ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 89 - Καν εγώ δεν είμαι εγώ…

Αν πεθάνω από συνάχι,

η πανούκλα μούντζες να ’χει.

(παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  89

…καν ο κόσμος άλλαξε 

  Κομμένη στα δυο, σας τη σερβίρω σήμερα την πρώτη παροιμία. Μισή πάνω απ’ τον χιονισμένο κέδρο και την άλλη μισή αποκάτω. Μη μου πείτε ότι σας ενοχλεί αυτό!... Άλλοι σας έκοψαν μισθούς και συντάξεις, η κομμένη παροιμία θα σας πειράξει;… (Ευτυχώς, δεν έκοψα και τη δεύτερη, ώστε να βρεθεί αλλού το συνάχι κι αλλού η πανούκλα, να γίνει επικίνδυνη διασπορά και να μην ξέρεις από πού να φυλαχτείς…). Μήπως και τα αναδρομικά σε δόσεις δεν τα παίρνετε; (όταν τα παίρνετε και πάντοτε τότε που βολεύει αυτούς που τα δίνουν, στην ανομολόγητη προσπάθειά τους να σας εξαγοράσουν με τα λεφτά σας, για να τους ψηφίσετε…). Τέλος πάντων... ας είναι κι έτσι!...

  Έρχονται στιγμές που δεν ξέρεις τι σου γίνεται, μ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Ακατανόητα πράγματα, τα οποία σου φυτεύουν τη βασανιστική αμφιβολία στη σκέψη σου: ή εγώ δεν είμαι εγώ ή ο κόσμος άλλαξε... Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, για να τις παραβλέψεις. Ο κόσμος γυρίζει ανάποδα, λέμε! Απ’ τις πολλές περιστροφές σε πιάνει ναυτία (δεν έχεις και δραμαμίνες τώρα με την έλλειψη φαρμάκων) και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι το στραβό και ποιο το ίσιο. Αναγκάζεσαι συνέχεια να στύβεις το μυαλό σου και προσπαθείς να δώσεις κάποια πειστική εξήγηση στα ανεξήγητα...

Καθημερινά, παρακολουθούμε πια ότι προσπαθούν να μας περάσουν το παράλογο ως λογικό, το αφύσικο ως φυσιολογικό, το αντικανονικό ως κανονικό, το ψεύτικο ως αληθινό, το νοθευμένο ως γνήσιο και σταματημό δεν έχει αυτή η «εργολαβία» της αντιστροφής των εννοιών.

  Δεν ξέρω αν έχετε κι εσείς αυτή την αμφιβολία, αλλά, αν την έχετε, καλά είναι να ανησυχήσετε κι αν δεν την έχετε, να ανησυχήσετε περισσότερο!... Διότι, όλη αυτή η κατάσταση είναι σαν το μονοξείδιο του άνθρακα που σε δηλητηριάζει λίγο λίγο κι όταν καταλάβεις ότι δηλητηριάστηκες, προσπαθείς να ξεφύγεις, αλλά δεν έχεις τη δύναμη να απομακρυνθείς και να γλυτώσεις.

  Κάπως έτσι, προσπαθώ να σας προειδοποιήσω τι καφέδες θα σερβίρει σήμερα το κατάστημα... και για ακόμη μια φορά να σας ευχαριστήσω που πάντοτε παραβλέπετε τις αδυναμίες του καφετζή... 

Εργολάβοι της... εργολαβίας

  Είναι πολλοί οι εργολάβοι αυτής της... εργολαβίας. Λες και βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία!

Εις απόλυτον συντονισμόν για της κοινωνίας τον αποσυντονισμόν! Με τρόπον, επιεικώς, απατηλόν!

  Την πρώτη ευθύνη έχουν πάντοτε οι πολιτικοί, πνευματικοί, θρησκευτικοί, συνδικαλιστικοί ή άλλοι ηγέτες κι όποιος έχει αντίρρηση να περάσει έξω απ’ το μαγαζί (θα διώξω κόσμο, σήμερα...). Τι σόι ηγέτες είναι, αν δεν μπορούν να καθοδηγήσουν με το παράδειγμά τους τον λαό και επιτρέπουν αυτά που πρέπει να αποτρέπουν; Βέβαια, δε φταίνε όλοι και σε καμία περίπτωση δεν ισχύει η γενίκευση.

  Τα «λαμπερά πρόσωπα» που βολοδέρνουν στα πυκνά σκοτάδια τους και στις ανασφάλειές τους, αλλά τους παίρνει κι ο πόνος που δεν ακολουθούμε τις συμπεριφορές τους. Είναι τοξική η ελληνική οικογένεια, λέει ένας τηλεοπτικός αστέρας, επειδή δε συμφωνεί με όσα λέει κι όσα κάνει ο ίδιος. Άλλοι αστέρες, κουνώντας το δάχτυλο  και νομίζοντας ότι είναι υποδείγματα πολίτη, επιχειρούν με τη ραδιο-αρβύλα τους να καθοδηγούν την ελληνική κοινωνία με ό,τι εμετικό και χυδαίο, βγάζοντας βρόμα περισσότερη κι απ’ όση βγάζει η αρβύλα πεζικάριου στρατιώτη...  Αυτά με τους αστέρες...

