Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα.
Κώστας Βάρναλης
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 71
Ωχ, αδερφέ!…
Το Πάσχα του 1985 ο Χρήστος Σαρτζετάκης, λίγες μέρες μετά την εκλογή του
ως Προέδρου της Δημοκρατίας, δήλωνε: «είμεθα έθνος ανάδελφον».
Η
φράση αυτή έκανε μεγάλη εντύπωση στον ελληνικό λαό, ο οποίος την άκουσε, την αποδέχτηκε
και συμφώνησε, σχεδόν καθολικά, με το περιεχόμενό της. Με αυτή τη φράση συστήθηκε
τότε ο νέος πρόεδρος, ίσως, με αυτή τη φράση μείνει στην ιστορία της
δημοκρατίας μας και της πατρίδας. Βέβαια, υπήρξαν κι εκείνοι που δεν την αποδέχτηκαν, τη χλεύασαν κι αντέδρασαν
λυσσαλέα. Ήταν εκείνοι που είχαν μια αλλεργία στις λέξεις έθνος και πατρίδα, καθώς, επίσης, και κάτι
λαζοπουλημένοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες, οι οποίοι πούλαγαν, τάχα, φιλειρηνικές
ιδέες κι έπαιρναν χαρτί τρελού, για να μην πάνε φαντάροι, σαν εμάς τα κορόιδα
τους… φιλοπόλεμους. Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, δυο χρόνια στον στρατό ούτε
σε έναν πόλεμο, ούτε σε μια εκστρατεία δεν πήρα μέρος. Κρίμα στις κουραμάνες
και στη φασολάδα που με τάιζε η πατρίς!... Δεν πειράζει! Ας με τάιζε! Τόσους
και τόσους τάιζε και ταΐζει ακόμη τζάπα… Ωχ, αδερφέ!...
Δεν ξέρω αν είμαστε έθνος ανάδελφον (παρότι ξέρω, αλλά δεν θέλω να πω, για
να μην μπερδεύω ή χαλάω τη δική σας γνώμη). Άλλωστε, ξέρω ότι αφού είμαστε
Έλληνες τα ξέρουμε όλα κι επομένως δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Η γνώμη μας είναι
πάντοτε ισχυρή. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι όσο λιγότερη γνώση διαθέτουμε, τόσο
ισχυρότερη γνώμη έχουμε και γι’ αυτό γινόμαστε ισχυρογνώμονες. Μην τους
ακούτε!... Αυτά τα λένε από κακία και φθόνο. Εκείνο που ξέρω και δεν το
γλιτώνετε, επειδή θα το πω, είναι ότι είμαστε σίγουρα έθνος ωχ-άδελφον… Ωχ,
αδελφέ!...
Αυτό, πιθανόν, είναι κι ένα ισχυρό στοιχείο περί «το ανάδελφον»… Είναι
σπουδαίο χαρακτηριστικό, το οποίο
αποδεικνύει και την εθνική μας συνέχεια. Ό,τι έκαναν από αρχαιοτάτων χρόνων οι
Έλληνες, τα ίδια κάνουμε κι εμείς σήμερα. Τα ίδια λάθη, τα ίδια πάθη, τις ίδιες
χαζομάρες και μυαλό δεν βάζουμε… Ενωμένοι πετυχαίνουμε τα πάντα, για να τα
γκρεμίσουμε πάλι μόνοι μας. Γεμίζουμε την καρδάρα γάλα και την αναποδογυρίζουμε. Κουβαλάμε, όπως ο Σίσυφος, το μεγάλο κοτρώνι
στον ανήφορο και λίγα μέτρα χαμηλότερα από την κορυφή σταματάμε για ένα
τσιπουράκι και το κοτρώνι παίρνει κυλώντας τον κατήφορο… Ωχ, αδερφέ!... Αφήστε το παλιολίθαρο να κυλάει,
καθίστε τώρα να πιούμε κι αύριο μέρα είναι, το ξανανεβάζουμε…
Έτσι, πορευόμαστε… Λες και πρέπει ως απόγονοι του Οδυσσέα να ξαναζήσουμε
αναγκαστικά και τις περιπέτειές του. Ψάχνουμε, διαρκώς, για να βρούμε τι
φταίει, ποιοι είναι υπεύθυνοι (εξαιρώντας τον εαυτό μας) και για εύκολες δικαιολογίες. Άκρη ποτέ δεν βγάζουμε… Βάρναλη, συνέχισε!...
