Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 92
Χριστός Ανέστη!
Ας ξεκινήσω σήμερα με τον
χαρμόσυνο και θριαμβικό χαιρετισμό, ο οποίος, κατά την ελληνορθόδοξη παράδοσή
μας, αντικαθιστά κάθε άλλον χαιρετισμό για σαράντα μέρες, από την Ανάσταση ως
την Ανάληψη του Χριστού… Παλιότερα τηρούνταν ευλαβικά και ήταν επινίκιος
χαιρετισμός χαράς και ελπίδας αλλά και αναστάσιμης προσδοκίας του γένους στα
χρόνια της σκλαβιάς. Τώρα, δεν είμαστε και τόσο συνεπείς στη χρήση του, αφού
απομακρυνθήκαμε για διάφορους λόγους από την εθιμική ζωή του λαού μας και
χαλαρώσαμε αρκετά σε πολλά πράγματα. Όμως, παραμένει με το ίδιο νόημα και
περιεχόμενο, όπως παραμένει και το Πάσχα η κορυφαία γιορτή μας. Πάσχα των
Ελλήνων!... «Εορτών εορτή και πανήγυρις εστί πανηγύρεων…».
Κάθε χρόνο, τη μέρα της
Λαμπρής, αυτός ο χαιρετισμός ανανεώνεται μέσα «στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες»,
επαναλαμβάνεται από τα χείλη εκείνων που μετέχουν στη χαρά της Ανάστασης και
μεταφέρεται στα πέρατα του κόσμου, όπου υπάρχει ελληνισμός.
Ξέρουμε ότι στην εποχή μας
αντικαταστήσαμε με παφίλια πολλά χρυσά κι ασημένια στολίδια της παράδοσής μας.
Όμως, ξέρουμε ότι έχουμε και το προνόμιο να ξαναγυρνάμε σ’ αυτή (ασφαλώς μέσω
και των γιορτών μας), για να μας βοηθάει να διακρίνουμε ποια απ’ αυτά που μας περιβάλλουν, που συμβαίνουν, που άλλαξαν
τους τρόπους μας είναι, απλώς, φαλτσοτράγουδα…
Οπότε, «εχθροί και φίλοι», ας το βροντήσουμε σαν καριοφίλι ακόμη
μια φορά:
Από την πανδημία (αυτή κι
αν είναι πανδημία!) θέσπισης ολοένα και περισσότερων παγκοσμιογιορτών δεν ξέφυγε ούτε η ελληνική
γλώσσα. Στις 9 Φεβρουαρίου μας έκατσε η γιορτή της. Βέβαια, θα ήταν καλύτερα να
την είχαμε στις 30 ή 31 του ίδιου μήνα, αλλά οι ημερομηνίες ήταν καλυμμένες από
τη διεθνή ημέρα σοβαρότητας (επειδή η σοβαρότης είναι σοβαρά υπόθεσις,
εορτάζεται επί διήμερον).
Το παρόν σημείωμα δεν αποτελεί συμμετοχή στη γλωσσογιορτή μας, αφού αύτη παρήλθεν προ πολλού, μάλλον ένα ακόμη αφιέρωμα «εις μνήμην» είναι… Όταν εμείς καταστρέφουμε τη γλώσσα μας, ας μην περιμένουμε να τη σώσουν άλλοι. Ο Γάλλος ποιητής Ρεμί ντε Γκουρμόν έλεγε: «Όταν ένας λαός δεν τολμά να υπερασπιστεί τη γλώσσα του, είναι έτοιμος πια να υποδουλωθεί» (πες τα, Ρεμί, και τι πίνεις να κεράσω!...). Όμως, Ρεμί, με ποια παιδεία να υπερασπιστούμε εμείς τη γλώσσα μας, όταν «Ο απόφοιτος Δημοτικού πριν σαράντα χρόνια, ήξερε περισσότερα από τους αποφοίτους Λυκείου σήμερα», όπως διαπιστώνει η Μαρία Ευθυμίου; Και ξέρεις κάτι, ρε συ Ρεμί, την κυρία Ευθυμίου δεν την κάναμε πρόεδρο δημοκρατίας, προτιμήσαμε την Κατίνα με τη γάτα της και «την πατήσαμε τη γάτα»…
Η γλώσσα δε νομοθετείται.
