πάντως, ο εργολάβος του έργου φτηνά την έβγαλε με ένα πετειναράκι. Ο πρωτομάστορας που έφκιασε το Γεφύρι της Άρτας αναγκάστηκε να θυσιάσει τη γυναίκα του (δεν έβγαιναν κι εύκολα τότε τα διαζύγια…).

Εις την τελετήν ονοματοδοσίας παρίστατο και εις αδιόριστος φιλόλογος (από τότε είχαν πρόβλημα διορισμού οι φιλόλογοι, ειδικά στα κρυφά σχολειά, αλλά αυτά θα τα πληροφορηθείτε απ’ την επιτροπή του 2021…), ο οποίος είπεν ότι χάριν ευφωνίας καλύτερα να κόψουμε το ένα κο. Οι άλλοι συμφώνησαν με τη γνώμη του, επειδή δεν ήξεραν τι σημαίνει ευφωνία, θυμήθηκαν και την παροιμία «κάλλιο κορακόδενε, παρά κοκορογύρευε!» και ονόμασαν το γεφύρι Κοράκου. Όμως, δεν ξέρουμε ποιο κο έκοψαν, το πρώτο ή το δεύτερο; (ίδια περίπτωση σαν το ν του Γιάνη). Η έρευνα συνεχίζεται… Μέχρι να βρούμε κόκορα κρασάτο!.. Αγώνας και έρευνα χωρίς κοψίδια ή κάποιο άλλο γερό φαΐ δεν γίνεται!…

Επαναφέρω τον Μήτσιο!

Η απειλή είναι ευθεία, όπως καταλαβαίνετε… Ο Μήτσιος είναι μια κατηγορία μόνος του! Το κάνω και για αντίποινα, διότι μου επαναφέρατε κι εσείς τον Μητσο(τάκη)…

Βέβαια, ο Μήτσιος δεν έλειψε και ποτέ. Μας τέντωσε στο διάβασμα με την πυκνή αρθρογραφία του. Καθένας μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί μ’ αυτά που γράφει, αρκεί, όταν διαφωνεί, να τα έχει διαβάσει και, προπαντός, να τα έχει καταλάβει.

Θα μπορούσα, δικαίως, να του αφιερώσω το: Είμαι ένας φτωχός και (σχεδόν) μόνος (Αργιθεάτης) αρθρογράφος, αν και απορώ, γιατί χρησιμοποιεί ακόμα αυτή την αναχρονιστική μέθοδο επικοινωνίας και δημοσιοποίησης της άποψής του. Όμως, αφού είδα να του απαντούν εγγράφως απ’ το Υπουργείο Υποδομών σε ερωτήματα για τα ημιτελή και παρατημένα έργα της Συκιάς, σημαίνει ότι συνηθίζεται ακόμη αυτός ο τρόπος. Οι σύγχρονοι άνθρωποι μεταβιβάζουν τις σκέψεις τους με μπλουτούθ (λέξη ελληνικότατη που παράγεται απ’ το μπλαθουριάζω) και οι σύγχρονοι πολιτικοί συνεννοούνται με τα μάτια, θέτουν τα αιτήματα με τα μάτια, δεσμεύονται με τα μάτια και κάνουν πως κυβερνούν για τα μάτια…

Σας είχα πει ότι ο Μήτσιος είναι πολύ απαραίτητος, επειδή είναι πολυγραφότατος. Όλα τα άρθρα αργιθεάτικου ενδιαφέροντος στηρίζουν (θέλουν δε θέλουν) το Καφενείο, ανεξαρτήτως, αν πίνουν ή δεν πίνουν οι αρθρογράφοι τον καφέ τους στο δικό μου μαγαζί. Ναι, στους πολυγραφότατους, όχι, στους πολυγραφικότατους!

Μήτσιος 1

̶ Ώρα Καραμανλή!
̶ Πάλι; Κάθι πόσου έρχιτι αυτήνη η ώρα; Πού το ’μαθις;
̶ Το ’γραψε ο Μήτσιος.
̶ Ώρα Καραμαλή, ματαπάλι ώρα Καραμαλή, συνέχεια ώρα Καραμαλή! Μαναχά τα χαλασμένα ρουλόια δείχνουν τ’ν ίδια ώρα. Θα πεις, η Ιλλάδα δεν είναι χαλασμένου ρουλόι;… Να του βάλουν κάνι να λέει ώρα για φαΐ (έχουμι δεν έχουμι να φάμι), ώρα για ύπνου ή να λέει μόνιμα ώρα καλή!...
̶ Είναι άλλος Καραμανλής αυτός. Είναι υπουργός για τα έργα και λένε ότι θα έρθει στη Συκιά.
̶ Γιατί, είνι φίλους μι του Βασίλη Παπαϊάννη ή μι του Λία Βανάκα απ’ τα Κουνάτσια;
̶ Είναι υπουργός είπαμε. Θα έρθει για το φράγμα και τα έργα εκτροπής του Αχελώου.
̶ Α, έτσι; Ας έρθει! Τόσοι ήρθαν κι μας κουρόιδιψαν ως τα τώρα… Δε θα πάθουμι τίπουτας άμα μας κουρουϊδέψει κι ένας ακόμα!

Μήτσιος 2

Ου Μήτσιους είναι μι τ’ς ΑΠΕ. Ιγώ είμι μι τ’ς ΑΠΕταξάμην κι έχουμε νια διαφουνία, για να τρέφουμι τ’ δημουκρατία. Ως ιδώ καλά! Όμους, Μήτσιου, μι πείραξι π’ μας είπις ισχνή μειουψηφία ιμάς τ’ς αντίθιτοι… Έγινε καμιά ψηφοφορία μεταξύ των πολιτών, κανένα τοπικό δημοψήφισμα και δεν το πήραμε χαμπάρι. Εκτός κι εννοείς τις πλειοψηφίες των Δημοτικών Συμβουλίων, τα οποία ως τώρα ουδέποτε έλαβαν υπ’ όψιν την κοινή γνώμη των Αργιθεατών για τέτοια ζητήματα. Αυτό γίνεται, επειδή είμαστε πολυάνθρωπη κοινωνία και είναι δύσκολη η διερεύνησή της ή βλάπτει σοβαρά τις απόψεις πολλών δημοτικών συμβούλων; Πάνω που κατάφερα να γίνω χοντρός με ξαναγύρισες (πετσί και κόκαλο) στους ισχνούς!...

Με την ευκαιρία 4 ερωτήσεις:

1. Τι απέγινε με τη θέση εναντίωσης των πέντε νεοεκλεγέντων δημάρχων, για να μην τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες στ’ Άγραφα;

2. Είχαν τότε τη σύμφωνη γνώμη των δημοτικών τους συμβούλων;

3. Έριξαν, απλώς, πυρά κρότου και λάμψης, για να πουν, τάχα, ότι αντιστάθηκαν;

4. Συγκάλεσαν δημοτικά συμβούλια γι’ αυτό το θέμα, ώστε να πάρουν αποφάσεις και να ξέρουμε κι εμείς ποιος λέει την αλήθεια και ποιος μας δουλεύει;

Ψεκασμοί και χαλικοστρώσεις

Εμπρός, της γης οι ψεκασμένοι!...

Δεν ξέρω, αν μας ψεκάζουν. Δεν έχουμε πια κι εκείνον τον Καμμένο με τα αποκαΐδια του, ο οποίος μας πληροφορούσε σχετικά, αλλά τους ψεκασμούς δεν τους γλιτώνουμε!... Είναι η καινούρια, ελέω κορονοϊού, φάμπρικα, η οποία στήνεται παντού. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, αν είναι ιατρικώς επιβεβλημένον ή γίνεται για ψυχολογική υποστήριξη των πανικοβλημένων… Ψεκάζουν, λέει, τους χώρους για απολύμανση!… Ψεκάζουν τα σχολεία! Μα ήταν κλειστά, πώς μπορεί να βρέθηκε εκεί ο κορονοϊός; Ψεκάζουν τους ναούς! Κι αυτοί κλειστοί ήταν, έχουμε τρεις μήνες ν’ ακούσουμε «Κύριε, ελέησον!». Ψεκάζουν πλατείες, δημόσιους χώρους, σταθμούς τρένων και λεωφορείων (εξαιρούνται οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και οι σταθμοί χωροφυλακής), ψεκάζουν ακόμα και τους ψεκαστήρες…

Ψεκάστε, πληρωθείτε, τελειώσατε!... Τώρα, αν ψεκάζουν με ειδικό υγρό ή με νερό από βρύση, από ρέμα, από πηγάδι ή με το αθάνατο νερό, θα σας γελάσω… Είναι το νέο προσφιλές εργόχειρο των δήμων, το οποίο έρχεται να συμπληρώσει τις γνωστές χαλικοστρώσεις… Μπορεί να ανήκει κι αυτό στις άυλες μορφές δράσης…

Για να σας καθησυχάσω, θα ψεκάσω κι εγώ το Καφενείο και θα το κάνω με απ’ ευθείας ανάθεση, όπως συνηθίζεται…

Προκλητικές αναρτήσεις – βροντερές παραιτήσεις

Δεν μας φτάνει η επιδημία, έχουμε και την επιδημία αναρτήσεων από τον καθηγητή Χατζή, ο οποίος ως μέλος της επιτροπής «Ελλάδα 2021» πήρε φόρα και γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι για πρωταγωνιστές της ελληνικής επανάστασης, όπως ο Καραϊσκάκης κι ο Καποδίστριας. Ας τους ξαναδολοφονήσουμε για σιγουριά, σκέφτηκε με το κατευθυνόμενο μυαλό του, μιας και δεν βολεύουν τον οικουμενισμό του φιλελευθερισμού μας!... Κατόπιν, η επιτροπή αναγκάστηκε να απολογηθεί και προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα… και τα ’κανε ακόμα χειρότερα!...

Ακολούθησε η βροντερή κι ελπιδοφόρα παραίτηση της ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου. Ίσως η απόρρητη επιστολή της κάποτε να γίνει γνωστή και να μάθουμε ακριβώς τους λόγους της διαφωνίας και αποχώρησής της. Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες αποχωρήσεις, έστω δυο τρεις ακόμα. Γιάννα, και σ’ άλλα με υγεία!... και

κοίταξε πώς μαθαίνουμε εμείς την ιστορία!…

Να, έτσι!...

Στη φωτογραφία παρακάτω είναι ο δικέφαλος αετός σκαλισμένος από το χέρι του αυτοδίδακτου και άριστου ξυλογλύπτη Γιώργου Χαμπλά, από την Στεφανιάδα Αργιθέας. Κάπως έτσι είναι σκαλισμένη και η ιστορία μας στη μνήμη του λαού μας και στην καρδιά του ριζωμένη. Αυτός ο λαός την κουβαλάει στις πλάτες του μέσα απ’ όλες τις μορφές της τέχνης του, των ανώνυμων και επώνυμων δημιουργών του. Δεν περιμένει να την μάθει απ’ τις όποιες θεωρίες περιφέρουν οι διάφοροι πλανεμένοι ή σε διατεταγμένη υπηρεσία κονδυλοφόροι και… επιστήμονες.