Πάρε ασ και ένα τέρας, να σου βγει κι άλλος αστέρας...

  Οι διαμορφωτές κοινής γνώμης με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Εδώ φτάνουμε στις κεντρικές εγκαταστάσεις του... εργοταξίου, όπου υπάρχουν πολλά και τεράστια πλυντήρια για την πλύση των εγκεφάλων. Δίπλα στα πλυντήρια υπάρχει κι ένας μεγάλος σπαστήρας, όπου σπάνε τα κάθε λογής «στερεότυπα», τα οποία είναι εμπόδιο στην «πρόοδο» που προπαγανδίζουν... Εδώ μαθαίνεις τις συνέπειες, αν δε συμφωνήσεις με όσα σε δίδαξαν με το κήρυγμά τους και σου κολλάνε, κατά περίπτωση, τα ταμπελάκια του συντηρητικού, σκοταδιστή, ρατσιστή, ομοφοβικού κι ό,τι περνάει από τον αρρωστημένο τους νου... Εδώ είναι το στάδιο της πειθούς ή της εξουθένωσης του ατόμου. Εν πάσει περιπτώσει, μετά σου μένουν δυο επιλογές: ή να συγκρουστείς ή να προσαρμοστείς... Γνωρίζουν καλά οι διαμορφωτές ότι αυτά που μας παραξενεύουν στην αρχή κι αντιδρούμε ή αντιστεκόμαστε, όταν επαναλαμβάνονται πολλές φορές, σιγά σιγά τα συνηθίζουμε και τα αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα... Αργότερα μπορεί να τα υπερασπιζόμαστε κιόλας...

  Έτσι, χωρίς να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια ή να γινόμαστε κατακόκκινοι από θυμό, συνεχίζουμε ν’ ακούμε κάποιους να μιλούν για τις αρχές και αξίες του κόμματός τους, της παράταξής τους, της ομάδας τους, ενώ βλέπουμε να αλληλοβρίζονται συστηματικά στη Βουλή, στον δημόσιο λόγο και σε κάθε πολιτική αντιπαράθεση ή να αλληλοσκοτώνονται οι οπαδοί στα γήπεδα και στους δρόμους, ως «ηρωικοί» φίλαθλοι...  

  Αυτές τις αρχές και τις αξίες κι αυτή την πρόοδο τη διαπιστώνουμε πολύ εύκολα, κάθε φορά που ανοίγουμε την τηλεόραση, για να δούμε ένα δελτίο ειδήσεων...

Είναι οι ειδήσεις μας σκέτο δηλητήριο.

Πώς να το αντέξεις τούτο το μαρτύριο;

 Άλλαξαν οι συνθήκες

  Με λίγη προσοχή, είναι εύκολο να διακρίνουμε τις αλλαγές που συντελούνται κι ας μην κατανοούμε τους λόγους για τους οποίους γίνονται. Όταν ρωτήσεις τους παραπάνω εργολάβους να σου δώσουν μια εξήγηση, θα σου απαντήσουν σχεδόν όλοι το ίδιο: άλλαξαν οι συνθήκες...  Κάποιοι θα σου προσθέσουν και την παγκοσμιοποίηση, τον καπιταλισμό του υπαρκτού σοσιαλισμού, τον ανάδρομο Ερμή (έρμε, Ερμή!...) και γενικώς: «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή».

  Για σταθείτε, ρε παιδιά!... Πώς άλλαξαν οι συνθήκες; Γιατί άλλαξαν οι συνθήκες; Μόνες τους άλλαξαν οι συνθήκες; Ποιοι άλλαξαν τις συνθήκες; Γιατί δε μας ρωτήσατε αν θέλαμε ν’ αλλάξουν οι συνθήκες;

Πώς συνθηκολογήσατε κι εμάς μας αγνοήσατε;

  Ωστόσο, δε θα επιτρέψω να μου αλλάξουν και τις συνθήκες του Καφενείου... Φτάνει!... 

Άσπρο – μαύρο

    Όμως, πρέπει να παραδεχτούμε και τις δικές μας ευθύνες. Από τους παραπάνω αναφερόμενους, άλλους τους επιλέγουμε με την ψήφο μας (ας ψηφίζαμε καλύτερους...), άλλους τους ανεχόμαστε με πολλή επιπολαιότητα κι άλλους τους έχουμε θεοποιήσει ως ινδάλματα...