Η γλώσσα καλλιεργείται στα σχολεία κι αφήνεται ελεύθερη κι αδιάσπαστη να
εξελίσσεται, να αφομοιώνει και να προχωρά με τη δική της δυναμική, χωρίς να την
αποκόπτουμε απ’ τις ρίζες της, χωρίς να τη στριμώχνουμε σε καλούπια. Στα χρόνια
της μεταπολίτευσης, πολλοί νομοθέτησαν και όλοι γκρέμισαν ένα κομμάτι της. Άλλος
γκρέμιζε την καθαρεύουσα, άλλος το πολυτονικό με μεταμεσονύχτια αιφνιδιαστική
τροπολογία τριάντα βουλευτών κι άλλος τα αρχαία ελληνικά ως διδασκαλία παρά
φύσιν. Περάσαμε ήδη τα σαράντα χρόνια εφαρμογής του μονοτονικού. Ακόμη
ψαχνόμαστε… Καταργήθηκαν κανόνες, αλλά χρειάστηκαν νέοι κανόνες. Κι από τους
πολλούς κανόνες βαρέσαμε κανόνι στην ορθογραφία, στη στίξη και στο συντακτικό.
Δε γνωρίζει ο Μπαμπινιώτης τι ποιεί ο Κριαράς κι οι γλωσσολόγοι έγιναν γλωσσομαστροχαλαστήδες,
ώστε πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει σήμερα κάποιος (ακόμη και φιλόλογος), ο οποίος
να γνωρίζει, ας πούμε, την ορθή χρήση του κόμματος.
Προτείνω την κατάργηση και
του εναπομείναντος τόνου. Ας διατηρήσουμε μόνο τους τόνους «ρίο μάρε» σε
ελαιόλαδο ή νερό… (αυτούς, ντε, που κόβονται με την καρδιά ενός μαρουλιού…) κι
ας αποδεχτούμε το παρακάτω:
Παραλίγο να ξεχάσω να σας πω τον τελευταίο
γραμματικό κανόνα της γλώσσας μας και να σας πιάσουν αδιάβαστους: όλοι οι Γιάννηδες γράφονται με δύο νι εκτός από τους
σαράντα πέντε και τον Βαρουφάκη, οι οποίοι γράφονται με ένα (και να
τσούζει).
Άντε, ο Βαρουφάκης έχει τη μέντα του (αλλιώς τη λέει τη μέντα η ψυχολογία, αλλά ας το προσπεράσω) και γράφει το όνομά του σύμφωνα με τη μέντα του. Οι υπόλοιποι που αναφέρονται στον εν λόγω με τη μέντα, γιατί γράφουν κι αυτοί το Γιάνης με ένα νι; Τι είδους υποτέλεια είναι αυτή; Γιατί δε γράφουν κανονικά το όνομα, όπως υπάρχει ως ορθή γραφή; Θα πεις, πώς να ξεχωρίζει ο μέντας απ’ τους κανονικούς; Είναι κι αυτό ένας τρόπος. Τέλος πάντων… κι ιμένα στ’ν Αργιθέα μ’ κόβουν του ήτα κι λέν’ ου Γιάνν’ς… (αλλά, ιφτυχώς, τα νι τα ’χου κι τα δυο).
Φταίχτες είναι κι άλλοι, για της γλώσσας μας το χάλι
Ανάμεσα σ’ αυτούς κι εγώ, αφού, παρότι είμαι
γλωσσικά ανεπαρκής, μου κόλλησε η ιδέα της γραφής. Όμως, δε φταίω για τα γραπτά
μου, εσείς φταίτε που τα διαβάζετε…
Εκτός από όσους ήδη αναφέρθηκαν, η κακοποίηση
της γλώσσας γίνεται και από:
Τους πολιτικούς με τον ξύλινο
κομματικό τους λόγο (το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας και της αλλαγής,
οι δομικές διαδικασίες κι άλλες πολλές
ανοησίες…).
Τους δημοσιογράφους,
αρθρογράφους, τηλεπαρουσιαστές, εκφωνητές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με
τις γραφές τους, με τις βολές τους και με τις υπερβολές τους.
Τους πολυμορφωμένους (παραμορφωμένους), διανοούμενους, κουλτουριάρηδες, οι οποίοι
αραδιάζουν σπάνιες κι άγνωστες στους πολλούς λέξεις και φράσεις, με μοναδικό
σκοπό να ξεχωρίσουν, να εντυπωσιάσουν και να προκαλέσουν τον θαυμασμό μας. Αυτούς
που αγνοούν την απλότητα που προτείνει ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίημά του «Και να,
αδερφέ μου» λέγοντας και αυτό: «…εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδερφέ μου, απ’
τον κόσμο…».
