και
μόνο τα μισά απ’ αυτά που βλέπεις.
Βενιαμίν
Φραγκλίνος
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 67
Άλλα τα λαλούμενα κι άλλα τα νοούμενα
Απ’ το ένα στ’ άλλο. Κάτι ήξερε ο λαός που τις έλεγε αυτές τις
παροιμίες. Παλιά κατάσταση είναι, η οποία σήμερα εκσυγχρονίζεται και γίνεται
ανίκητη, διότι διαθέτουμε πολλά και σύγχρονα μέσα και τρόπους, ώστε να μην
μπορούμε πια να διακρίνουμε την εικονική πραγματικότητα από την πραγματική πραγματικότητα!... (Κυριάκο,
πάρε τις δυο τελευταίες λέξεις! Όλο και σε κάποιο διάγγελμα προς τους
συμπολίτες σου θα σου χρειαστούν…)
Όσες φορές βρέθηκα σε γεγονότα, τα οποία κάλυπταν διάφορα μέσα
ενημέρωσης κι ύστερα έβλεπα, άκουγα ή
διάβαζα τα σχετικά αφιερώματα, μου ερχόταν ένα σωρό αμφιβολίες. Μήπως δεν ήμουν
εκεί; Μήπως δεν βλέπω καλά; Μήπως κοιμάμαι όρθιος και μειώνεται η αντιληπτική
μου ικανότητα; Μήπως έχει αλλάξει το νόημα των λέξεων και δεν καταλαβαίνω τι
μου γίνεται; Η αμφιβολία γινόταν αγωνία και κατέληγε σε φόβο. Άλλαζα τα
κολλύρια για τα μάτια, έπαιρνα ενισχυτικές βιταμίνες για τη μνήμη (αλήθεια, γιατί
δεν χορηγούν απ’ αυτές δωρεάν στον λαό;…), άνοιγα και κάνα λεξικό μην είναι τα
ελληνικά μου ληγμένα και έκανα σχετικές ερωτήσεις σε γιατρούς. Αυτοί πάντα με
καθησύχαζαν, λέγοντας ότι και οι ίδιοι έχουν παρόμοια συμπτώματα. Τώρα, τελευταία,
με την πανδημία, ένα μονάχα μου λένε: αν έχεις όσφρηση και γεύση,
δεν χρειάζεται να βλέπεις και να ακούς!...
Όμως, ακόμα και να βγάλουμε από την καθημερινότητά μας τα μουμουέ, αυτή
η κατάσταση δεν διορθώνεται και δύσκολα πια γλιτώνουμε. Πας να διαβάσεις ένα
άρθρο, υποτίθεται σοβαρό, και πέφτεις στα ίδια και χειρότερα. Η υπερβολή μπορεί
να είναι καλολογικό στοιχείο (όταν δεν γίνεται κατάχρηση), μπορεί να είναι χρήσιμη και απαραίτητη στη σάτιρα,
αλλά είναι φανερός και προκλητικός λαϊκισμός όταν κυριαρχεί στα διάφορα
επιχειρήματα. Το ίδιο παρατηρούμε και στον προφορικό λόγο και, δυστυχώς, πέρασε
και στον λόγο όλων μας. Απομακρύνεσαι από τα μουμουέ, αλλά δεν γίνεται να
απομακρυνθείς κι από τον μανάβη ή τον φούρναρη ούτε αυτοί από εσένα… Έτσι,
τελικά, κανένας δεν καταλαβαίνει κανέναν…
Το μόνο που σου μένει μετά, είναι να τα βάζεις με τον εαυτό σου, επειδή
ξεχνάει ότι (παλαιόθεν) οι φήμες δεν ανταποκρίνονται πάντα στην πραγματικότητα
και του υπενθυμίζεις μια άλλη παροιμία: «Όπου ακούς
πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι!»