« ̶ Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
̶ Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
̶ Φταίει το κεφάλι το κακό μας! (Πες
τα, Κώστα!)
̶ Φταίει
πάνω απ’ όλα το κρασί! (Ειδικά,
εκείνο το τελευταίο ποτήρι…)
Ποιος φταίει; Ποιος
φταίει; Κανένα στόμα
δεν το ’βρε και δεν
το ’πε ακόμα».
Αυτά, μεταξύ άλλων, λέει ο ποιητής στο ποίημά
του «Οι μοιραίοι», αλλά δεν σώνονται ούτε σώζονται οι κακομοιραίοι…
Τι προτείνετε, κύριε Βάρναλη;
«Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, (για άλλον λέει)
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». (σιγά, μην ξυπνήσω!...)
2021
Είμαστε στο 2021… (η είδηση είναι, εντελώς δωρεάν, προσφορά του
Καφενείου…)
Οι Κινέζοι
μπήκαν στο έτος του λευκού μεταλλικού βούβαλου. (Άργησαν… Εμείς το περάσαμε
αυτό το 2004 και ψάξτε να βρείτε γιατί… Σκεφτείτε κάποια γεγονότα!... )
Εμείς τώρα είμαστε στο έτος Αγγελοπούλου – Σακελλαροπούλου. Πούλου
– πούλου με πούπουλα και φτερά και γενικό ξεπουπούλιασμα… (Ο ποιητής, πάντοτε,
θέλει να πει αυτό που καταλαβαίνεις εσύ…)
Αν και επαίτες, είμαστε στο επετειακό έτος
της επετείου των διακοσίων ετών από την ελληνική επανάσταση του 1821. Έτος
επετείου ή εμποροπανήγυρης; Στο τέλος θα κάνουμε… ταμείο. Πάντως, στραβά
ξεκινήσαμε. Πρωτοχρονιά και στην επίσημη δοξολογία δεν ακούστηκε για πρώτη φορά (μην μου κολλήσετε και το
αριστερά, δεν έχω τοιαύτην πρόθεσιν) ο Εθνικός Ύμνος… Κακοσημαδιά, θα έλεγαν οι
παλιοί. Τον κακό μας τον καιρό, αναφωνούν οι νεώτεροι. Τι ’ν’ αυτά, ρέ;…
Δεν ευθύνεται η
προεδρία της δημοκρατίας για το τελετουργικό. (εκ της προεδρίας)
Δεν έπρεπε να
παραστεί η μπάντα λόγω πανδημίας (εκ της αμήχανης απολογίας)
Σας πιστεύουμε,
μην ορκίζεστε!... Μας φτάνουν δυο δικαιολογίες!…
Άιντε, κάντε όλοι στη μπάντα!... Στη μπάντα, στη μπάντα, για να περάσει η μπάντα!...
Ένας δεν είχε στο κινητό του τον Εθνικό Ύμνο,
να τον βάλει ν’ ακουστεί ή να πάρει τηλέφωνο τον Βασίλη Κωσταρέλλο να τον
παίξει με το κλαρίνο του από το Μουζάκι; Ξέριτι τι βρουντόφουνου κλαρίνου είν’
ου Βασίλ’ς; Παίζει στα Πιτρίλια κι χουρεύουν στου Σχηματάρι κι στου Μαραθώνα…
Η αλήθεια είναι ότι βιαζόταν και η πρόεδρος.
Φαινόταν, καθαρά, πώς προσπαθούσε να αποφύγει κάποια εμπόδια που της έβαζαν οι
παπάδες, δηλαδή το Ευαγγέλιο και τον Σταυρό. Είχε αφήσει μόνη της στο προεδρικό
και...