Σ’ αυτή την κατηγορία έχω πιο πρόχειρο τον
Ζουράρι κι αυτός τώρα θα τα ξελάβει (υποστεί), που λένε στο χωριό μου. Δεινός
χειριστής της ελληνικής γλώσσας, ωστόσο τα είδαμε τα χαΐρια του στη Βουλή. Μια
πρόταση να την καταλάβουν οι άλλοι δεν ξεστόμισε μια φορά. Άμα είναι έτσι, να
σε ρωτήσω κι εγώ, Ζουράρι: Τι θα πει αλουγουπουρδιός (ή αλογοπορδιός εις την
αθηναϊκήν), κύριε καθηγητά; Για να μην παιδεύω τους αναγνώστες μου, θα την
εξηγήσω, για να τη μάθεις κι εσύ. Έτσι έλεγαν παλιά στην Αργιθέα τη φασαρία, αταξία,
θόρυβο, σύγχυση, ακαταστασία κι ανοργανωσιά. Τα ίδια, ακριβώς, προκαλούν στη
γλώσσα μας κι αυτοί που έγραφα απταπουτώρα, ιδώ παραπανούλια… (το απταποτώρα το
καταλαβαίνετε, μη ρωτάτε περισσότερα και μη ρωτάτε τον Ζουράρι, μπορεί κι αυτό
να μην το ξέρει…).
Η γλώσσα μας για διάφορους λόγους ολοένα και φτωχαίνει. Γι’ αυτό καλά είναι να θυμόμαστε και του Νικηφόρου Βρεττάκου την άποψη: «Αρρώστια της γλώσσας σημαίνει αρρώστια του έθνους».
Έλληνας ή Ελλαδίτης;
Εδώ και καιρό κυκλοφόρησε μια περίεργη φήμη
ότι ως το 2024 θα καταργηθεί ο όρος «Έλληνας» από τα κρατικά έγγραφα και θα
αντικατασταθεί με τον όρο «Ελλαδίτης». Αυτό κι αν είναι φαλτσοτράγουδο! Δεν
μπορώ να το πιστέψω, αλλά και οι φήμες δε βγαίνουν τυχαία. Πάντως, κάποια
διάψευση δεν είδα πουθενά ως τώρα.
Αυτό σημαίνει πάρα πολλά, αν επιχειρηθεί και είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει και αρκετά παρατράγουδα. Αν το κυκλοφόρησαν να μετρήσουν αντιδράσεις, μάλλον λάθος θα τις μετρήσουν, αφού δεν είμαστε πρόθυμοι να ξαναγίνουμε «γκιαούρηδες» στην πατρίδα μας…
Πόσοι είμαστε;
Είμαστε οι δόλιοι λιγοστοί και συνεχώς
λιγοστεύουμε. Αυτό δείχνουν και τα επίσημα στοιχεία της απογραφής του 2021.
Βέβαια, ξεκάθαρη εικόνα δεν έχουμε. Με κάτι αναφορές σε νόμιμους και μόνιμους κατοίκους
δεν ξέρουμε πόση είναι η μείωση του πληθυσμού, όμως δεν έχει και μεγάλη
σημασία. Όταν οι θάνατοι είναι διπλάσιοι από τις γεννήσεις, δε χρειάζεται πολύ
μυαλό να καταλάβεις πού πάμε ως χώρα ούτε, φυσικά, σε ενδιαφέρει μετά αν
μειώθηκαν οι κατσαρομάλληδες και αυξήθηκαν οι φαλακροί…
Εκείνο που εξόργιζε στις εκτιμήσεις που προηγήθηκαν
ήταν άλλο: κανείς δεν εξέφραζε έναν προβληματισμό για το δημογραφικό, αλλά η
μεγάλη έγνοια ήταν ποιες περιφέρειες θα χάσουν και ποιες θα κερδίσουν έδρες στη
Βουλή. Οι έδρες τους είναι το πρόβλημα... Μη χαθούν οι έδρες!... Τζάμπα φόβος,
ουδεμία έδρα χάνεται!... Ακόμη και 299
Έλληνες να απομείνουν, οι έδρες θα παραμείνουν τριακόσιες.