Ηρεμείς για λίγο, αλλά ξανάρχονται οι αμφιβολίες. Μήπως δεν είναι έτσι η
παροιμία και στην πραγματικότητα λέει: «Όπου ακούς
πολλά κεράσια, έχουν και πολλές κερασιές» ή
«Όπου ακούς πολλά κεράσια μην πας για χαμοκέρασα!» ή κάτι άλλο;
Στεφανιάδα
Σήμερα το Καφενείο θα έχει καφενειακό αφιέρωμα στη Στεφανιάδα. Είχα
ξεκινήσει με το Φουντωτό, αλλά λόγω των πολλών θεμάτων της επικαιρότητας και,
προπαντός, του κορονοϊού το πήγαινα από αναβολή σε αναβολή. Για κάθε τι που
αναβάλλεται, ματαιώνεται, δεν γίνεται ή αποτυγχάνει, φταίει ο κορονοϊός. Όλοι
αυτό επικαλούνται, γιατί να μην το επικαλεστώ κι εγώ; Μόνο οι πολιτικοί έχουν
το προνόμιο να υπόσχονται και να μην πραγματοποιούν; Βέβαια, οι πελάτες στον πολιτικό δείχνουν ανοχή, αλλά ουδέποτε κάνουν
τέτοιες χάρες στον καφετζή και τον χορεύουν στο ταψί… αν με τα θέλω τους δεν
προσαρμοστεί.
Το χωριό αυτό, ως γενέτειρα του καφετζή, θα τύχει, όπως καταλαβαίνετε, ευνοϊκότατης μεταχείρισης. Εκτός απ’ τα δικά μας παιδιά, που λένε στα κόμματα, υπάρχουν και τα δικά μας χωριά με τα δικά μας χώματα. Για τη Στεφανιάδα τα σοβαρά τα έγραψε ο αείμνηστος παπα-Γιώργης Στάθης στο βιβλίο του «Από τ’ άγραφα» και άλλοι χωριανοί που έγραψαν ή είπαν τις ιστορίες αυτού του τόπου. Τα πολύ… σοβαρά ακολουθούν, αμέσως, τώρα:...
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 68
Μπορεί να είναι και αλλιώς…
Αφού συμφωνήσαμε (αν συμφωνήσαμε) στο προηγούμενο Καφενείο ότι «άλλα τα
λεγόμενα κι άλλα
τα βλεπόμενα» κι επειδή ακόμη και «τα φαινόμενα απατούν», είναι
χρήσιμο να θυμόμαστε, όταν είμαστε στα σταυροδρόμια της αμφιβολίας ή στον φαρδύ
δρόμο της βεβαιότητάς μας, τον σημερινό τίτλο που χρησιμοποιούσαν στα
επιχειρήματά τους οι ρήτορες στην αρχαία εκκλησία του δήμου και οι καφετζήδες
στα αρχαία καφενεία τους…
Σήμερα, βέβαια, τόσον οι ρήτορες όσον και οι καφετζήδες, αντικαταστήσαμε
την αμφιβολία με την απόλυτη σιγουριά σε ό,τι λέμε και για ό,τι κάνουμε. Παραβλέπουμε
έτσι, ότι η αμφισβήτηση είναι η αρχική αιτία και κινητήρια δύναμη της προόδου.
Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δεν υπάρχουν και πράγματα σταθερά στη
ζωή μας, στη γνώση μας, στην εμπειρία μας, στην πίστη μας… Δεν χρειάζεται να
ξαναανακαλύπτουμε τα ανακαλυφθέντα ή αποκαλυφθέντα…
Επομένως και ό,τι διαβάζετε στο Καφενείο «ενδέχεται και άλλως έχειν»… Εκτός
του Αριστοτέλη (που δεν ήταν καφετζής) σας το λέει κι ο καφετζής…
Η τεχνολογία μπήκε στο ποδόσφαιρο… Οι αγώνες γίνονται πλέον με ΒΑΡ, για να βλέπει ο διαιτητής ποιος ΒΑΡάει τον άλλο, αν ΒΑΡάει η μπάλα στο χέρι να σφυρίξει πέναλτι κι αν είναι οφσάιντ αυτός που ΒΑΡάει τη μπάλα και μπαίνει γκολ, ώστε να μην έχει αντίρρηση στις αποφάσεις του ο κάθε ΒΑΡεμένος που παρακολουθεί τον αγώνα. Έτσι σταματήσαμε να βρίζουμε τον διαιτητή και η αμφιβολία μας πέρασε στο ΒΑΡ και στον ρόλο που ΒΑΡάνε...