  Να τους αναγνωρίσουμε, επίσης, ότι διαθέτουν κι ένα πολύ σημαντικό προσόν: έχουν θράσος... Εσύ μπορεί να προσπαθείς να κόψεις ντορό, για πού πάει η κοινωνία με αυτά που γίνονται, να έχεις τις απορίες και τις αγωνίες σου, αλλά αυτοί δεν έχουν κανέναν δισταγμό να σου παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο ή το μαύρο άσπρο, ακόμη και τότε που ξέρουν ότι δεν μπορούν να σε ξεγελάσουν... Το θράσος δεν υποχωρεί ποτέ, αλλιώς τι θράσος θα ήταν; 

Ένσταση!

  Τι λέτε, κύριοι; Πώς να γίνει αυτό; Το μαύρο είναι λάιο και φαίνεται, όπως και το άσπρο είναι λευκό σαν χιόνι, άντε να το βρεις και καμιά φορά φλώρο... Εξαίρεση αποτελεί μόνο το βαμμένο μαλλί. Βάφει η ξανθιά το μαλλί προς το μελαχρινό, αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι ξανθιά από τις χαζομάρες. Όχι, πως οι μελαχρινές δεν κάνουν τα ίδια. Τα ίδια και χειρότερα… Όμως, χρειάζεται διάκριση. Στην ξανθιά απλώς κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι και στη μελαχρινή λες με εύσχημο τρόπο: εσένα πολύ θα σου πήγαινε ξανθό το μαλλί…  Βέβαια, μπαίνουν και πρακτικά ζητήματα. Πώς να περιγράψεις μια γυναίκα, αν σε ρωτήσουν; Σάμπως ξέρεις με τι μαλλί κυκλοφορεί  κάθε φορά. Τι να πεις;  «Έχει ελιά στο μάγουλο κι ελιά στην αμασχάλη…», που λέει και το τραγούδι;

  Παρ’ όλα αυτά, να μην αδικούμε τις γυναίκες (και τσακώσουμε τίποτε φεμινιστικούς μπελάδες), αφού και πολλοί άντρες είναι πια βαψομαλλιάδες. Όποιος έχει βάφει, όποιος δεν έχει τι να βάψει; Επομένως, αληθινός είναι ο ασπρομάλλης, αν και για απόλυτη σιγουριά προτείνω να εμπιστεύεστε αποκλειστικά τους φαλακρούς…

Βάψε τα μαλλάκια σου, μην ακούς εμένα,

βάψ’ τα όπως θέλεις, με καλή μπογιά,

όμως να θυμάσαι πως την ομορφιά σου

πάντοτε τη δείχνει η καλή καρδιά...

 Δε μας ενοχλούνε τα μαλλιά βαμμένα.

Αλλού είναι ο κίνδυνοι: από μυαλά βλαμμένα...

  Το τραγούδι είναι σε ρυθμό ¾ και χορεύεται ως βαλς (άμα ξέρ’ς βαλς), ως τσάμικο αργό, βαρύ ξηρομερίτικο κι ως επιτραπέζιο... τσιφτετέλι (δηλαδή πάνω σε τραπέζι).  

Γνωμικόν

«Η συνείδησή του ήταν πεντακάθαρη. Δεν την είχε χρησιμοποιήσει ποτέ».

  Αναρωτιέστε τι ζητάει εδώ ένα ξεκάρφωτο γνωμικό; Μα, για να το καρφώσετε εσείς όπου θέλετε το βάζω. Καταλαβαίνω τη δυσκολία, δεν ξέρετε ποιον να πρωτοεπιλέξετε... Το γνωμικό αυτό είναι ενός Πολωνού, του Στάνισλαβ Γιέρζυ Λεχ. Μπορεί να μην ξέρετε τον Λεχ, αλλά από λεχρίτες δε νομίζω να μην ξέρετε και μάλιστα αρκετούς...

  Παρακαλώ, χρησιμοποιήστε το γνωμικό με σύνεση! Ας μην πολώνουμε το κλίμα με τον Πολωνό... 

 Άλλαξαν και οι γιορτές

  Ποιες γιορτές; Άλλαξαν κι αυτές... Σχεδόν καταργήθηκαν...  Οι γιορτές από το θρησκευτικό και εθνικό μας συναξάρι υποβαθμίστηκαν, αλλοιώθηκαν και αντικαταστάθηκαν από τις γιορτές του λάρυγγα και του υπολοίπου πεπτικού συστήματος, μέχρι και το ορθόν ή απευθυσμένον έντερον...

  Με υπέροχον εορταστικόν ύμνον το: «Βρέξε, Θεέ μου, κάστανα και χιόνισε καρύδια» εορτάζομεν ελληνοπρεπώς τα ως άνω ξηροκάρπια. Φρούτο για φρούτο δεν αφήσαμε να μην του στήσουμε γιορτή. Γιορτή κερασιού, πετροκέρασου, χαμοκέρασου κι ό,τι σκεφτεί ο κάθε παγκοσμιοποιημένος εγκέφαλος ή πονηρός εμποράκος...