Συμπέρασμα:
Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα σκοτώθηκαν για την πατρίδα, εμείς θα σκοτωνόμαστε για
τους τριακόσιους της Βουλής και την εκλογική παρτίδα…
Κλείνω το θέμα με ένα ταρακουνητήριον δίστιχον,
μπας και ταρακουνηθεί κανείς…
Αθλητισμός και αθλιότητα
Είμαστε που είμαστε λίγοι, σκοτωνόμαστε και
στα γήπεδα. Για τις αρχές και αξίες των ομάδων μας!… «Δεν είμαστε καλά, δεν
έχουμε μυαλό…», όπως λέει και το πιο εύστοχο σύνθημα που εν χορώ ουρλιάζουν οι
οπαδοί. Ο παραλογισμός στο μεγαλείο του!
Έχουμε ομάδες με ξένους παίκτες, φέρνουμε και ξένους διαιτητές κι ύστερα
τσακωνόμαστε μεταξύ μας… Δεν είμαστε σε θέση να συνεννοηθούμε και να
συμφωνήσουμε ούτε για τη διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Αναζητούμε χώρα
στο εξωτερικό, για να κάνουμε τον τελικό κυπέλλου!... Στην αρχή προτάθηκε η
Κύπρος, αλλά στη συνέχεια ναυάγησε κι αυτή η λύση. Ευτυχώς!... Έχουμε ένα
κυπριακό πρόβλημα, ας μην τα κάνουμε δύο…
Όπως πάμε, σε λίγο, για να γίνει ένας αγώνας τάβλι στο καφενείο, θα ζητείται αστυνομική συνδρομή και παρουσία εισαγγελέα. Και για τη μπιρίμπα θα φέρνουμε μπαλαντέρ από το εξωτερικό. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται κι όταν βγαίνετε έξω. Καλό είναι το χρώμα απ’ το μπλουζάκι σας να είναι ουδέτερο (ή καλύτερα άχρωμο, για σιγουριά…). Δεν το ’χει σε τίποτε κάποιος βλαμμένος να σας επιτεθεί, αν είναι διαφορετικό από το χρώμα της ομάδας του…
Δήμητρα και Περσεφόνη
Όταν μπήκαμε στο ευρώ, δυσκολευτήκαμε στην
αρχή να μάθουμε το νέο νόμισμα. Στη συνέχεια αρχίσαμε να δυσκολευόμαστε, πώς να
τα βγάζουμε πέρα μ’ αυτό. Φαίνεται δεν
το μάθαμε καλά ή δεν το διαχειριστήκαμε σωστά. Πάνω που κουτσά στραβά
προσαρμοστήκαμε, μας ήρθε νέο φρούτο: τα κρυπτονομίσματα. Δεν ξέρω τι κάνατε
εσείς, αλλά εγώ, ως νέος άνθρωπος, μετέτρεψα όλα τα χρήματά μου σε
κρυπτονομίσματα. Από τότε δεν μπορώ να τα βρω πουθενά. Μάλλον κρύφτηκαν καλά.
Ευτυχώς, ο Βαρουφάκης με το σχέδιο «Δήμητρα» θα κόψει νέο νόμισμα, με το οποίο
θα κλείσει ευκολότερα τις τράπεζες και το οικονομικό μας στρίμωγμα θα γίνει
παρελθόν. Ωστόσο, δε διευκρινίζει μήπως το σχέδιο συμπληρώνεται και με την «Περσεφόνη»,
οπότε θα ακολουθήσουμε πιστά και τον μύθο: έξι μήνες θα έχουμε λίγα χρήματα
στην τσέπη και τους άλλους έξι θα είμαστε πανί με πανί.
Όσο να πεις, έναν φόβο ας τον έχουμε… Βαρουφάκης είναι αυτός και με το ΜέΡΑ του ηχογραφεί 25 φαλτσοτράγουδα τη μέρα…
Βαδίζομεν προς εκλογάς
Το σωστό είναι: ξαναβαδίζομεν προς εκλογάς
και μάλλον θα ξαναβαδίσομεν σύντομα… Κάθε φορά που βαδίζομεν, μου έρχεται στον
νου, αυθορμήτως, ένα τραγούδι:
Βέβαια, την περίοδο αυτή ο λαός είναι
κυρίαρχος!... Όμως, τα καλά τελειώνουν γρήγορα. Το βράδυ των εκλογών, με την
ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, μαθαίνεις
ποιος είναι ο πραγματικός κυρίαρχος. Με γεια σου και καλό κουράγιο! Υπομονή,
τετραετία είναι θα περάσει!...
