Αραία, αραία και μακρέα,
για να φαινόμαστε καμιά ’κατοσταρέα!
οπλαρχηγός Λέκκας,
το 1821
Γράφει ο Γιάννης
Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 54
Και υπό την καταιγίδα τους…
Η Αμάλθεια είναι κατά μία μυθολογική εκδοχή
(υπάρχουν κι άλλες) η γίδα που έδινε το γάλα της, για να μεγαλώσει ο Δίας τα
χρόνια που ήταν κρυμμένος σε μια σπηλιά. Μια μέρα ο ζωηρός Ζεύς (είχε και
χαϊδευτικό το τσογλάνι) της έσπασε το κέρατο κι έμεινε η Αμάλθεια κουτσοκέρα
(επομένως, άλλη είναι η γίδα της φωτογραφίας που βλέπετε). Ο Δίας κατάλαβε τη
ζαβολιά του και, για να διορθώσει λίγο τα πράγματα, έκανε το σπασμένο κέρατο να
είναι πάντα γεμάτο με όλα τα αγαθά (κάτι σαν σούπερ μάρκετ Βασιλόπουλος και του
πουλιού το γάλα να καταλάβετε). Έτσι το «κέρας της Αμάλθειας» έγινε το σύμβολο της
αφθονίας.
Μεγαλώνοντας ο Δίας, για να πάρει την εξουσία
απ’ τον πατέρα του, έκανε πόλεμο. Μην
κοιτάτε τώρα που οι δικοί μας πολιτικοί την παίρνουν κληρονομικά! Επειδή
χρειάστηκε να έχει και μια ασπίδα της προκοπής, για να την κατασκευάσουν, πήραν
το δέρμα της Αμάλθειας. Αυτή ήταν η αιγίδα.
Μετά το κέρατο η γίδα έχασε και το τομάρι της. Υποθέτω ότι το κρέας της το
μαγείρεψαν (άλλο βραστό, άλλο με μανεστράκι) κατά τον πόλεμο κι αργότερα ο Δίας,
όταν πήρε την κυβέρνηση και την εξουσία (όχι σαν κάτι άλλους αχαΐρευτους…) την
έκανε αστέρι στον αστερισμό του Ηνίοχου με το όνομα Αίγα.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Ο Δίας αποδείχτηκε κι
αυτός κέρατο και μάλιστα βερνικωμένο. Από καβγά
σε καβγά πήγαινε κι όποιους δεν συμπαθούσε τους έριχνε έναν κεραυνό και
τους έστελνε για αποθήκευση στις γενικές αποθήκες του αδερφού του Άδη και τους
έτρωγε το σκοτάδι… Ο Δίας, επίσης, ίδρυσε και τη ΔΕΗ, επειδή είχε άφθονο ρεύμα από τους κεραυνούς και η οποία, αντί να
μας πετάει κεραυνούς, μας στέλνει κάτι λογαριασμούς σκέτα αστροπελέκια…
Καταιγίδες και… κάτ’ οι
γίδες!
Είπε ένας κάποτε
στην Αργιθέα: «Τ’ απουγιουματάκι να πάμι απάν’ στ’ ράχη να μάσουμε τα γίδια
μας κι να τα κατιβάσουμι στα μαντριά, ιπειδής ταχιά θα χ’μάσει! Άκ’σα του
ράδιου π’ του ’πι καθαρά. Έρχουντι βρουχές κι κάτ’ οι γίδις!... Πώς ξέρουν
αυτοίνοι μέσα στου ράδιου, πού τα ’χουμι ιμείς τα γίδια;»
Κάπως έτσι, όταν
βλέπω γίδα ο νους μου πάει στην αιγίδα (της το παίρνουμε το τομάρι) κι
από εκεί στην καταιγίδα; (παίρνουν
άλλοι το δικό μας τομάρι) Αναπλάθεται αυτόματα ο συνειρμός «γίδα, αιγίδα,
καταιγίδα», όπως το
σύνθημα «Ελευθερία,
ισότης, αδελφότης», το «Ελλάς –
Γαλλία – συμμαχία» και «το Πασόκ στην κυβέρνηση ο λαός στην
εξουσία»…
Όταν ακούς αιγίδα, ψάχνεις να βρεις ποιος προσφέρει το τομάρι. Πας
στοίχημα ότι κάθε φορά το βάζει ο λαός; Δεν πας, επειδή το γνωρίζεις. Γι’ αυτό,
όταν ακούς αυτή τη λεξούλα, καλά είναι για λόγους στοιχειώδους άμυνας να
αναφωνείς «οχ!»,
όπως βλέπεις στις οδηγίες παρακάτω:
Είναι υπό την αιγίδα
του δήμου… Οχ!
(σκέτο)
Είναι υπό την αιγίδα
του υπουργείου… Οχ! Όχ! (δίκανο)
Είναι υπό την αιγίδα
του πρωθυπουργού… Οχ! Όχ! Όχ! (σποραδικά πυρά)
Είναι υπό την αιγίδα
του κράτους και της επιτροπής… Οχ! Όχ! Όχ! Οχ! Όχ! (τώρα βάλι κι μι του πουλυβόλου! τιβ! καβ! μπιβ! κα κα
κα κα κα! …κι μη γιλάτι ισείς οι
Γρυμπιανουσιλ’πιανίτις κι οι υπόλοιπις
πατουσιές τ’ς κοιλάδας Αχιλώου!...)
Να μην σου
διαφεύγει, επίσης, και η ευθύνη της γίδας, γι’ αυτά που παθαίνει το τομάρι της…
«Ό,τι κάνει η γίδα στο πουρνάρι (ή αλλού συμπληρώνω), το βρίσκει στο τομάρι»
Αντιστοίχως,
να σκέφτεσαι κι εσύ τις δικές σου ευθύνες…
Μια φωτογραφία γίδας…
Μια φωτογραφία γίδας μαύρης και με στοιχεία
ασπρόγκεσας …
Μια φωτογραφία γίδας μαύρης, με στοιχεία ασπρόγκεσας και
στειροπούλας ηλικιακά (μετράτε την στο κέρατο, αν δεν πιστεύετε!)…
Μια φωτογραφία γίδας μαύρης, με στοιχεία ασπρόγκεσας,
στειροπούλας ηλικιακά και με διπλόκυπρο …
Δεν θέλω να
αποκαλύψω άλλα ευαίσθητα δεδομένα της γίδας, επειδή δεν γνωρίζω άλλα. Όσοι
περίεργοι...