  Περάσαμε πρόσφατα τις γιορτές των Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Φώτων. Μας φλόμωσαν αρκετοί στις ηλεκτρονικές κάρτες με τις αόριστες ευχές τους: καλές γιορτές... Τι λέτε, μωρέ; Για ποιες γιορτές μας εύχεστε; Για τα Χριστούγεννα, για τα μελομακάρονα, για τις τσιγαρίδες;... Χώρια που ο καθένας επέλεγε μια σύνθεση με αστεράκια, διακοσμητικές μπάλες και το χοντροκαρτούν της κόκα κόλα, ως Αϊ-Βασίλη, προσθέτοντας ότι του κατέβαινε στο κεφάλι. Τι αξιοκρατίες διαβάσαμε, τι κοινωνικές δικαιοσύνες και προοπτικές, τι νέους ορίζοντες, νέες εποχές και νέα οράματα, δε λέγεται... Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά τη χάσαμε τη μπάλα πια... (ευτυχώς, μας έμεινε η διακοσμητική).

  Συμπέρασμα: «Τα πολλά και τα περίσσια μας χαλάσανε τα ίσια».

  Πλησιάζουμε στη γιορτή των τριών ιεραρχών. Σχολική εορτή και αργία παλιότερα, καταργημένη επί της ουσίας σήμερα από τις κυβερνήσεις των αριστερών, των αρίστων ή (γενικώς) των αρρώστων. Τι να τους κάνεις τους τρεις ιεράρχες, όταν έχεις τον Μόσιαλο, τον Μπίστη και τον Τατσόπουλο;

Σού βγάζει εγκύκλιο η Μακρή, πώς η γιορτή θα γιορταστεί... (για τη Ζέτα σας λέω...).

  Διατηρείται ακόμη ως αργία μόνο στα φροντιστήρια. Πάλι καλά!... Άλλωστε η παιδεία, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εκπαιδευτικών, διασώζεται αποκλειστικά απ’ την παραπαιδεία...

  Ας καταθέσω και μια ιδέα: τι θα λέγατε αν ορίζαμε στο εξής την 30^ην Ιανουαρίου ως γιορτή τυριού;

─ Του κλουτσουτύρι πότι θα του γιουρτάζουμι καφιτζή;

─ Κάθι μέρα, αφού κλουτσουτύρι θα τρώμι απού τώρα κι πέρα. Τι ρουτάς; Έχ’ς λιφτά ν’ αγουρά’εις τυρί, τόσου πο’ ’φτασι; Τυρί μαναχά στ’ γιουρτή τ’ θα γλουσσιάζουμι... κι τ’ς Τυρουφάγου...

  Αυτά παθαίνει όποιος βλέπει το τυρί και δε βλέπει τη φάκα... 

Βιβλίο χαζομάρας

  Είναι γνωστό ότι στο βιβλίο Γκίνες καταγράφονται τα ρεκόρ και οι περίεργες και ακραίες επιδόσεις που συμβαίνουν στον πλανήτη. Πολλοί το βάζουν στόχο να κάνουν κάτι, ώστε να μπουν σ’ αυτό το βιβλίο. Άλλος προσπαθεί να φκιάσει τη μεγαλύτερη τυρόπιτα, άλλος να φάει τη μεγαλύτερη τυρόπιτα κι άλλος να φκιάσει τυρόπιτα χωρίς τυρί (σας το ’πα ότι θα ’χουμε έλλειψη τυριού...). Προσπάθεια γίνεται και για το ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη τρύπα στο νερό.

  Όμως, σήμερα, υπάρχει ανάγκη και για ένα άλλο βιβλίο: το βιβλίο της χαζομάρας (της μεγάλης χαζομάρας, γιατί αν τις καταγράφαμε όλες, θα είχαμε μια βιβλιοθήκη κάθε μήνα). Στην προσπάθεια να πετύχει ο κάθε ματαιόδοξος τη δεκάλεπτη δημοσιότητα που του αναλογεί, σχεδιάζει και εκτελεί την μεγαλύτερη χαζομάρα που του σφηνώνεται στο μυαλό (ποιο μυαλό, αλλά τέλος πάντων...).

  Σκυλοπαρανυφάκι: Σκύλος έγινε παρανυφάκι σε γάμο που έγινε στο Πήλιο. Ψάξτε στο διαδίκτυο, αν δεν πιστεύετε. Έντυσαν το σκυλί με λευκό φόρεμα για την περίσταση και τράβηξαν για την εκκλησία (τραβώντας και το παρανυφάκι). Γαβ, γαβ, γαβ!... Και στα σκυλιά μας!...

  Ελπίζω ο παπάς να γνώριζε το: «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί...» και να άφησε έξω απ’ τον ναό το σκυλί. Η πλάκα είναι ότι αντί να καμαρώνουν οι καλεσμένοι το ζευγάρι, χάζευαν το ντυμένο ζαγάρι.

Μετά την στέψιν βγήκαν τα νιόπαντρα έξω, ενώ οι κλαριντζήδες έπαιζαν την πατινάδα γάμου:

Είναι η νύφη πέρδικα, είναι ο γαμπρός πετρίτης,

και το παρανυφάκι μας ένας μικρός κοπρίτης...

  Να ’ναι καλά τα παιδιά και να ευτυχήσουν, όπως και κάθε ζευγάρι που ξεκινάει μια νέα οικογένεια. Τι φταίνε κι αυτά, όταν ο δεσπότης της περιοχής κυκλοφόρησε βίντεο, όπου εξηγούσε το Ευαγγέλιο στο ποίμνιο, χαϊδεύοντας ένα σκυλί; Θα πεις, ποίμνιο χωρίς σκυλί κινδυνεύει απ’ τους λύκους κι αν είναι να το φάνε οι λύκοι, καλύτερα να το φάει ο ποιμένας... 

Σκυλοκατάσταση

  Σύμφωνα με τους Κινέζους και άλλους Ασιάτες είμαστε στο έτος του κουνελιού ή του λαγού. Εμείς είμαστε πια και ίσως μόνιμα στον αιώνα του σκύλου. Μιλάμε για... σκυλοεπιδημία.

 Δύσκολα βλέπεις να περπατούν δυο άνθρωποι στον δρόμο. Το μοτίβο άλλαξε. Τώρα ένα σκυλί σέρνει πίσω του έναν άνθρωπο. Ανταμώνουν δυο άνθρωποι με τα σκυλιά τους και το μόνο για το οποίο κουβεντιάζουν είναι για τα σκυλιά τους. Κανείς δεν παραδέχεται ότι είναι θύμα μιας επιβαλλόμενης με προπαγάνδα συμπεριφοράς. Η παρουσία του σκύλου είναι παντού. Στις εικόνες, στις διαφημίσεις και πάντοτε ως αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας. Κι όλο αυτό το ονομάζουν ζωοφιλία. Ακόμη και τότε που το χρησιμοποιούν ως επικοινωνιακό εργαλείο. Η πρόεδρος δημοκρατίας φωτογραφίζεται με τη γάτα της κι ο πρωθυπουργός με το σκυλί του. Προστάτες των αδέσποτων! Γι’ αυτό μας έρχονται και κάποιες αδέσποτες αποφάσεις τους και καταριέσαι τη μοίρα σου, γιατί δε γεννήθηκες κατοικίδιο. Βέβαια, κατοικίδιο, πώς μου ξέφυγε η λέξη;

  Δεν είναι ζωοφιλία. Σκυλοφιλία είναι, σκυλολατρεία είναι, σκυλοκατάσταση... Αποτέλεσμα αυτής της ζωοφιλίας είναι να έχουμε, όπως λένε, τρία εκατομμύρια αδέσποτα σκυλιά στις πόλεις και εβδομήντα χιλιάδες στην ύπαιθρο. Δεν ξέρω αν είναι σωστοί αυτοί οι αριθμοί. Εκείνο που ξέρω και ξέρετε κι εσείς, κάθε πόλη έχει το κυνοκομείο της. Πολύ αμφιβάλλω αν έχει το νοσοκομείο της και σε τι κατάσταση το έχει... Για ιατρεία και γιατρούς στα χωριά, ας μην το συζητάμε! Έχομεν κυνοκομεία, εμπρός και για γατοκομεία... (καφετζή, μη βάζεις ιδέες!). Γιατί δεν υπάρχουν αδέσποτα γαϊδουράκια; Γιατί δεν υπάρχουν πια γαϊδουράκια και ποια «γαϊδούρια» ευθύνονται γι’ αυτό, που κόπτονται μόνο για τον λύκο και την αρκούδα; Οι αγελάδες της βραχυκερατικής φυλής, οι οποίες ήταν τα τρακτέρ της υπαίθρου για αιώνες, θα είχαν εξαφανιστεί, αν δεν υπήρχαν κάποιοι με μεράκι  ν’ ασχοληθούν για τη διατήρησή τους.

  Άλλο πράγμα είναι η ζωοφιλία. Ωστόσο, αποφεύγω να σας δώσω τον δικό μου ορισμό. Ας δώσει ο καθένας τον δικό του. Δεν είναι καιρός να μαλώνουμε σαν τον σκύλο με τη γάτα. Γνωρίζω ότι με το παρόν σημείωμα, ενδεχομένως να δυσαρέστησα πολλούς. Σας είπα: θα διώξω κόσμο σήμερα από το Καφενείο, αλλά υπάρχουν κι άλλα καφενεία. Μπορεί και σκυλοκαφενεία... (άλλη καλή ιδέα).  

 Καθαρό... 89

  Είμαστε στο 89 Καφενείο. Σκέτο 89...  Μη γίνει κάνα μπέρδεμα και μου το πείτε βρόμικο 89, όπως λένε ακόμη κάποιοι το μακρινό έτος 1989, επειδή νομίζουν ότι τους έστησαν οι κομματικοί τους αντίπαλοι βρόμικο παιχνίδι και ζορίστηκαν, αντί να ζοριστούν και να ερευνήσουν, μήπως υπήρχαν πράγματι ανάμεσά τους διάφορες απ’ τις καταγγελλόμενες  βρομιές... 

  Το έτος δε βρομίζει από κανενός βρόμικου τις βρομιές κι από τις βρόμικες και υστερόβουλες συμπεριφορές. Αν ήταν έτσι, δε θα υπήρχε κανένα έτος καθαρό. Ξέρουμε ότι η καθαριότητα είναι αρχοντιά, όμως, έχουμε εμπεδώσει για τα καλά ότι η αρχοντιά δεν είναι και τόσο καθαρή, αφού λερώνεται από αρκετούς άρχοντες... Όταν τους πιάνουν καμιά φορά, τους φταίνε μετά οι αντίπαλοι...

Σκορδοκαΐλα της σκορδοκαϊλή που ’χει τσεπώσει το λιλί,

γιατί σα βγει απ’ τη φυλακή, θα ’χει να τρώει μια ζωή...

Κι εσύ φτωχέ βιοπαλαιστή, πάντα με τσέπη αδειανή,

να μη μπορείς να μπεις σε φούρνο και σε κανένα μαγαζί.

Η Εύα τον εξαπάτησε!... Αμ, τι νόμιζε, ότι ήταν εξυπνότερος από τον Αδάμ; 

Το καλάθι του νοικο-Κυριάκου

  Τι ήταν κι αυτό το καλάθι του νοικοκυριού!... Ποιος νους το επινόησε, νομίζοντας ότι μ’ αυτό θα κοροϊδεύει ανόητους; Πώς φτάσαμε από το καλάθι της νοικοκυράς στο καλάθι του νοικοκυριού και πώς χάσαμε τ’ αβγά και τα καλάθια κι από νοικοκυραίοι γίναμε διακονιαραίοι;

  Έχω δυο ακόμη ερωτήματα προς τον νοικο-Κυριάκον, αλλά τα απαντάει κι όποιος άλλος μπορεί:

1. Αφού λένε ότι στην ελεύθερη αγορά και στις τιμές των προϊόντων δεν παρεμβαίνει η κυβέρνηση, πώς έγινε κι έκανε παρέμβαση, υποχρεώνοντας καταστήματα τροφίμων να έχουν κάποια  προϊόντα με μειωμένες τιμές;

2. Από τα προϊόντα των μειωμένων τιμών χάνουν και πόσο χάνουν τα καταστήματα; Αν δε χάνουν, σημαίνει ότι, τότε που τα πουλούσαν πολύ ακριβότερα, πιθανόν να αισχροκερδούσαν. Έτσι δεν είναι;

3. (Το τρίτο ερώτημα είναι δώρο με τα προηγούμενα...). Ποιοι είναι οι χαμένοι; 

  Είπα κι εγώ να προσαρμοστώ στας συνθήκας. Μισή μέρα έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω τα φτηνά προϊόντα και την άλλη μισή μπαινόβγαινα στα μαγαζιά για τα ψώνια. Ο Βασιλόπουλος είχε φτηνό του πουλιού το γάλα και τα ίσια μακαρόνια. Από εκεί πήγα στον Σκλαβενίτη που είχε τα στριφτά και μετά πέρασα στον Μασούτη που είχε προσφορά τα κοντομάνικα. Από μακαρόνια έχω να βγάλω όλον τον χειμώνα... Γυρίζοντας προς το σπίτι, πέρασα και στο βενζινάδικο. Εκεί διαπίστωσα ότι αυτά που κέρδισα από τα μακαρόνια τα πλήρωσα τριπλάσια σε βενζίνη... 

  Εντύπωση μου έκανε ο Άδωνις. Σε όλες τις οθόνες που έχουν για τη διαφήμιση έβλεπες τον Άδωνι.

Πώς κατάντησε έτσι αυτό το παιδί; Παλιά πουλούσε βιβλία με το αρχαίον ελληνικόν πνεύμα που φώτισε την ανθρωπότητα και τώρα ξέπεσε να προωθεί το φωτιστικόν οινόπνευμα και τα μακαρόνια (Ν^ο 6). Απορώ πώς δεν υποχρέωσε τις μακαρονοβιομηχανίες σε κάθε συσκευασία μακαρονιών (Ν^ο 6, λέμε...) να βάζουν ένθετο και κάνα βιβλίο αρχαίου. Μακαρόνια να συνοδεύονται από τη Θεογονία του Ησίοδου, για να αντιμετωπίσουμε τη «θεομηνία» της ακρίβειας... Ν’ αγοράζεις μανεστράκι χοντρό και να βρίσκεις την τραγωδία του Ευρυπίδη «Ιφιγένεια εν τω σούπερ μάρκετ» ή μανεστράκι μέτριο, με την ελπίδα να βρεις μέσα καμιά κωμωδία του Αριστοφάνη, να γελάσει το χειλάκι σου... Δράμα η κατάσταση!...

  Καλύτερα να προτιμάτε τις χυλόπιτες ή τον χυλό, αρκεί να τον φυσάτε πρώτα να κρυώσει... 

  Είχα, όμως, την απορία: γιατί ο Άδωνις επιμένει στα μακαρόνια Ν^ο 6; Τον πήρα τηλέφωνο:

─ Κύριε, υπουργέ, είμαι ο καφετζής. Γιατί επιμένετε σ’ αυτό το νούμερο μακαρόνια; Μπορείτε να δώσετε μια εξήγηση;

─ Θα δώσω εξήγηση, αν μου δώσεις  κι  εσύ υπόσχεση  ότι θα βάλουμε στο καλάθι του νοικοκυριού τον σκέτο καφέ και να τον πουλάς στο εξής φτηνότερα.

─ Πρέπει αποκλειστικά να είναι ο σκέτος καφές φτηνότερος; Οι πελάτες που δεν τον πίνουν πικρό τι θα γίνουν;

─ Η κυβέρνησή μας όλο πίκρες κερνάει. Δε θα το αλλάξουμε τώρα στον καφέ. Όποιος ζορίζεται, ας φέρνει ζάχαρη από το σπίτι του. Όσο για τα μακαρόνια που ρωτάς, υπάρχει ένα σκεπτικό και καταλήξαμε σ’ αυτό το νούμερο. Είναι το νούμερο του μεσαίου χώρου και του μέσου καταναλωτή. 

─ Γιατί αποκλείετε τα άλλα νούμερα, ας πούμε το  2 ή το 10;

─ Είναι απλό. Όποιος αγοράζει το 2 είναι φανερό ότι θέλει να φκιάσει παστίτσιο. Για να μπορεί να αγοράζει κιμά σημαίνει ότι δεν είναι φτωχαδάκι. Ε, ας πληρώσει ακριβότερα και τα μακαρόνια. Στο 10, επειδή αυτά είναι ψιλά σαν φιδές, καταλαβαίνουμε ότι τα αγοράζουν όσοι είναι άρρωστοι. Αυτοί ξέρουν ότι τα πάντα γύρω απ’ την υγεία (γιατροί, φάρμακα) είναι πανάκριβα, οπότε δεν τους πειράζει το κόστος στα μακαρόνια... Κατάλαβες;

─ Κατάλαβα... Ου μπλέξεις με νούμερα... 

Η Αργιθέα όπως δεν της αξίζει

  Πόσα φύλλα χρειάζεται μια εφημερίδα, για να περάσει απ’ την αντιπολίτευση στη συμπολίτευση; Μη βιάζεστε να απαντήσετε, μην απαντήσετε προτού σκεφτείτε, διότι η σωστή απάντηση είναι τρία:

1^ο φύλλο αντιπολίτευση, 2^ο φύλλο διαπραγμάτευση, 3^ο φύλλο συμπολίτευση... (επίδοση για το βιβλίο Γκίνες). Αυτά δεν ήταν φύλλα, πλατανόφυλλα ήταν. Έτσι έλεγαν οι παλιοί Αργιθεάτες τους ασταθείς και ευμετάβολους, αυτούς που μετακινούνταν κατά πού φυσάει ο αέρας... 

  Αφού σας έδωσα την απάντηση, βρείτε μόνοι σας την εφημερίδα. Κρίμα που υποδεχτήκαμε με ικανοποίηση την έκδοση. Η εφημερίς μετά το τρίτο φύλλο σταμάτησε την κυκλοφορία κι έτσι έγινε η πιο εφήμερη εφημερίδα. Αποκλείω να διέκοψε από ντροπή, διότι πρόσφατα ξανακυκλοφόρησε έντυπο με τα ίδια σουρέτια (χαρακτηριστικά) κι άλλο όνομα... (ξαναλλάξτε της τουλάχιστον το όνομα, βρεεεεε!...) και αποτολμά να μας κάνει και μάθημα για τα καλά που θα φέρουν τα υδροηλεκτρικά, τα αιολικά κι άλλα τινά... Σε ερώτηση που έκανα στο Μαντείο των Δελφών, μου είπαν ότι το νέο έντυπο θα εκδίδεται μέχρι τις προσεχείς δημοτικές εκλογές και ύστερα θα εκδίδονται οι εκδότες... Δεδομένο σας λέω... αν και δεν αναφέρονται ποιοι είναι οι εκδότες... 