Την επαύριον πιάσε κι εσύ ένα τραγούδι, για
να πάνε κάτω τα φαρμάκια!...
Ως γνωστόν:
Όμως, ό,τι και να λέμε, τα θέματα που
απασχολούν την κοινωνία, μέσω της πολιτικής λύνονται, γι’ αυτό όλοι πρέπει να
ισορροπούμε στα εξής απλά:
Οι πολίτες να θυμούνται ότι ο λαός εκλέγει τους
πολιτικούς και έχει την ευθύνη.
Οι πολιτικοί να θυμούνται ότι κανένας δεν
τους ανάγκασε με το ζόρι να γίνουν πολιτικοί, οι ίδιοι το επέλεξαν.
Επίσης, το ξέρουμε από παλιά ότι: κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν… και ότι: μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης, ουδέν λάθος διορθώνεται…
Εκλογικά διάφορα
Απολαύστε τις υποσχέσεις της προεκλογικής περιόδου! Ζήστε, έστω για λίγο, με τη φαντασία σας, αυτά που δεν πρόκειται να δείτε ποτέ στην πραγματικότητα!...
Από κόμματα θα βρείτε μπόλικα. Και μεγάλα και
αποκόμματα, με σύμβολα και χρώματα…
Για τη διευκόλυνσή σας να απευθύνεστε και στους κομματικούς αντιπροσώπους. Αυτοί πια κυκλοφορούν και σε σύγχρονη έκδοση. Εκτός απ’ τους απλούς, μπορείς να βρεις αντιπρόσωπο που να αντιπροσωπεύει μέχρι τρία κόμματα και απεριόριστο αριθμό υποψηφίων βουλευτών.
Έχει και την πλάκα της αυτή η περίοδος.
«Είμαι πολύ αισιόδοξος. Πιστεύω ότι το βράδυ των εκλογών θα δούμε ένα
αποτέλεσμα που θα μας κάνει να τρίβουμε τα μάτια μας» είπε ο Αντώναρος.
Μην τα τρίβ’ς, Βαγγέλη! Θα τα κάν’ς χειρότιρα κι δε θα γλέπ’ς ντιπ. Πάρι κι βάλι κάνα κουλλύριου καλύτιρα!...
Προς
Αργιθεάτες
Τώρα, που θ’
ανεβείτε στα χωριά μας για να ψηφίσετε, δε χρειάζεται να σκάψετε και τους
κήπους και να ιδρώνετε άνευ λόγου. Αν ξαναβγεί ο Κυριάκος, δεν έχει κανένα
νόημα να τους φυτέψετε. Όλο και κάποιο χαλάζι θα πέσει, για να τους καταστρέψει.
Όταν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και πάλι δε χρειάζεται να παιδεύεστε με τα
τσαπιά. Θα ακολουθήσουν αργότερα οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Ε, δε
θα βρείτε έναν υποψήφιο να σας τον σκάψει;
Πέρασε
κι ο υπουργός στα μέρη μας και ανακοίνωσε την ολοκλήρωση με άσφαλτο του
χωματόδρομου από τη λίμνη Στεφανιάδας ως
το Καρφί Μαράθου. Θα το ρίξω το καρφί μου: Τέσσερα χρόνια δεν τους έφτασαν, για
να βάλουν ένα ευρώ σ’ αυτόν τον δρόμο και στους άλλους χωματόδρομους που
έχουμε; Τώρα, τους έπιασε ο καημός;
Ύστερα κι απ’ αυτό, σας ενημερώνω ότι ήδη έχουμε ανοίξει λογαριασμό στην Αναπτυξιακή Τράπεζα Αγράφων, όπου μέχρι στιγμής έχουμε: Τα 26 εκατομμύρια του Σπίρτζη για την ανακατασκευή της γέφυρας Κοράκου, τα 30 μύρια του Κυριάκου και τα μύρια όσα έταξε ο υπουργός. Όποιος θέλει μπορεί να συνεισφέρει οποιοδήποτε ποσό, να μάσουμε και κάνα φράγκο για καμιά δευτερεύουσα ανάγκη της περιοχής…
Προς
τους βουλευτές Καρδίτσας και μηδενός εξαιρουμένου
Στις 3/3/2021 σας απεστάλη ψήφισμα 1164 Αργιθεατών, με το οποίο εναντιώνονται στην επιχειρούμενη επίθεση των ΑΠΕ στον τόπο μας. Ούτε από εσάς ούτε από τα κόμματά σας αξιωθήκαμε να λάβουμε κάποια απάντηση, με την όποια θέση σας. Ούτε, φυσικά, υπήρξε οποιαδήποτε σχετική πρωτοβουλία σας. Αν καταλάβατε, δε σας ζητήσαμε να μας διορίσετε… Μας γράψατε στα παλαιά σας υποδήματα. Σας υπενθυμίζω ότι ο λαός έχει παλαιότερα υποδήματα απ’ τα δικά σας… Κρίμα!...