Η πρόσβαση γίνεται από τον κεντρικό δρόμο από Πετρίλια για Τροβάτο, ακολουθώντας την αριστερή διακλάδωση για Κουστέσα και Βραγγιανά πριν τα Τρία Σύνορα. Στην επόμενη διασταύρωση παίρνουμε την αριστερό δρόμο για το Χαρίσι. Ανεβαίνοντας περνάμε τις τοποθεσίες «Στ΄ Καραφρύδη» και «Παλιοκαζάρμα» και στη συνέχεια βρίσκουμε το οροπέδιο «Λάκα Χαρίσι».
Από εκεί ανεβαίνοντας στην κορυφή του βουνού Χαρίσι (1773) μπορούμε να δούμε την κορυφή Καπούλας (1770), τα βουνά Γιαννιωτάκι (1800), Βουτσικάκι (2152) με την «Αγριόστρουγκα» στο ανατολικό πλευρό του, τον Αγκώνα (1808), Καραμανώλη (1628), τα χωριά Καρβασαράς, το Μέγα Ρέμα, την Καρίτσα, τα ποτάμια Μπούνου ρέμα και Καριτσιώτης ρέμα καθώς και όλη την τοποθεσία μέχρι την Λίμνη Πλαστήρα. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε όλη την περιοχή του Πετρίλου πανοραμικά περιτριγυρισμένη από τα βουνά. Ακολουθώντας την βορειοανατολική κορυφογραμμή φτάνουμε στο Γιαννιωτάκι και στο Βουτσικάκι ενώ ακολουθώντας τη νοτιοανατολική κορυφογραμμή φτάνουμε στη «Βρύση Μπουκόρου» που είναι πάνω στο δρόμο που πάει για Μέγα Ρέμα και Καρβασαρά.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες στο διαβάστε περισσότερα…
Η πρόσβαση γίνεται από τον κεντρικό δρόμο από Πετρίλια για Τροβάτο, ακολουθώντας την αριστερή διακλάδωση για Κουστέσα και Βραγγιανά πριν τα Τρία Σύνορα. Στην επόμενη διασταύρωση παίρνουμε την αριστερό δρόμο για το Χαρίσι. Ανεβαίνοντας περνάμε τις τοποθεσίες «Στ΄ Καραφρύδη» και «Παλιοκαζάρμα» και στη συνέχεια βρίσκουμε το οροπέδιο «Λάκα Χαρίσι».
Από εκεί ανεβαίνοντας στην κορυφή του βουνού Χαρίσι (1773) μπορούμε να δούμε την κορυφή Καπούλας (1770), τα βουνά Γιαννιωτάκι (1800), Βουτσικάκι (2152) με την «Αγριόστρουγκα» στο ανατολικό πλευρό του, τον Αγκώνα (1808), Καραμανώλη (1628), τα χωριά Καρβασαράς, το Μέγα Ρέμα, την Καρίτσα, τα ποτάμια Μπούνου ρέμα και Καριτσιώτης ρέμα καθώς και όλη την τοποθεσία μέχρι την Λίμνη Πλαστήρα. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε όλη την περιοχή του Πετρίλου πανοραμικά περιτριγυρισμένη από τα βουνά. Ακολουθώντας την βορειοανατολική κορυφογραμμή φτάνουμε στο Γιαννιωτάκι και στο Βουτσικάκι ενώ ακολουθώντας τη νοτιοανατολική κορυφογραμμή φτάνουμε στη «Βρύση Μπουκόρου» που είναι πάνω στο δρόμο που πάει για Μέγα Ρέμα και Καρβασαρά.