  Πόσα χρήματα εισπράττει ένας αντιδήμαρχος σε 15 μήνες, ώστε να πουλάει, χωρίς να κοκκινίζει, αυτούς που το ψήφισαν ως υποψήφιο σε άλλη παράταξη; Μιας κι έχετε το κομπιουτεράκι στο χέρι, δείτε και τις εισπράξεις για 27 μήνες. Να ξέρουμε τι μας γίνεται, έστω και αν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα νέα ήθη (χωρίς ηθική...). Έρχεται φθινόπωρο κι εκεί που πάνε ν’ αρχίσουν τα ξεφλουδίσματα και φεύγουν τα αποδημητικά πουλιά, αποδημούν και δημοτικοί σύμβουλοι από τις παρατάξεις τους και παρατάσσονται σε άλλη παράταξη προς αντιδημαρχοποίησιν...

  Έχουμε τις μεταλλάξεις του κορονοϊού, έχουμε και τους μεταλλαγμένους αντιδημάρχους... 

  Όποιος πουλάει την παράταξή του, δύσκολο είναι να πουλήσει και τη νέα του παράταξη; Κανένας δεν τον εμπιστεύεται πια κι όλοι ξέρουν πώς να τον χρησιμοποιούν.

  Άλλους ψηφίζει ο λαός κι άλλοι τον κυβερνάνε. Την πουλάω ως νεοπαροιμία. Ας πουλήσω κι εγώ κάτι, γιατί μόνο με τους καφέδες δε γίνεται προκοπή... (σε αντιδημάρχους προβλέπεται ειδική έκπτωση και εξόφληση σε δόσεις ανάλογες με την αντιμισθία εκάστου). 

  Στις επόμενες εκλογές, ακούγεται ότι θα κατέβει παράταξη με τίτλο «νέα αποστασία». Άλλοι λένε ότι δεν μπορεί να συμπληρώσει κι αναγκαστικά τα στελέχη της θα απορροφηθούν από άλλη παράταξη. Οι ψηφοφόροι αγωνιούν... Βιάζονται πότε να γίνουν εκλογές να τους ξαναψηφίσουν, μη χάσει ο τόπος τέτοιο πολιτικό κεφάλαιο!...

  Κυκλοφορεί και μια φήμη ότι παράταξη θα κατεβάσουν και κάποιοι πρώην γραμματείς. Δεν είναι άσχημη ιδέα. Ας είναι και γραμματείς, αρκεί να γλυτώσουμε από τους φαρισαίους!... 

Δε λάμπουν τα χιόνια στα βουνά...

    Χειμώνας... Άλλαξε κι αυτός και πολύ περίεργος μας βγήκε φέτος. Σαράντα μέρες καλοκαιρία και πουθενά χιόνια στα βουνά. Τώρα, πόσο καλοκαιρία είναι να κάνει καλοκαιρία τον χειμώνα, θα απαντηθεί το καλοκαίρι που θα μας έρθει. Προς το παρόν πανηγυρίζουμε, αφού είχαμε μια σχετική οικονομία στα καύσιμα. Για αργότερα έχει ο Θεός...

  Βέβαια έχει κι ο χειμώνας τα δίκια του. Δεν ήξερε ποιον μετεωρολόγο να ικανοποιήσει. Θα χιονίσει ο ένας, θα βρέξει ο άλλος, θα έχει ήλιο ο τρίτος, έβγαινε κι ο πρακτικός με τα μερομήνια του κι άντε μετά να βγάλει απόφαση. Γι’ αυτό αποφάσισα να βάλω δυο φωτογραφίες με χιόνια να δει το μάτι σας λίγο άσπρο... Τελευταία έριξε χιόνι στα χωριά μας, αλλά φρεσκότερες φωτογραφίες δεν έχω. 

Στραβός, στραβά και στραβωμάρα

«Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε»

  Η παροιμία αυτή είναι περίπου ίδια με την παροιμία που σημερινού τίτλου. Η άποψη ότι ένα από τα δύο συμβαίνουν είναι ρητορική. Η απάντηση είναι μία και πρέπει να έχεις στραβωμάρα για να μην τη βλέπεις: Ο γιαλός είναι αυτός που είναι. Ούτε ίσιος ούτε στραβός... Επομένως, στραβά αρμενίζουμε. Τουλάχιστον ας το διορθώνουμε, όταν το καταλαβαίνουμε...

28/1/2023