Τοπικά εκλογικά, όχι και τόσο λογικά…
Σε αντίθεση με το έντονο ενδιαφέρον και την κινητικότητα για τις εθνικές εκλογές, παρατηρούσα μια ακινησία στα τοπικά μας πράγματα, για τις δημοτικές που θα ακολουθήσουν το φθινόπωρο. Ωστόσο, κατέληγα πάντα στην ίδια σκέψη: δεν πειράζει, ας βγάλουμε και μια τετραετία χωρίς δημοτικό συμβούλιο. Σάματι και που το ’χουμε, τι καταλάβαμε τόσα χρόνια; Βέβαια, την τελευταία τετραετία, η πανδημία βόλεψε και στάθηκε το γενικό άλλοθι πάντων των αιρετών (ορατών τε και αοράτων), ως εμπλεκομένων εξ’ αποστάσεως, εξ αντανακλάσεως (ας βάλω και το διαθλάσεως), στην έρμη τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά δε μπορεί και να δικαιολογήσει την ανυπαρξία ουσιαστικού έργου. Πιθανόν κάποιοι να βλέπουν και έργο, αλλά, τι να κάνουμε, αυτά έχει η διάθλαση (ευτυχώς που την έβαλα) και οι οφθαλμαπάτες…
Όμως, πριν αλέκτωρ πει «κικιρίκου», έσκασε η πρώτη υποψηφιότητα. Η σχετική ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε πληροφορεί ότι πρόκειται για έμπειρο αυτοδιοικητικό (τι τραβάνε κι αυτοί οι έμπειροι, κάθε φορά να θυσιάζονται για τον τόπο!...), ο οποίος θα δημιουργήσει από κοινού (ευτυχώς, δε λέει και κατ’ εξακολούθησιν) το αραγές μέτωπο των υγιών δυνάμεων της περιοχή μας!...
Τι είχαμε να δούμε και ν’ ακούσουμε!...
Πρωτοφανή και πρωτάκουστα πράγματα!...
Πόσον εγωισμό, αλαζονεία και προπαντός επιπολαιότητα πρέπει να έχεις, ώστε να διαχωρίζεις τους συνδημότες σου σε υγιείς ή μη υγιείς δυνάμεις; Με ποιο κριτήριο βγαίνει η γνωμοδότηση; Όποιος μας ακολουθεί ανήκει στις υγιείς δυνάμεις του τόπου και οι υπόλοιποι στις άρρωστες; Παρόμοια ύβρις δεν ξανακούστηκε στην Αργιθέα και είναι στην κρίση κάθε δημότη να την καταδικάσει ή να την… καταπιεί…
Τι λέτε, ορέ, που θα μας μοιράζεται κατά τα σχέδιά σας; Εμάς τους άρρωστους θα μας κολλάτε και ταμπελάκι; Ετοιμάζετε και κάποιο μέρος για εκτοπισμό, για να μη μολύνουμε κι εσάς τους υγιείς; Ε, αυτό το «εμείς και εσείς» που επιλέξατε, σας το επιστρέφω στο αραγές μέτωπό σας…
Βάλτε λίγο το χέρι σας στο μέτωπο (το αραγές εννοείται) να δείτε αν καίει και βάλτε κάνα θερμόμετρο μην έχετε πυρετό!... Μετρήστε και το οξυγόνο σας (τόσα οξύμετρα έχει ο τόπος), για να ξέρετε αν οξυγονώνεται επαρκώς κι ο εγκέφαλος!... Δεν αργεί το κακό, αυτά τα συμπτώματα δημιουργούν παραισθήσεις…
Τελευταία, έχω μια επίμονη φαγούρα, αλλά το χειρότερο είναι η αμφιβολία που μπήκε στη σκέψη μου: ανήκω ή δεν ανήκω στις υγιείς δυνάμεις της περιοχής μας;
Παρ’ όλα αυτά,
η πρώτη υποψηφιότητα πρέπει να τύχει
και ειδικού αφιερώματος από το Καφενείο,
γιατί ο σεφτές έχει μεγάλη σημασία σε κάθε επιχείρηση. Κάθε καφενείο στις
εκλογές μεταβάλλεται σε κέντρο διακίνησης πολιτικών ιδεών και ανταλλαγής πολλών
πληροφοριών (από καφέδες δε φκιάνουμε πολλούς...).
