Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 74
Η ζωή τραγούδι θέλει...
Το ζήτημα είναι ποιος έχει κουράγιο να
τραγουδήσει. Με αυτά που συμβαίνουν δεν ανοίγει στόμα κανένας. Κι αν ακούει
κάποιος τραγούδια, τον κοιτάζουμε περίεργα. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά
είμαστε μια... χαρούμενη ατμόσφαιρα, που έλεγε κι ο Ντίνος Ηλιόπουλος.
Όμως, δεν φταίνε αυτά που συμβαίνουν… Είναι
μια εύκολη δικαιολογία να το λέμε, αλλά δεν είναι έτσι. Σε κάθε χρονική περίοδο
υπάρχουν δυσκολίες και κατά το παρελθόν πολύ σοβαρότερες από τις σημερινές. Δεν
ξέρω αν με προσέχετε, μάλλον, αλλού πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τις αιτίες…
Το τραγούδι έφυγε από τη ζωή μας. Απομακρύνθηκε
χωρίς να το καταλάβουμε και χάσαμε ένα από τα σπουδαιότερα μέσα έκφρασης των
συναισθημάτων μας, τη δύναμη που μας έδινε στους αγώνες και στις αγωνίες μας, τη
λυτρωτική του συμπαράσταση στα παθήματά μας.
Ας το αναζητήσουμε, για να το επαναφέρουμε
και να το βάλουμε πάλι στη θέση του. Θα βρούμε την ευκαιρία και τους τρόπους να
το κάνουμε, αρκεί να το θέλουμε και να το προσπαθήσουμε, γιατί δεν ξέρω αν το
προσέξατε, αλλά όταν φεύγουν τα τραγούδια έρχονται
τα παρατράγουδα.
βγάλε κάνα χαμόγελο και πες κάνα τραγούδι».
̶ Εσείς φταίτε που κάθεστε και τα διαβάζετε. Να τραγουδάτε είπα, όχι να διαβάζετε!... Για σκεφτείτε πόσον καιρό έχετε να τραγουδήσετε μόνοι σας ή με την παρέα σας;
̶ Πού να βρεθεί χρόνος για τέτοια, καφετζηηηηή…
̶ Ενώ χρόνο, για να κολλάτε το πρόσωπό σας στην τηλεόραση και να παρακολουθείτε αηδίες ή τις κοκορομαχίες των αυταπατημένων με τους εξαπατημένους, έχετε, ε;…
̶ Εμείς ανήκουμε στους τσαλαπατημένους και το ξέρουμε, αλλά τι να κάνουμε; Τίποτε άλλο έχεις να μας πεις;
̶ Όχι, τίποτε άλλο, γιατί: ό,τι κάνεις κι ό,τι πεις το μπελά σου θα τον βρεις…
Ω, παρέα! Κλιτσώστι τα πουδάρια, να ιτοιμαστούμι!... Πάμι!... Βαρείτι, όργανα!...
Στης Αργιθέας τα χωριά στον Τύμπανο στη ράχη
να βάλουνε αιολικά το ’χουν κρυφό μεράκι. (όπα!... όπα, παρέα!...)
Καράβα, Ζ’γουρολίβαδο κι ως την Καζάρμα πέρα
μπουλντόζες ξεκινήσανε σ’ Αφεντικό κι Αέρα.
Βασίλη, κράτα γιρά! Θα κάνου πουλλές γυρουβουλιές, κουλουκαθιές κι τσιαλ’μάκια!
Πετρίλια, Βλάσι κι Ανθηρό να πω μια καλημέρα (πες τους και για τις ΑΠΕ!...)
Βασ’λακάκου, γύρνα του σι τσιφτιτέλι! Απόλα μι ισύ, Βασίλη κι βαρείτι παλαμάκια!
Πετρίλια, Βλάσι κι Ανθηρό θα πήξουν στο αιολικό
και στα υπόλοιπα χωριά παντού θα πάει το κακό…
Βασ’λακάκου, γύρνα του σι γαϊτανάκι, σι κουφτό, σι μοιρουλόι, όθι θέλ’ς γύρνα του!
Στης Αργιθέας τα χωριά θέλω να σεργιανίσω, (του σιργιάνι σι μάρανι!...)
την Αργιθέα τη γλυκιά να μην αλησμονήσω. (μην την αλησμουνάς!... αστόχα την!...)
Των ορέων ημών απειλουμένων με καταστροφήν ημείς άδομεν και χορεύομεν…
−Ποιος μίλησε, ορέ παιδιά; Ποιος θέλει να μας χαλάσει τον χορό;
Είδαμε και πάθαμε να στήσουμε αυτόν τον χορό!... Μη (του
χορού) μου τους κύκλους τάραττε!...