Αντιγράφω (απόσπασμα
από τη δημοσιευθείσα ανακοίνωση):
«Κατά τις προηγούμενες εκλογές πήρε τις περισσότερες
ψήφους στο συνδυασμό της ελάσσονος αντιπολίτευσης, με μια εντυπωσιακή επίδοση
για τον ίδιο, καθώς κατέγραψε πραγματικό ρεκόρ σταυροδοσίας, λαμβάνοντας
ουσιαστικά το 59,14% των σταυρών στην παράταξη που μετείχε».
Απαντώ και σχολιάζω,
πληροφορώ και θυμίζω (διότι το θράσος περισσεύει):
Ο ρέκορντμαν αυτός της σταυροδοσίας το καλοκαίρι του 2019 προσπάθησε να ενταχθεί από την ελάσσονα αντιπολίτευση στην κυβερνώσα παράταξη, ξεπουλώντας ουσιαστικά (μη χάσουμε την ουσία των ουσιαστικών!...) το 59,14% που τον ψήφισε. Μ’ αυτόν τον τρόπο ήθελε να τιμήσει τους ψηφοφόρους του, όμως στάθηκε εμπόδιο ένας χοντρός (πώς να αμπώξεις τον χοντρό, για να περάσεις;) κι έτσι η πατρίς έχασε την ευκαιρία για έναν ακόμη αντιδήμαρχο εκ μεταγραφής…
Λίγο αργότερα, άλλο δημοσίευμα μιλούσε, εμμέσως, για σκουριασμένες δυνάμεις. Ποιος ξέρει τι άλλες δυνάμεις θα εμφανιστούν ακόμη!... Διάφοροι επιστήμονες ανέβηκαν και ερευνούν την περιοχή, για να τις καταγράψουν. Μόνο γιατροί δεν υπάρχουν κι αυτό δυσχεραίνει κάπως τα πράγματα, ώστε να μη γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ποιο είναι τελικά το υγιές και ποιο το άρρωστο… Αντιθέτως, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι η περιοχή παραμένει μόνιμα στην εντατική.
Πάντως, οι λοιπές δυνάμεις (άρρωστες, σκουριασμένες ή ανοξείδωτες κι ό,τι άλλο) δεν έκαναν ακόμη κάποια κίνηση. Μπορεί και να περιμένουν να γίνει πανσέληνος ή το θερινό ηλιοστάσιο. Αδιάφορο θα πεις, όπως αδιάφορα είναι όλα εκείνα από τα οποία η ιδιαίτερη πατρίδα μας δεν προσδοκά κανένα διάφορο…
Θυμός…
Είναι πολλά τα παράταιρα που μας ενοχλούν και
μας θυμώνουν. Τελειωμό δεν έχουν τα φαλτσοτράγουδα!... Σχεδόν όλα, τα
αποδίδουμε σε άλλους. Πολλές φορές από την αγανάκτησή μας επικαλούμαστε τους
στίχους του Νίκου Γκάτσου:
Όμως, είναι ανάγκη να
αναρωτιόμαστε κι εμείς, μήπως συμβάλλουμε με διάφορους τρόπους στην ύπαρξη
αυτού του σκουπιδαριού.
Τώρα και όποτε έρχονται εκλογές, ας μπαίνουμε στο παραβάν με ευθύνη και με στόχους την καλύτερη υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, ασφάλεια... Το καλύτερο θα έρθει όταν επιλέγουμε και τους καλύτερους...
Φως
ιλαρόν…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου